Crying behind the windscreen

Ήταν η τελευταία φορά που βρίσκονταν. Το 'ξεραν και οι δύο. Δεν το είπαν με λόγια. Μιλούσαν τα μάτια, μιλούσαν οι νευρικές κινησεις των χεριών, μιλούσαν οι κοφτές λέξεις...


Πέρασαν μαζί όλη τη νύχτα. Αναπόλησαν, θυμήθηκαν, έκλαψαν, αλληλοκατηγορήθηκαν... Μείναν μαζί μέχρι το ξημέρωμα.

Μείναν εκεί μέχρι που η νύχτα έσβησε τα φώτα της. Πλανεύτρα νύχτα που όλα τα καλύπτει.

Κατηφόρισαν για να πάρουν τα αυτοκίνητά τους από κει που τα είχαν αφήσει. Πάντα χωριστά. Πάντα με δύο αυτοκίνητα. Δε γινόταν αλλιώς. Ζούσαν μέσα σε ένα παράνομο όνειρο.
Πόσο ήθελε να μπει στο πρώτο καράβι και να έφευγε...Πως θα ήταν οι μέρες της από δω και πέρα; Σκούρες και σκοτεινές σαν αυτή που ξημέρωνε; Γκρίζα και βαριά σαν τα σύννεφα; Πώς θα άντεχε να συνεχίζει να ζει έτσι; Χωρίς αυτόν; Έστω ετσι όπως τον είχε;


Κάθισαν μαζί στα σκαλοπάτια για τελευταία φορά. Έμειναν αμίλητοι να παρακολουθούν τον ήλιο που ερχόταν απ΄ την ανατολή.

Μιαν ανατολή που έκαιγε τα ξενυχτισμένα και κλαμένα μάτια τους.

Είχε φτάσει το τέλος. Είπαν μόνο ένα απλό "γειά". Μπήκαν στα αυτοκίνητά τους... Ακόμα κι αυτός ο ήλιος έπαιζε μαζί της. Την κορόιδευε μέσα από το τζάμι του αυτοκινήτου της. Θάλασσα και βράχος είχαν γίνει ένα!

Άργησε να βάλει μπρος τη μηχανή. Να 'ταν άραγε σημαδιακή η εικόνα που έβλεπε στο παρμπρίζ; Ο ήλιος καρφωμένος στο σταυρό της αγαπημένης τους εκκλησίας, στο σημείο που συναντιόντουσαν πάντα...Λες να άλλαζε κάτι; Τελευταία στιγμή;


Ξεκίνησε τη μηχανή. Έφυγε και κοίταξε από τον καθρέφτη της. Ήταν ένα παιχνίδι που έκαναν πάντα. Αυτός την ακολουθούσε και την ένευε από τον καθρέφτη. Σήμερα όμως; Σήμερα έστριψε το αμάξι του στην αντίθετη κατεύθυνση. Έφυγε προς την άλλη πλευρά. Δε γύρισε καν να την κοιτάξει...


Άδειος ο δρόμος...Τίποτα...


Ναι...ήταν το τέλος. Έπρεπε να το δεχτεί. Είχαν όλα τελειώσει. Οδήγησε με μάτια θολά. Δεν έβλεπε που πήγαινε. Τα δάκρυα την εμπόδιζαν να δει. Σταμάτησε στην άκρη. Έκλαψε ώρα πολλή μέχρι που δεν είχε άλλα δάκρυα. Κοίταξε έξω.


Ο ήλιος έβαζε φωτιά στα σύννεφα για να περάσει. Κάτι σκίρτησε μέσα της. Κάτι την ταρακούνησε. Τι ήταν αυτό; Ανακούφιση; Ναι! Ένιωθε ανακούφιση!!! Ένιωσε ελεύθερη!!! Πόσο καιρό είχε να νιώσει ελεύθερη; Σκούπισε τα δάκρυά της. Έτσι θα έκανε κι αυτή. Θα έβαζε φωτιά στο χτες. Θα το έκανε άκρη για να περάσει και να συνεχίσει. Ξεκίνησε τη μηχανή και τη ζωή της μαζί!
Βρρρρρρρρρρουμμμμμμμμμμμμμμμμ.............................................



Το έργο παίζεται και στην αίθουσα Windscreen λόγω της αδυναμίας του ιδιοκτήτη για τα αυτοκίνητα.