Ξημερώνει

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007
Αγαπημένο μου ημερολόγιο...
Είναι η 3η μέρα στη σειρά που το σκυλί μας δε μας αφήνει να κοιμηθούμε. Μέρα είπα; Νύχτα! Νύχτα δε μας αφήνει να κοιμηθούμε! Δεν ξέρω τι το έχει πιάσει. Ξυπνάω. Λυσσάει. Δεν έχει νόημα πια να κοιμηθώ άλλο. Κάθε πρωί τα ίδια!
Βγαινω έξω 6.15 το πρωί. Αχάραγο ακόμα. Κάνω να τον μαλώσω κι εκείνος γυριζει ανάσκελα για χάδια. "Να σου δώσω μία, να σου πω εγώ που θες και χάδια" τον βρίζω...
Από τη μία τσαντίζομαι που έχασα τον ύπνο μου, από την άλλη όμως...
Μια σκέψη τριγυρίζει βδομάδες τώρα το μυαλό μου. Να πάρω το αυτοκίνητο και να κάνω μια μεγάλη βόλτα. Να προλάβω την ανατολή στη Μπόχαλη, στο Ψήλωμα, στο Κρυονέρι.
Ο καφές μπορεί να περιμένει για αργότερα.
Πλένομαι, ντύνομαι, παίρνω μαζί το τρίποδο, έξτρα μπαταρίες, βάζω μπρος και φεύγω.
Πόσο ωραία είναι να οδηγείς ξημέρωμα στη Ζάκυνθο...Ερημιά, ησυχία, Είναι ακόμα σκοτάδι. Χρειάζομαι ακόμα φώτα για να οδηγήσω. Τι ησυχία! Σε 2 λεπτά είμαι στη Μπόχαλη.
Στήνω το τριποδάκι σε ένα μουράγιο ενώ μέσα μου εύχομαι να μην περάσει κανένας γνωστός! Ε μα τον άγιο, έτσι και με δει γνωστός τέτοια ώρα μόνη στη Μπόχαλη να φωτογραφίζω, θα λέει πως ελάλησα.
Κάθομαι και χαζεύω όλα τα χρώματα τ' ουρανού. Πόση ομορφιά έχει αυτή η ώρα...Όταν η νύχτα παραδίδει τη σκυτάλη σε μια καινούρια μέρα... Τι θα φέρει άραγε; Ποιος ξέρει; Σε λίγο, τα καράβια στο λιμάνι δε θα έχουν ανάγκη πια τα φώτα τους για να τα προσέξεις. Θα στέκουν εκεί, μεγάλα έτοιμα για τα δρομολόγια της ημέρας.
Άρχισε να φαίνεται η μέρα πια. Να και το καραβάκι που είναι αραγμένο στα ανοιχτά. Μα τι είναι αυτό δίπλα του; Ααα...το προσπερνάει μια βαρκούλα.
Ροδίζει σιγά-σιγά. Μα ήλιος τίποτα. Έχει σκοπό να βγει σήμερα ή θα τεμπελιάσει; Α...δε μ' αρέσει αυτό. Μα που είναι; Δε μ΄αρέσει που με στήνει στο ραντεβού. Το ημερολόγιο έγραφε "ανατολή ηλίου 7.15" και είναι κιόλας 7.30. Που είναι τη;
Αμ δε θα κάτσω να σε περιμένω εδώ πάνω. Πάω να σε προλάβω αλλού...
Σταματάω στο Ψήλωμα. Πόσα χρόνια περιμένω να φωτογραφίσω αυτά τα δύο δέντρα; Ποτέ δε μπορούσα από την πολλή κίνηση. Ακόμα και τώρα, που καλά-καλά δεν έχει ξημερώσει, έχει κίνηση. Εγώ όμως, επιτέλους τα φωτογραφίζω!
Κατεβαίνω στη χώρα και βγάζω μερικές φωτογραφίες στους φανοστάτες που είναι ακόμα αναμένοι...
Ξαναβάζω μπρος και πάω στο Κρυονέρι. Μα που είναι ο ήλιος βρε γμτ; Μπας και αποφάσισε να μη βγει σήμερα; Μπας και αποφάσισε ότι τα σύννεφα παραείναι γκρι για να τα διαπεράσει; Αυτό όμως που βλέπω; Τι είναι; Για να βάφεται ροζ το συννεφάκι, σημαίνει πως καπου τώρα θα σκάσει μύτη. Ας κάνω λίγη υπομονή ακόμα...


Συνεχίζεται...