Wednesday, September 30, 2009

Η (χοντρο)Μπαλού

Η Μπαλού ήρθε σπίτι μας πριν λίγες μέρες. Ήρθε εδώ, με διάθεση παιχνιδιάρικη. Από την 1η στιγμή που ήρθε, την αγαπήσαμε. Μα πώς να μην αγαπήσεις ετούτο εδώ το μουτράκι, ειδικά όταν σε κοιτάζει έτσι; Κανείς δεν ξέρει πούθε ήρθε, πόσο μηνών είναι (την κόβω για 2-3 μηνών) και φυσικά μετά από 6 γάτες, 2 γατάκια (που πρέπει να φύγουν) κι ένα σκύλο, δεν είχαμε σκοπό να την κρατήσουμε. Πόσο μάλλον που είναι και κορίτσι και θα γεννοβολάει...Έλα όμως που την αγαπήσαμε και όπως βλέπω θα μείνει....Μωρέ τι χοντρομπαλούδικο είσαι εσύ που ήρθες εδώ; της λέγαμε και έτσι έμεινε το Μπαλού!

Έλεγα πώς ο Σπάικ, ο 3χρονος πια αλητάκος σκύλος που έχουμε, θα την κάνει φύλλο και φτερό σε 2 λεπτά μέσα, αλλά δεν το έκανε. Η μόνη στιγμή που την ψαρώνει, είναι όταν τρώει. Τώρα πια, μετά από σχεδόν μια βδομάδα, όχι μόνο τα πάνε καλά, αλλά παίζουνε συνέχεια. Εκείνη τον δαγκώνει παιχνιδιάρικα και εκείνος κάθεται και το ανέχεται.

Ο σοφός λαός λέει, ότι το παιδάκι σου και το σκυλάκι σου, όπως το μάθεις. Κι επειδή εμείς τον Σπάικ δεν τον μάθαμε μερικά πράγματα σημαντικά, καμένοι στο χυλό, είπαμε ότι αν μείνει η Μπαλού εδώ, πρέπει να τα μάθει. Πρώτο μάθημα: να μάθει να κοιμάται στο σπίτι που αγοράσαμε πέρυσι για τον Σπάικ και οσο έχετε μπει εσείς μέσα που διαβάζετε το ποστ, άλλο τόσο έχει μπει κι αυτός. Το θεωρεί τιμωρία. Δεύτερο μάθημα: να μάθει να έχει λουρί όταν χρειάζεται. Ο Σπάικ πρέπει να είναι το πιο ευτυχισμένο σκυλί που υπάρχει εδώ. Δεν έχει δεθεί ποτέ (το θεωρούσε κι αυτό τιμωρία κι εμείς τον λυπόμασταν και τον λύναμε όταν ήταν μικρός), έχει ένα σπίτι, ανθρώπους που τον φροντίζουν, φαγητό, νερό και ελευθερία. Η Μπαλού πρέπει να μάθει να έχει λουράκι, έτσι ώστε να μπορούμε να πάμε μια βόλτα μαζί και να είναι ασφαλής. Έτσι, προχώρησα σε εντατικά ιδιαίτερα. Προχτές της βάλαμε λουράκι στο λαιμό. Δεν έδειξε να της καλαρέσει και έκανε προσπάθειες να το βγάλει. Πέρασα σε ταχύρυθμα μαθήματα. Βόλτα με λουράκι. Χτες το πρωί για 5-10 λεπτά και το μεσημέρι κάναμε την 1η μας μεγάλη βόλτα. Περπατήσαμε ένα μισάωρο και το ευχαριστηθήκαμε και οι δύο.
Σήμερα, το μάθημα επαναλήφθηκε. Φαίνεται λοιπόν στα 2 μαθήματα να τα πηγαίνει καλά. Τώρα μένει να την πάω μια βόλτα με το αμάξι για να σιγουρευτώ ότι δεν ανακατεύεται. Ο άλλος ποτέ δεν κατάφερε να γυρίσει πίσω χωρίς να ξεράσει (με το συμπάθιο). Τόσο χάλια κατάσταση, που στο τέλος του έκανα εγώ τα εμβόλια αντί να τον πηγαίνουμε στο γιατρό...

Σας βούρλισα; Συμπαθάτε με αλλά μας έχει ξετρελάνει αυτό το μικρό. Σας ξεναγώ στη βόλτα μας, για να μη φεύγω και από το θέμα, το οποίο είναι τι είδαμε στη βόλτα με τη Μπαλού...

Λουλουδάκια και μελισσούλες

Το ωραίο φιδωτό μονοπάτι που είχα φωτογραφήσει πέρυσι από κοντά

Τον κισσό διπλα μας που άρχισε να αλλάζει χρώμα...

