Αντίο Γιώργο...

Πόσες φορές αλήθεια σκέφτομαι το πόσο μεγάλη κουβέντα είναι το "τι θα μαγειρέψω αύριο;" Μια ερώτηση που βασανίζει τις απανταχού νοικοκυρές, μα κρύβει μέσα της ένα αισιόδοξο μήνυμα: Το μέλλον! Υπονοεί, ότι αύριο θα ειμαστε καλά, ότι θα είμαστε γεροί κα για άλλη μια φορά θα καθίσουμε να φάμε με όλη την οικογένειά μας το φαί που φτιάξαμε.
Πόσο μικροί κι ασήμαντοι είμαστε όμως μέσα στο σύμπαν...Ένα τίποτα, ένας αέρας που περνά και ανασηκώνει την κουρτίνας της κάμαρης, το τούλινο φορεματάκι της μικρούλας μπαλαρίνας, το λευκό σεντόνι στο σύρμα της νοικοκυράς.....Αέρας...Σύννεφο...
Η παρακάτω δραματική και αληθινή ιστορία το αποδεικνύει...
Με την Άννα δουλεύουμε μαζί πάρα πολλά χρόνια. Δεν είμαστε κολλητές, αλλά είμαστε καλοί συνάδερφοι.
Την περασμένη εβδομάδα η Άννα έφυγε κλαίγοντας από τη δουλειά. Έφευγε έκτακτα με τον άντρα της το Γιώργο για το νοσοκομείο του Ρίου. Ο Γιώργος, είχε μόνο κάτι δέκατα την περασμένη Παρασκευή. Έκανε αιματολογικές εξετάσεις που τις πήρε τη Δευτέρα.
Το σύντομο χρονικό είχε ως εξής:
Την Παρασκευή δέκατα. Την Κυριακή 38 πυρετό (ούτε καν πυρετό δε μπορείς να το πεις). Τη Δευτέρα βγήκαν οι εξετάσεις: 24.000 λευκά αιμοσφαίρια!!! Μια και δυο κατευθείαν στο νοσοκομείο. Μέχρι το βράδυ τα λευκά έφτασαν 50.000! Την Τρίτη τον έστειλαν στο Ρίο. 90.000 τα λευκά...Την Πέμπτη αποφάσισαν να ξεκινήσουν χημειοθεραπεία, τα λευκα 120.000. Παρασκευή ξεκίνησαν θεραπεία....τι θεραπεία; Μόνο ο Θεός της είπαν θα μπορούσε να βοηθήσει από δω και πέρα. Κυριακή πρωί ο Γιώργος έφυγε.

Συννεφιασμένη Κυριακή....μοιάζεις με την καρδιά μου...

Η ζωή του γραμμένη σε 5-6 γραμμές...αν είναι δυνατόν! Ένας άνθρωπος αξιαγάπητος, χωρατατζης, ανοιχτόκαρδος, ανιδιοτελής....όλα τα καλά είχε.
Πώς γίνεται να είμαστε τόσο μικροί, τόσο ασήμαντοι μέσα σ' αυτό το σύμπαν....
Αέρας....σύννεφα....

Στο καλό φίλε...