Wednesday, January 31, 2007

Βγήκε το φεγγάρι

Βγήκε το φεγγάρι και το τσάκωσα να παίζει κρυφτό με τις ελιές.
Αχ! Ελιά! Καρπός πανάρχαιος, σύμβολο ειρήνης, τρόπαιο νικητών και όπου να 'ναι αντικείμενο αισχροκέρδειας. Θ' ακούσουμε να πουλάνε τα φύλλα πιο πολύ κι απ' το χρυσάφι. θ' ακούσουμε να πηγαίνει κόσμος στο νοσοκομείο από ραντισμένα ή λιπασμένα φύλλα ελιάς. Πολλά θ' ακούσουμε...
Ας αρκεστώ λοιπόν στην ομορφιά της και στο παιχνίδι με το φεγγαράκι που κοντεύει να γεμίσει...




Κέρκυρα



Tuesday, January 30, 2007

Κολοσαίο Ρώμη


Μια νέα μέρα ξημέρωσε...


Μια νέα μέρα ξημέρωσε, ένας ήλιος λαμπρός ξεπρόβαλλε πίσω από τα δέντρα. Άλλη μέρα, άλλη διάθεση, άλλη ελπίδα. Μα έτσι δεν είναι ο άνθρωπος; Γέλιο-δάκρυ, χαρά-λύπη, μνήμη-λήθη.
Η ομορφιά εμφανίζεται και πάλι και σε βοηθάει να σηκωθείς, να πάρεις τη μέρα στα χέρια σου και να συνεχίσεις. Έχει μεγάλη δύναμη ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που τρώει σαν να πρόκειται να πεθάνει άυριο και χτίζει σαν να πρόκειται να μην πεθάνει ποτέ. Μα έτσι είναι ο άνθρωπος...η λήθη να διαδέχεται τη μνήμη. Και ένα ταρακούνημα να σε συνεφέρνει για να βλέπεις και να εκτιμάς τις αξίες της ζωής.
Γι αυτό κι εγώ σήμερα, βλεποντας αυτήν την εικόνα από την μπαλκονόπορτα του γιού μου, σκέφτηκα: τι ωραία μέρα...και είμαστε καλα!

Monday, January 29, 2007

Έτσι ήταν η ψυχή μου σήμερα...

...μιά πινελιά ροζ και δέκα γκρι...


Αντίο Γιώργο...


Πόσες φορές αλήθεια σκέφτομαι το πόσο μεγάλη κουβέντα είναι το "τι θα μαγειρέψω αύριο;" Μια ερώτηση που βασανίζει τις απανταχού νοικοκυρές, μα κρύβει μέσα της ένα αισιόδοξο μήνυμα: Το μέλλον! Υπονοεί, ότι αύριο θα ειμαστε καλά, ότι θα είμαστε γεροί κα για άλλη μια φορά θα καθίσουμε να φάμε με όλη την οικογένειά μας το φαί που φτιάξαμε.
Πόσο μικροί κι ασήμαντοι είμαστε όμως μέσα στο σύμπαν...Ένα τίποτα, ένας αέρας που περνά και ανασηκώνει την κουρτίνας της κάμαρης, το τούλινο φορεματάκι της μικρούλας μπαλαρίνας, το λευκό σεντόνι στο σύρμα της νοικοκυράς.....Αέρας...Σύννεφο...
Η παρακάτω δραματική και αληθινή ιστορία το αποδεικνύει...
Με την Άννα δουλεύουμε μαζί πάρα πολλά χρόνια. Δεν είμαστε κολλητές, αλλά είμαστε καλοί συνάδερφοι.
Την περασμένη εβδομάδα η Άννα έφυγε κλαίγοντας από τη δουλειά. Έφευγε έκτακτα με τον άντρα της το Γιώργο για το νοσοκομείο του Ρίου. Ο Γιώργος, είχε μόνο κάτι δέκατα την περασμένη Παρασκευή. Έκανε αιματολογικές εξετάσεις που τις πήρε τη Δευτέρα.
Το σύντομο χρονικό είχε ως εξής:
Την Παρασκευή δέκατα. Την Κυριακή 38 πυρετό (ούτε καν πυρετό δε μπορείς να το πεις). Τη Δευτέρα βγήκαν οι εξετάσεις: 24.000 λευκά αιμοσφαίρια!!! Μια και δυο κατευθείαν στο νοσοκομείο. Μέχρι το βράδυ τα λευκά έφτασαν 50.000! Την Τρίτη τον έστειλαν στο Ρίο. 90.000 τα λευκά...Την Πέμπτη αποφάσισαν να ξεκινήσουν χημειοθεραπεία, τα λευκα 120.000. Παρασκευή ξεκίνησαν θεραπεία....τι θεραπεία; Μόνο ο Θεός της είπαν θα μπορούσε να βοηθήσει από δω και πέρα. Κυριακή πρωί ο Γιώργος έφυγε.

Συννεφιασμένη Κυριακή....μοιάζεις με την καρδιά μου...

Η ζωή του γραμμένη σε 5-6 γραμμές...αν είναι δυνατόν! Ένας άνθρωπος αξιαγάπητος, χωρατατζης, ανοιχτόκαρδος, ανιδιοτελής....όλα τα καλά είχε.
Πώς γίνεται να είμαστε τόσο μικροί, τόσο ασήμαντοι μέσα σ' αυτό το σύμπαν....
Αέρας....σύννεφα....

Στο καλό φίλε...

Νάπολη


Thursday, January 25, 2007

Wednesday, January 24, 2007

Τίβολι-Ρώμη

Πόρτο Ρόξα-Ζάκυνθος

Μια παραλία που με αγριεύει και με φοβίζει. Οι συνειρμοί μου γι αυτήν την παραλία δεν είναι καλοί. Μου θυμίζει άσχημα πράγματα, γι αυτό και δεν πάω ποτέ εκεί για μπάνιο. Το Ιόνιο Πέλαγος εκτείνεται μπροστά. Τοπίο φοβερό! Δε βλέπει το μάτι νησί άλλο, στεριά απέναντι πουθενά...Το απόλυτο μπλε...

Monday, January 22, 2007