Τα ρόδια που έκαναν την εμφάνισή τους!

Τα πορτοκάλια του κήπου μας

Στο τέλος της βόλτας, μας ακολούθησε ο Σπάικ, ο οποίος ενώ έρχεται όταν πάω βόλτα, με το πυ βλέπει το λουρί, ούτε που πλησιάζει!!! Ας το φοράει άλλος!!!

Κάπου εδώ αρχίσαν τα παιχνίδια και είπα να τα αφήσω να συνεχίζουν το παιχνίδι τους...

Μα δεν είναι κούκλα; Όχι, δεν είναι;;;

Monday, September 28, 2009

Τελευταία μπάνια

Εδώ και μήνες δεν μου κάνει και πολύ κέφι για φωτογράφηση εδώ. Όλα μου φαίνοται ίδια και όλα νομίζω πως τα έχω φωτογραφίσει. Η μηχανή είναι πάντα μαζί μου, αλλά όλα μου φαίνονται τόσο ίδια! Μέχρι που παρακαλάω να βρέξει, προκειμένου να δω τίποτα διαφορετικό (χεχε)! Πριν λίγες μέρες όμως βγήκα βολτίτσα για αναζήτηση νέων εικόνων. Βρέθηκα στο Καλαμάκι, να βλέπω κάτω από μια βαριά συννεφιά, αμέριμνους τουρίστες να κάνουν τα τελευταία μπάνια τους. Ειλικρινά τους λυπάμαι όταν πληρώνουν για μια εβδομάδα στην ηλιόλουστη Ελλάδα και αντί να δουν αυτό, αντιμετωπίζουν μια βδομάδα γεμάτη από βροχές και καταιγίδες... Κι όμως, αυτοί εκμεταλεύτηκαν τις διακοπές τους για να κάνουν τα τελευταία τους μπάνια, ίσως κια μοναδικά για κάποιους όλο το καλοκαίρι. Κουβεντούλα πάνω στα ποδήλατα, μπανάκι, περπάτημα μέχρι το ξενοδοχείο τους και παιχνίδι με τα μικρά κύματα, ήταν εικόνες που αντίκρυσα και έκλεψα...





Sunday, September 27, 2009

Saturday, September 26, 2009

Λίγη γκρίνια

Όλα αυτά τα χρόνια που διατηρώ αυτό το φωτογραφικό μπλογκ, συχνά, ειδικά το καλοκαίρι, αλλά και σε άλλες περιόδους με τουριστική κίνηση (Πάσχα, Αποκριές) μου έχουν ζητήσει γνωστοί και άγνωστοι πληροφορίες για τη Ζάκυνθο.
Με γνώμονα πάντα το δικό μου γούστο, αλλά προσπαθώντας να συμπεριλάβω και πληροφορίες που να ταιριάζουν λίγο πολύ σε όλους, προτείνω κάποιες περιοχές ή ταβέρνες που θεωρώ ότι θα ικανοποιήσουν τους τουρίστες.
Είναι γνωστό, σε όσους με παρακολουθούν, ότι σπάνια μιλάω ή δείχνω τα άσχημα του νησιού. Γι΄ αυτό, πολλές φορές, αναρωτιέμαι αν ερχόμενος κάποιος εδώ με κίνητρο τις φωτογραφίες που έχει δει εδώ μέσα ή τις πληροφορίες που έχω δώσει, έχει έρθει και έχει απογοητευτεί...Συχνά φεύγουν ευχαριστημένοι, αλλά υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις που φεύγουν απογοητευμένοι.

Αρχές Αυγούστου, θα ερχόταν εδώ ένας ιντερνετικά-γνωστός. Μου ζήτησε πληροφορίες και όπως κάθε φορά, τις έδωσα με χαρά. Όταν γύρισε ρώτησα από περιέργεια και ενδιαφέρον πώς πέρασε. Η 1η άμεση απάντηση ήταν, "καλό το νησί σου, αλλά δεν θα ξανάρθω". Ρώτησα φυσικά τους λόγους και αφού μου τους περιέγραψε, είπα να τους εκφράσουμε και μέσα από δω. Σας μεταφέρω λοιπόν τις απόψεις και τη ματιά ενός τουρίστα, όχι για να μιλήσω ενάντια για το νησί που ζω, ξέρετε πόσο το αγαπώ, αλλά μπας και διορθωθεί ποτέ η κατάσταση με τις ομπρέλες ή με τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι τουρίστες. Τα λόγια που ακολουθούν, δεν είναι δικά μου. Συμφωνώ όμως σε πολλά από όσα λέει...

