Και αφού γλυτώσαμε και δεν εξαφανίστηκε ο κόσμος στις 11-11 του 11, μία φωτογράφος στο πανοράμιο καλούσε να φωτογραφίσουμε εκείνο το συγκεκριμένο λεπτό, όπου ήμασταν....
Τα έντονα χρώματα από τη 2η φωτό και κάτω, είναι αποτέλεσμα παιχνιδίσματος με τη μηχανή :-) Το μέρος αυτό, μου το είχε δείξει πρώτη φορά η φίλη μου η Μαρία. Είναι αστείο πώς η ζωή τα φέρνει μερικές φορές και αυτό που λέμε "είναι πολύ μικρός ο κόσμος", να ισχύει ακόμα και στον κόσμο του ίντερνετ. Μέσα από τις φωτογραφίες και εκείνη την ανάρτηση τότε, γνώρισα τον ιδιοκτήτη του κτήματος αυτού και σύντομα ελπίζω να έχω τη χαρά να ξεναγηθώ και να φωτογραφίσω από κοντά, αυτή την πανέμορφη σκάλα!
Όταν μου πρωτοέστειλε η Σοφία τέτοιες φωτογραφίες από το Αντόβερ στην Αμερική εδώ και 10-13 χρόνια, νόμιζα πως ήταν ψεύτικες. Και όσες φωτογραφίες έβλεπα με χρωματικές αλλαγές σε φύλλα, πάλι νόμιζα πως ήταν ψεύτικες. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπάρχουν δέντρα που αλλάζουν τόσο όμορφα χρώματα μέχρι να πέσουν τα φύλλα τους. Ονειρεύομαι κάποτε να βρεθώ σε μια τέτοια περιοχή. Δεν ξέρω αν θα είναι στην Αμερική, στη Γερμανία ή στην Ελλάδα, αλλά ονειρεύομαι πως θα τα φωτογραφίσω εγώ η ίδια. Εδώ στη Ζάκυνθο, δεν βλέπεις αυτό το φαινόμενο. Είναι συγκεκριμένα τα δέντρα που αλλάζουν χρώμα. Εδώ το βλέπεις μόνο σε κισσούς και σε ορισμένους θάμνους! Μέχρι να πάω και να τα φωτογραφίσω η ίδια, συνεχίζω να τα θαυμάζω από τις φωτογραφίες που μου έστειλε η Σόφι, στη διαδρομή από το Αντόβερ.