Back!

Να 'μαστε πάλι πίσω στο νησί. Γυρίσαμε σήμερα το απόγευμα. Φρέσκες οι μνήμες ακόμα. Με τον καιρό, θα κατασταλάξει μέσα μου τι ήταν αυτό που μου άρεσε πιο πολύ, τι μου λείπει, τι θα ήθελα να ξαναδώ. Εκείνο που μας λείπει οικογενειακώς βέβαια, είναι εκείνο το μουτράκι, το κουκλί το ξανθό, το γαλανομάτικο που βάφτισα. Όλοι μας το σκεφτόμαστε και γελάμε με τις γκριμάτσες του και τα νάζια του... :-)

Η πτήση μας ήταν για τις 6 το απόγευμα. Είχαμε πολύ μακρύ δρόμο μπροστά μας...

Φύγαμε απόγευμα από τη Βοστώνη, βλέποντας τον ήλιο να δύει σιγά σιγά. Είχα περιέργεια για το τι θα βλέπουμε στην επιστροφή, επειδή θα φεύγαμε απόγευμα αλλά ουσιαστικά στη Ρώμη θα φτάναμε πρωι λόγω της διαφοράς ώρας. Τι γινόταν η νύχτα; Τι θα βλέπαμε και για πόσο; Πράγματι ήταν όμορφο αυτό που έβλεπα από το παράθυρο μου...

Πετούσαμε πάνω από τα σύννεφα και έβλεπα τον ήλιο να τρυπώνει από κάτω τους και να βάφει τον Ατλαντικό στα χρώματα του δειλινού.

Μετά από κανα δύωρο, κατά τις 8 το βράδυ δηλαδή, άρχισαν να σκουραίνουν τα χρώματα. Ο ήλιος χάθηκε από τον ορίζοντα, έμεινε όμως το πινέλο πίσω του να χαράζει μια πορτοκαλί γραμμή...

Κάποια στιγμή, σκούρηνε αρκετά, αλλά όχι για πολλή ώρα...

Μέχρι που η φύση, χάρισε αυτή την εικόνα απλόχερα για ώρες. Σκούρο πάνω, σκούρο κάτω και στη μέση το πιο κόκκινο που έχω δει ποτέ μου...Θέαμα που δε με άφησε να κοιμηθώ...




Κυνηγήσαμε τη νύχτα, της φύγαμε και όσο πλησιάζαμε τη Ρώμη, τη θέση της νύχτας έπαιρνε μια συννεφιασμένη μέρα. Το ταξίδι είχε σχεδόν ολοκληρωθεί. Έμενε το κομμάτι Ρώμη-Αθήνα και πίσω στο νησί...

Ευχαριστώ όλους που μου κάνατε παρεΐτσα, εσείς εδώ κι εγώ τόσο μακριά. Οι φωτό από το ταξίδι δεν τέλειωσαν. Έχουμε να πούμε πολλά, να πούμε λεπτομέρειες, να κάνω απολογισμό, να σας δείξω τι περίεργο αγόρασα. Θα τα λέμε λοιπόν από το νησί. Καλώς σας βρήκα!