Διαβάστε και μετά θα σας πω άλλο ένα περιστατικό, στο οποίο ήμουν μάρτυρας κι εγώ.


ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ κατάσταση με τις ομπρέλες στις παραλίες της Ζακύνθου και ειδικά στις παραλίες του Εθνικού Πάρκου
Αναλυτικά:
Γέρακας: Τα στελέχη του θαλάσσιου πάρκου και υπάλληλοι του ΥΠΕΧΩΔΕ (όπως οι ίδιοι μας συστηθήκανε) μα υπέδειξαν κατεβαίνοντας στην παραλία να βάλουμε τις ομπρέλες μας και να κάτσουμε δεξιά από τις ενοικιαζόμενες ομπρέλες-ξαπλώστρες της παραλίας. Χωρίς να ξέρουμε το χώρο συμφωνήσαμε. Όταν είδαμε ότι υπάρχουν 3 σειρές ξαπλώστρες και είχαν αφήσει 2-3 μέτρα (η οριοθέτηση έχει γίνει με ένα σκοινάκι άσπρο που ξεκινάει από την πλαγιά και φτάνει έως στην άκρη της θάλασσας που σκάει το κύμα) μέσα στις πέτρες (ούτε με κομπρεσέρ δεν έμπαινε η ομπρέλα), για εμάς που δεν θέλουμε ρε φίλε να πληρώσουμε κάτι που μας ανήκει, αποφασίσαμε να κάτσουμε μπροστά! Το δε άκρον άωτον της βλακείας μας γενικώς είναι ότι.. κάποιος είχε στήσει την ομπρέλα του στη δεξιά πλευρά μεν αλλά ακριβώς στο σκοινάκι κι ο ίσκιος έπεφτε στην πλευρά που «απαγορεύονταν» να κάτσει.. (τα σχόλια δικά σου).
Ήρθε λοιπόν ο υπάλληλος και μας έκανε τη σχετική παρατήρηση και σε απάντησή μας ότι δεν καταλαβαίνουμε γιατί οι ενοικιαζόμενες κι όχι εμείς, μας είπε ότι αυτός υπάλληλος είναι και εκτελεί εντολές και θα φωνάξει τον υπεύθυνο. Φεύγοντας τον βλέπουμε να πηγαίνει να δίνει αναφορά στον κύριο που νοίκιαζε τις ομπρέλες.
Ήρθε η υπεύθυνη, και πάλι μας είπε ότι η παραλία προστατεύεται, και δεν μπορούμε να κάτσουμε όπου θέλουμε. Σε ερώτησή μας γιατί τότε υπάρχουν οι ομπρέλες και οι ξαπλώστρες μας είπα ότι έτσι λέει ο κανονισμός (?) της παραλίας κι ότι αυτή είναι υπάλληλος του Πάρκου και του ΥΠΕΧΩΔΕ και πρέπει να τηρήσουμε τον κανονισμό. Και λέει ο κανονισμός της παραλίας ότι το 90% θα έχει κάλυψη από τις ενοικιαζόμενες και το 10% από τους λουόμενους?? Της ζητήσαμε τον κανονισμό καθώς και την απόφαση πως έχουν οριοθετηθεί οι ενοικιαζόμενες ομπρέλες! Και της επισημάναμε ότι βάση συντάγματος η παραλία είναι εθνική περιουσία και έχουμε όλοι δικαιώματα και μας ανήκει, και πρέπει να έχουμε ελεύθερη και αβίαστη πρόσβαση. Και η απάντησή της: Μα άμα αφήσουμε εσάς, θα κάτσουν κι άλλοι.. και θα γεμίσει μπροστά από τις ομπρέλες. . .. .. και φεύγει!
Τη βλέπουμε κι αυτή να πηγαίνει και να δίνει αναφορά στον ίδιο κύριο, να μας κοιτάει και να λέει, άφησέ τους δεν μπορούμε να κάνουμε τώρα τίποτα! Ναι, δεν ήταν υπάλληλοί του, ήταν υπάλληλοι του πάρκου και του ΥΠΕΧΩΔΕ!!!!!!!!!
Ούτε στη Μύκονο αυτό το πράγμα.., 4 και 5 σειρές ομπρέλες και σε πολλές ονόματα ή πετσέτες πάνω, από τις 9.00 το πρωί.. Στο Γέρακα όπως μάθαμε οι ιδιοκτήτες των δωματίων των γύρω περιοχών, έχουν συνεννοηθεί με τους κυρίους που νοικιάζουν τις ομπρέλες και τους παρατρεχάμενούς τους και πάνε και αφήνουν πετσέτες για τους πελάτες τους από το πρωί.
Λαγανάς, Καλαμάκι, μια από τα ίδια.
Δεν χρειάζεται νομίζω να αναφερθώ για τις θαλάσσιες δραστηριότητες που απαγορεύονται στο εθνικό πάρκο, αλλά υπάρχουν παντού.

