Μπαλκόνι με θέα

Είχαν περάσει κιόλας 8 μήνες από εκείνο το πρωινό του Οκτωβρίου. Οκτώ μήνες μακριά του, οκτώ μήνες μακριά από κάθε τι που τον θύμιζε. Μακριά από φίλους, γνωστούς, από την κοινή τους ζωή, μακριά ακόμα και από την πόλη που έμενε.

Εκείνο το πρωί, αφού της ανακοίνωσε το χωρισμό τους, σταμάτησε κάπου ,το αμάξι και σκέφτηκε. Οι φωτεινές ακτίνες που τρύπωναν από το αμάξι της έδειξαν τη λύση: Θα έφευγε.

Δε θα μπορούσε να τον ξεχάσει αν έμενε εκεί, στον ίδιο μέρος μ’ εκείνον. Την ίδια κιόλας νύχτα, μπήκε σε ένα πλοίο και έφυγε. Βγήκε στο κατάστρωμα και κοίταξε το μέρος που άφηνε. Τα φώτα στο λιμάνι, έμοιαζαν σαν φωτεινές ομπρέλες. Το γλυκό τους φως, έλουζε τα νερά εκείνης της φθινοπωρινής νύχτας. Θα ξανάβλεπε αυτό το μέρος άραγε ποτέ;

Το πλοίο χάθηκε από το λιμάνι. Δεν ήταν καλά-καλά σίγουρη για το που πήγαινε! Δεν την πολυένοιαζε κιόλας. Έφευγε... Άφησε πίσω της ακόμα και το κινητό της Δεν ήθελε να ξέρει κανείς που θα μπορούσε να τη βρει. Ούτε αυτός, ούτε κανένας άλλος.

Αποφάσισε να μείνει σε όποιο λιμάνι της άρεσε καθώς θα σταματούσε το πλοίο σε διάφορες μεριές.

Παρόλο που ήταν νύχτα, διάλεξε αυτό που της έκανε εντύπωση.

Το πλοίο πλησίαζε σε ένα λιμάνι και δίπλα ακριβώς υπήρχε μια μαρίνα. Τι όμορφα που φαίνονταν τα ιστιοφόρα τη νύχτα! Τα φώτα της νύχτας ξεχύνονταν στα σκοτεινά νερά, ανάμεσα από τα κατάρτια των ιστιοφόρων. Εδώ ήθελε να μείνει!

Έψαξε απεγνωσμένα να βρει ένα σπίτι στο λιμάνι κοντά, με θέα τη θάλασσα. Βρήκε ένα με θέα στη μαρίνα.

Κάθε βράδυ, όσο ο καιρός το επέτρεπε, έβγαινε στο μπαλκόνι της, άναβε 1-2 κεράκια, έσβηνε τα φώτα και παρακολουθούσε τα ιστιοφόρα που έφευγαν ή έμπαιναν στο λιμάνι.

Αυτό συνέβαινε για αρκετό καιρό. Ο καιρός της απραξίας. Μέχρι που άρχισε να ζει πάλι.

Της έκανε καλό που έμεινε εκεί. Θυμήθηκε το ταλέντο της στη ζωγραφική που μέχρι κι αυτό είχε παρατήσει για χάρη του. Πόσο την είχε πάει πίσω τελικά.
Μα ποιος δε θα συνερχόταν βλέποντας αυτά τα δειλινά από το μπαλκόνι; Το σούρουπο έβαφε τη μαρίνα πορτοκαλιά. Ήταν βάλσαμο στα μάτια και στην ψυχή.


Ήταν πια καλοκαίρι. Τα βράδια στο μπαλκόνι είχαν γίνει πιο παραγωγικά. Όλο το χειμώνα, κατέβαινε με το μπλοκ ζωγραφικής στην παραλία, στην ήσυχη πλευρά της μαρίνας.

Έκανε προσχέδια και μετά το επεξεργαζόταν στο σπίτι, στο μπαλκόνι της. Οι καινούριοι φίλοι της την παρότρυναν να κάνει έκθεση ζωγραφικής!

Τι όμορφα που ήταν τα βράδια πια στο μπαλκόνι. Πόσο διαφορετική της φαινόταν η ζωή πια. Τα πλοία εξακολουθούσαν να μπαίνουν ή να βγαίνουν στα λιμάνια, τα ιστιοφόρα συνέχιζαν να μπαίνουν και να βγαίνουν στη μαρίνα απέναντί της, μα αυτή δεν ήταν πια θλιμμένη. Χαιρόταν που τα έβλεπε. Ήταν ένα σημάδι ότι η ζωή συνεχίζεται.

Έτσι όπως μπαινόβγαιναν τα πλοία, έτσι συνεχιζόταν και η ζωή της. Ήρεμη και νοσταλγική. Τα φώτα μέσα στο λιμάνι, δεν ήταν απλά ο αντικατοπτρισμός τους. Ήταν ιδέες και όνειρα και λάμψεις ελπίδας στη δική της τη ζωή...Ω...πόσο όμορφα ήταν τα πλοία καθώς έφευγαν...Να μπει μέσα σε ένα πάλι; Μπα...Δεν το σκεφτόταν πια! Είχε βρει το μέρος που της ταίριαζε...Αυτό το λιμάνι, άλλωτε ήσυχο, άλλωτε γεμάτο κίνηση, της είχε δώσει ξανά όρεξη για ζωή. Αυτό το μπαλκόνι, αυτή η θέα, ήταν γι' αυτή πηγή ζωής. Της δικής της, της καινούριας της ζωής...

Φωτογρφίες: H. Constantinos
Κείμενο: Kiki