Άγιος Νικόλαος: Οι επιχειρηματίες με τα μπιτς μπαρ έχουν σηκώσει 3 μέτρα ύψος δίχτυ και πλάτος από το δρόμο έως την άκρη του κύματος για να μην μπερδεύονται (???) οι πελάτες τους, αφήνοντας 2-3 και το πιο χάλια σημείο από άποψη θάλασσας και παραλίας για τους λουόμενους που δεν θέλουν να πληρώσουν. Υπάρχουν δε κι εκεί 3 και 4 σειρές ομπρέλες.

Βασιλικός, Πόρτο Ζόρο Πόρτο Ρώμα, Ξύγκια, Μακρύς Γιαλός, Τσιλιβί, Αλυκές, Αλικανάς, Κερί κλπ κλπ η ίδια κατάσταση. Χαρακτηριστικό είναι τα Ξύγκια που είναι 5 μέτρα παραλία τα 4 τα έχουν καταλάβει οι ξαπλώστρες. Μόνο στο Λιμνιώνα δεν είχε... ίσως του χρόνου κάτι να σκεφτούν και για εκεί..
Είναι ένας από τους λόγους -ίσως ο μοναδικός- που δεν θα ξαναέρθω στο νησί και που φυσικά θα αποτρέψω κι άλλους να το κάνουν!

Αυτή ήταν η εντύπωση που έμεινε στην παρέα που ήρθε...

Να σας πω, ότι πριν λίγες μέρες, πίνοντας καφέ με μια παρέα, έτυχε να είναι ανάμεσα μια υπάλληλος του θαλάσσιου πάρκου. Όταν της είπα αυτά τα περιστατικά, μου είπε ότι ο κόσμος έχει παρεξηγήσει το πάρκο και ότι υπάρχουν πράγματα που δεν ξέρουμε. Υποστήριξε το πάρκο και μου εξήγησε ότι τις ομπρέλες που υπάρχουν στο Γέρακα, όπως και τις ομπρέλες που υπάρχουν σε όλες τις περιοχές που προστατεύει το πάρκο, παρόλο που φέρουν τα αρχικά του πάρκου επάνω, δεν τις εκμεταλλεύεται το ίδιο το πάρκο, αλλά τις εκμεταλλεύονται ιδιώτες, όπως σε όλες τις παραλίες. Στην ερώτησή μου, γιατί δεν το λένε αυτό στον κόσμο; γιατί αφήνουν να πιστεύει ότι τις εκμεταλλεύεται το πάρκο και δεν υποστηρίζει σωστά τον εαυτό του; δεν ήξερε τι να πει...

Και ένα περιστατικό που έγινε και ήμουν μπροστά.
Ένα ζευγάρι φίλων ήρθε στο τέλος Αυγούστου που είχαν ξαναέρθει και πέρυσι. Τους πρότεινα πού να κολυμπήσουν και που να φάνε και μια μέρα, βρεθήκαμε στο πιο τουριστικό σημείο του Κεριού. Δεν θα πω ποιο. Μαντέψτε μόνοι σας...
Αφού καθίσαμε να φάνε, ήρθε ο σερβιτόρος με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα, να πάρει παραγγελία. Οι τιμές στον κατάλογο, προσωπικά πιστεύω ότι ήταν τσουχτερές. Αλλά δεν θα είχα αντίρρηση για τις τιμές, αν η ποιότητα ήταν αυτή που έπρεπε. Ένα κομμάτι κρεατόπιτα 14 ευρώ. Ένα κομμάτι μελιτζανόπιτα 14 ευρώ. Ακόμα και το ψωμί, το χρέωνε 2 ευρώ. Παραγγείλαμε αυτά που σας είπα, μία μερίδα κοτόπουλο χωριάτικο και έναν ντάκο (που άλλα μαγαζιά το φέρνουν για κέρασμα...). 1 ποτήρι κρασί και 1 μπουκάλι νερό όλα 45 ευρώ. Αλλά...Η κρεατόπιτα, απλά δεν τρωγόταν. Είχε ζεσταθεί τόσες πολλές φορές, που ο κόθρος ολόγυρα είχε σκληρύνει και ήταν αδύνατον να φαγωθεί. Το δε κρέας, από τα πολλά ζεστάματα είχε σχοινιάσει... Η μελιτζανόπιτα ήταν καλή μεν, αλλά κι αυτή όχι ολόφρεσκη. Το πιο ωραίο όμως, ήταν το σκηνικό που παίχτηκε. Μέχρι να έρθουν τα φαγητά και ενώ καθόμασταν 5-6 παρέες (ήταν αργά το απόγευμα), ένας εκεί αποφάσισε ότι ήταν η σωστή ώρα για να κόψει το γκαζόν!!! Η σκόνη και ο θόρυβος ήταν το κάτι άλλο. Όλοι κοιτάζαμε σαν χάνοι, μην πιστεύοντας ότι διάλεξαν εκείνη την ώρα να κόψουν το γκαζόν. Ο άντρας της παρέας, αφού εκνευρίστηκε αρκετά γιατί τον κουρντίζαμε να μην παραπονεθεί, στο τέλος φώναξε σε ένα νεαρό και του είπε: "Είναι ανάγκη να γίνεται αυτή την ώρα αυτό;" Και ήρθε η κουφή απάντηση: "Μα είναι το αφεντικό"!!!! Άφωνοι εμείς. Το ίδιο το αφεντικό λοιπόν, δεν φτάνει που σέρβιρε στον κόσμο μπαγιάτικο και ακριβό φαγητό, δεν σεβόταν τους πελάτες του και έκοβε εκείνη την ώρα το γκαζόν και όχι νωρίς το πρωί πχ που δεν έχει κόσμο μια ταβέρνα.
Το αφεντικό σταμάτησε, μόνο αφού του κάναμε την παρατήρηση...Εγώ προσωπικά δεν ήξερα που να κρυφτώ. Ένιωθα άσχημα που είχα προτείνει να πάμε σ΄ αυτό το μαγαζί.

Και ερωτώ. Ποιο λόγο έχω εγώ, από δω και πέρα να στέλνω κόσμο σ αυτό το μαγαζί; Θα πρέπει να αναρωτιέται αυτός ο άνθρωπος γιατί δεν έχει κόσμο η ταβέρνα του σε λίγο καιρό ή όχι; Ποιος θα φταίει;
Μετανιώνω μόνο για ένα πράμα. Είχα μιλήσει με μια φίλη μου για το συγκεκριμένο μαγαζί εδώ και καιρό και μου είχε πει ότι είχε πέσει η ποιότητά του. Δεν την πίστεψα. Το θεώρησα τυχαίο. Ε λοιπόν δεν θα είναι τυχαίο ότι δεν θα έχει δουλειά σε λίγο καιρό αυτό το μαγαζί και όλα όσα δείχνουν ασέβεια προς τους πελάτες. Θα πρέπει να μάθουν ορισμένοι, ότι όταν ζητάς κάποια χρήματα για κάποιες υπηρεσίες (φαγητό, ξαπλώστρες κλπ) θα πρέπει να είσαι σε θέση να δώσεις και την ανάλογη ποιότητα. Αν όχι, κλείσ’ το το ρημάδι...

Πολλές φορές λέω, ότι δεν εκμεταλλευτήκαμε σωστά τον τουρισμό εδώ (βάζω και τον εαυτό μου μέσα, παρόλο που δεν ασχολούμαι με τον τουρισμό). Ο κόσμος δεν είναι χαζός. Δεν έρχεται ένας άνθρωπος ο οποίος δεν θα ξανάρθει μετά. Ο κόσμος ξανάρχεται και θυμάται. Ο κόσμος γυρίζει πίσω και κάνει κριτική για το μέρος που πήγε. Και θυμάται το καλό το μαγαζί, την καλή ποιότητα, την ευγένεια... Ας προσέχουμε λοιπόν αν θέλουμε καλό τουρισμό ή έστω τουρισμό, γιατί σε λίγο, προβλέπω να γίνονται πολύ δύσκολα τα πράγματα εδώ...

Τα σχόλια νομίζω, είναι περιττά...

Friday, September 25, 2009

Γνώριμες πρωινές εικόνες

Εδώ και λίγο καιρό έχουν αρχίσει τα ζόρικα πρωινά εγερτήρια. Δεν έχω πρόβλημα να σηκωθώ νωρίς. Ποτέ δεν είχα. Το ρολόι χτυπάει στις 7.00. Το κλείνω, πάω στην κουζίνα, κοιτάζω έξω από το παράθυρο, σβήνω τα φώτα της αυλής για να δω καλύτερα τα χρώματα, φτιάχνω καφέ, φτιάχνω γάλα των παιδιών. Μέχρι να τα κάνω όλα αυτά, έχει πάει 7.15. Και τότε, παίρνω τη μηχανή και ανεβαίνω στα δωμάτια των παιδιών.

Τα παλιόπαιδα... Έχουν την καλύτερη θέα... Λες και θα δω κάτι το ξεχωριστό κάθε πρωί και παίρνω μαζί τη μηχανή. "Ξύπνα..." σκουντάω το γιο μου και ανοίγω τη μπαλκονόπορτα για να δω για χιλιοστή φορά τις γνώριμες πρωινές εικόνες από το επάνω μπαλκόνι, με τα καλώδια πάντα να με εμποδίζουν κι εγώ να ψάχνω τρόπους να τα αποφύγω...Τελικά τα λατρεύω αυτά τα πρωινά εγερτήρια...



Wednesday, September 23, 2009

ActionAid :: Ένα SMS για τα παιδιά που υποφέρουν από πείνα

Στείλτε SMS τη λέξη ΑΑ στο 19454

Κάθε 6" ένα παιδί στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου πεθαίνει από την πείνα όταν στον κόσμο υπάρχει άφθονη τροφή για όλους μας.

Από τις 21 Σεπτεμβρίου έως και τις 5 Οκτωβρίου, δηλώνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας και συνεισφέρουμε ουσιαστικά στέλνοντας με sms ένα μήνυμα ζωής και φωνάζοντας "όχι στην πείνα". Τα έσοδα θα διατεθούν για την καταπολέμηση της πείνας.

Έχουμε 14 ημέρες για να βοηθήσουμε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούμε. Ζητήστε από τους φίλους σας να στειλουν SMS και να προωθήσουν κι εκείνοι το μήνυμα ελπίδας.

Η δράση υποστηρίζεται από τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας Cosmote, Vodafone και Wind.
Κόστος SMS 1.19€, συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ

ActionΑid
Ας δώσουμε τέλος στην φτώχεια, μαζί

Στην αγορά της Κέρκυρας





Tuesday, September 22, 2009

Νωρίς...






Αφιερωμένες στην αγαπημένη μου Ελένη, που περιμένει καθημερινά νέο ποστ...

Friday, September 18, 2009

In the Sience Museum-Boston

Μπαίνοντας στο μουσείο επιστημών της Βοστώνης, το πρώτο που αναρωτήθηκα ήταν αν θα βαριόμουν και τι θα έβλεπα εκεί μέσα που να με ενδιαφέρει. Ξεκινώντας την περιήγηση εκεί, τα εκθέματα που είδαμε στην αρχή, περισσότερο θύμιζαν μουσείο φυσικής ιστορίας, παρά επιστημών. Τα ζωάκια που βλέπετε παρακάτω, ήταν ταριχευμένα, πίσω από γυάλινες προθήκες. Ο επισκέπτης, μπορούσε να τα δει στο φυσικό τους περιβάλλον, αλλά το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι μπορούσε να τα μυρίσει, να ακούσει τη φωνή τους, ή ακόμα και να αγγίξει τη γούνα τους. Τα ζωάκια που ζούν σε σκοτάδι ή κάτω από τη γη, μπορούσε κάποιος να τα δει, πατώντας ένα φως για να ανοίξει και να δει πώς είναι το περιβάλλον που ζουν υπόγεια ή στα σκοτεινά. Αυτό βέβαια ήταν μόνο η αρχή στο μουσείο. Η συνέχεια, ήταν άκρως εντυπωσιακή. Όχι μόνο δεν βαρέθηκα, αλλά στις 3-4 ώρες που περάσαμε εκεί μέσα, είδαμε πολύ σύντομα τα περισσότερα από το εκθέματα και τις λειτουργίες του μουσείου. Θα πρέπει κανείς να πάει 3 και 4 φορές και να μείνει πολύ περισσότερες ώρες εκεί, για να πει πως το είδε καλά. Πάρτε μια γεύση!






Thursday, September 17, 2009

Ευρωπαϊκές Ημέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς 2009

Για άλλη μια χρονιά το Ναυτικό Μουσείο της Ελλάδος συμμετέχει στην γιορτή των ευρωπαϊκών μουσείων με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «θεοί, δαιμόνια και μάγισσες της θάλασσας».

Τα πρωινά της Παρασκευής και Σαββάτου, 25 και 26 Σεπτεμβρίου 2009 οι μικροί μας φίλοι θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τους «θαλάσσιους Θεούς, δαιμόνια και μάγισσες» των αρχαίων ελλήνων, όπως ο Πρωτέας, ο Νηρέας, ο Τρίτων, ο Γλαύκος, ο Φόρκυς, ο Παλαίων, η Λυκοθέα, η Κητώ, η Σκύλλα, η Χάρυβδις, κ.ά. Θα πραγματοποιηθούν διηγήσεις μύθων, θρύλων και δεισιδαιμονιών που πλουτίζουν την αστείρευτη, άϋλη, ναυτική μας κληρονομιά.

Η συμμετοχή των παιδιών στα προγράμματα θα γίνει κατόπιν τηλεφωνικού ραντεβού, με σειρά προτεραιότητας.

Παράλληλα η είσοδος στο Μουσείο για τις δύο ημέρες θα είναι δωρεάν για όλους τους επισκέπτες.

Υπεύθυνος Επικοινωνίας
Χαράλαμπος Τορτορέλης
Παιδαγωγός – Μουσειολόγος Ν.Μ.Ε.

Έκθση βιβλίου

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ

Από 11 Σεπτεμβρίου 2009 και μέχρι τις 27 Σεπτεμβρίου

ξεκινάει στο

ΖΑΠΠΕΙΟ

το

38ο Φεστιβάλ Βιβλίου

Θα είμαστε και εμείς εκεί

στο Περίπτερο 137

και θα σας περιμένουμε!

Wednesday, September 16, 2009

Στα κρασοχώρια του Ρήνου

Εδώ και 2 χρόνια, είχα ταξιδέψει στη Γερμανία, στη φίλη μου τη Νέλλη. Τόσο την 1η φορά που πήγα, όσο και τη 2η, η Νέλλη και ο Μάρτιν είχαν οργανώσει κοντινές εκδρομούλες, έτσι ώστε να δούμε όσα περισσότερα μπορούμε. Η φιλοξενία της φίλης μου και του Μάρτιν ήταν παροιμιώδης.Στο πρώτο ταξίδι που είχα πάει μόνη μου, είχαμε πάει εκδρομούλα στο ρομαντικό και μαγευτικό Ρότενμπουργκ. Τη 2η φορά που πήγα με τον άντρα μου, πήγαμε στο Ρούντεσάιμ, ένα πολύ γνωστό και πανέμορφο κρασοχώρι, και κάναμε περιήγηση στο Ρήνο με ποταμόπλοιο.

Είχα υποσχεθεί στη φίλη μου τη Νατάσσα που είναι οινοποιός, να της φτιάξω ένα ποστ-αφιέρωμα στα κρασοχώρια του Ρήνου. Αυτό το ποστ που βλέπετε, το έφτιαξα ειδικά για τη φίλη μου και ανέβηκε και στο δικό της μπλογκ, ήθελα όμως να σας δείξω τα κρασοχώρια και να σας μιλήσω για ένα συγκεκριμένο κρασί και εδώ, οπότε, περίμενα την κατάλληλη εποχή για να το κάνω. Προετοιμαστείτε και ποστ σεντονάτο!

Ας αρχίσω λοιπόν. Ρήνος, σημαίνει «αυτός που ρέει». Ο Ρήνος πηγάζει από την Ελβετία, περνάει από Γαλλία, Γερμανία Αυστρία και Ολλανδία, μέχρι να χυθεί τελικά στη Βόρεια θάλασσα. Μπορεί κάποιος να περιηγηθεί στο Ρήνο και τα χωριά του παίρνοντας ποταμόπλοιο από την Φρανκφούρτη ή από πιο ψηλά.

Εμείς, ξεκινήσαμε από το χωριό Ρούντεσάιμ την περιήγησή μας με ποταμόπλοιο. Το κομμάτι αυτό του Ρήνου από εδώ και πάνω, ονομάζεται «Ρομαντικός Ρήνος» γιατί σε αυτό το τμήμα υπάρχουν πάνω από 40 μεσαιωνικά κάστρα, αμπελώνες και πολλά πανέμορφα χωριά. Τα ποταμόπλοια στο κομμάτι αυτό του Ρήνου παίζουν το ρόλο όχι μόνο του περιηγητικού μέσου αλλά και του μέσου μεταφοράς αφού τα ποταμόπλοια σταματούν σχεδόν κάθε 10 λεπτά και σε άλλο χωριό.

Παράλληλα, από μεγάφωνα γίνεται ξενάγηση σε 4 γλώσσες (γερμανικά, ιταλικά, αγγλικά, γαλλικά). Ίσα που προλαβαίνουν να πουν τις πληροφορίες για κάθε πανέμορφο μεσαιωνικό κάστρο που προσπερνούν και ίσα που τις ακούς από το θόρυβο του ποταμόπλοιου και του κόσμου. Τα κάστρα αυτά, συντηρημένα άψογα, άλλα χρησιμοποιούνται σαν εστιατόρια πια, άλλα σαν Youth Hostels, άλλα σαν μαθητικές εστίες κλπ. Έχουν πάντως αξιοποιηθεί. Όπως ανεβαίνουμε τον Ρήνο, μόνο η μια πλευρά του έχει αμπελώνες όπως με πληροφορούσε η φίλη μου η Νέλλη και ο Μάρτιν που είναι και οι δύο γεωπόνοι. Αυτό συμβαίνει επειδή επιδιώκουν τα αμπέλια να κοιτάζουν την ανατολή για να τα βλέπει ο ήλιος, οπότε μόνο στην κατάλληλη πλευρά φυτεύουν αμπέλια. Άλλωστε, τα χωριά που βρέχονται από το Ρήνο, φημίζονται για τα καλά κρασιά τους.

Κατά περιοχές μάλιστα όπως περνούσαμε, πάνω στους λόφους ήταν γραμμένα με τεράστια γράμματα η ποικιλία του κρασιού ή η ονομασία του.

Καθώς περπατούσαμε μέσα στο Ρούντεσάιμ, η Νέλλη μου μίλησε για το κρασί Eiswein. Δεν είχα ξανακούσει γι' αυτό, μια και δε μπορώ να πω ότι λατρεύω το κρασί. Εκείνο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ο τρόπος με τον οποίο γινόταν αυτό το κρασί. Ας πούμε μερικές πληροφορίες γι αυτό: Το Eiswein, είναι ένα είδος κρασιού, το οποίο έχει γίνει από σταφύλια που «πάγωσαν», έμειναν δηλαδή πάνω στο αμπέλι κατά τη διάρκεια του χειμώνα σε χαμηλή θερμοκρασία. Τα σάκχαρα και άλλα διαλυόμενα στερεά δεν παγώνουν, αλλά το νερό που περιέχει παγώνει, έτσι το αποτέλεσμα είναι ένα «πυκνό», συχνά πολύ γλυκό κρασί. Στην περίπτωση του ice wine, το πάγωμα γίνεται πριν τη ζύμωση και όχι μετά. Μόνο υγιή σταφύλια κρατιούνται σε καλή κατάσταση μέχρι να γίνει η συγκομιδή, η οποία μπορεί να είναι και το επόμενο ημερολογιακό έτος (πχ, συγκομιδή το Γενάρη). Αυτό είναι που δίνει στο Eiswein, τη χαρακτηριστική του αναζωογονητική γλυκύτητα, ισορροπημένη από υψηλή οξύτητα.

Το ακόμα πιο περίεργο που μου είπε η Νέλλη, ήταν ότι όταν φτάσει εκείνη η μέρα που θα πρέπει να μαζευτεί αυτό το σταφύλι, ο δήμαρχος της πόλης δίνει το πρόσταγμα ότι η κατάλληλη μέρα έφτασε, η θερμοκρασία η κατάλληλη έχει έρθει, οπότε ΟΛΟΙ μαζεύουν τη μέρα που θα δώσει το οκ! Όλοι, λέει, ό,τι κι αν κάνουν, σταματάνε για να μαζέψουν την ίδια μέρα τα σταφύλια τους!

Τέλος, να πούμε και δυο λόγια για το Ρούντεσάιμ. Το Ρούντεσάιμ είναι από τα πιο διάσημα χωριά (πόλη είναι το σωστό) του Ρήνου. Τώρα γιατί συμβαίνει αυτό; Ίσως λόγω της θέσης του. Ίσως λόγω του αγάλματος της Γερμανίας που βρίσκεται ψηλά στο λόφο που για να πας, ανεβαίνεις με τελεφερίκ.

Άγαλμα πολύ σημαντικό για τους Γερμανούς, γιατί υπενθυμίζει τη δημιουργία της Γερμανικής αυτοκρατορίας το 1871, κατά την οποία οι γερμανοί βρέθηκαν για πρώτη φορά ενωμένοι σαν έθνος. Ίσως για την υπέροχη θέα από κει πάνω.

Ίσως τελικά λόγω του διάσημου πεζόδρομού του, ο οποίος είναι γεμάτος με πανέμορφα στολισμένα εστιατόρια,

μαγαζάκια-οινοπωλεία που μπορείς να δοκιμάσεις τα διάσημα κρασιά του Ρήνου, μαγαζιά με σουβενίρ και events με μουσική που γίνονται στο δρόμο. Μέσα στα πολλά μουσεία, δε θα πρέπει να ξεχάσει κανείς να δει το μουσείο κρασιού φυσικά που υπάρχει εκεί… Αν βρεθείτε λοιπόν στο Ρούντεσάιμ, μην ξεχάστε να δοκιμάστε κρασί και να πάρετε το ποταμόπλοιο για μια βόλτα στο Ρήνο μέχρι τον κόλπο της Λορελάυ, για την οποία θα σας μιλήσω άλλη φορά.