Συμφωνώ 100%, αλλά και κείνοι οι απαίσιοι νεο-καύσωνες δεν αντέχονται πια. Ασφαλώς χρειαζόταν πρόβλεψη για τα έξω (τουλάχιστον)κλιματιστικά και κάποια διορθωτική παρέμβαση των υπευθύνων. Ποιών όμως υπευθύνων; Υπάρχουν κάποιοι σ' αυτή τη χώρα που να είναι όντως υπεύθυνοι; Τέλος πάντων. Ευχαριστούμε Ονειρομαγειρέματα για το ποστ και τη δυνατότητα ν' ανταλλάσσουμε γνωμίτσες.
Πολλή, πάρα πολλή... Ω, πω, πω, πω, πού τον πέτυχες...; Οσες φορές πετυχαίνω τέτοια σκηνικά, δεν μπορώ να φωτογραφίσω με τίποτα, μου σφίγγεται το στομάχι...
εμένα πάλι (ανάποδος άνθρωπος:) δε μου δημιουργήθηκε το αίσθημα της μοναξιάς.. Ισα-ισα μου αρέσουν αυτά τα σπίτια, συνηθίζεται αυτό το στυλ στο Ιόνιο, όχι?
Κωνσταντίνε, δε φαντάζεσαι πόσο ντρέπομαι να φωτογραφίζω πρόσωπα (για το μπλογκ). Νομίζω ότι είναι πολύ προσωπικό το να φωτογραφίζω πρόσωπα και ότι θα με κράξουν. Εδώ ήταν αρκετά μακριά το πρόσωπο αλλιώς δε θα τολμούσα. Ελπίζω να μην τον πρόσβαλλα με αυτή τη φωτογραφία. Μου φαινόταν ομως τόσο μοναχικός...Ξέρεις ότι σπάνια έως καθόλου βάζω ανθρώπους εδώ...
Μαγισσούλα, η μοναξιά που εμένα μου γεννηθήκε, ήταν από την έκφραση του ανθρώπου και όχι από τα σπίτια. Ναι, στην παλιά Κέρκυρα και στην προσεισμική Ζάκυνθο έτσι ήταν τα σπίτια.
μα να τα εχουν ετσι παρατημενα αυτα τα ωραια κτιρια!
ReplyDeleteειναι ο πατερας μου απο την κερκυρα και τα εχω δει απο κοντα!
καλο ξημερωμα...
Την μοναξια μια ολοκληρης ζωης...
ReplyDeleteκαι όλου του κόσμου, μπορεί..
ReplyDeleteThis comment has been removed by the author.
ReplyDelete... όση το απαίσιο κλιματιστικό στον τοίχο του παλιού κερκυραίου σπιτιού.
ReplyDeleteΚαι να φανταστείς ότι το "μπαλκόνι" είναι μόνο η εξωτερική προέκταση...
ReplyDeleteΣυμφωνώ 100%, αλλά και κείνοι οι απαίσιοι νεο-καύσωνες δεν αντέχονται πια. Ασφαλώς χρειαζόταν πρόβλεψη για τα έξω (τουλάχιστον)κλιματιστικά και κάποια διορθωτική παρέμβαση των υπευθύνων. Ποιών όμως υπευθύνων; Υπάρχουν κάποιοι σ' αυτή τη χώρα που να είναι όντως υπεύθυνοι;
ReplyDeleteΤέλος πάντων. Ευχαριστούμε Ονειρομαγειρέματα για το ποστ και τη δυνατότητα ν' ανταλλάσσουμε γνωμίτσες.
Εμένα πάντως ο παππούς εκεί πάνω ψηλά ,με μελαγχόλησε περισσότερο από την κατάσταση των σπιτιών.
ReplyDeleteMama, ναι, είναι κρίμα...
ReplyDeleteΠρέζα, και βάλε...
Μαρία, ετσι είναι.
None, μπορεί να ήταν απαραίτητο για τον παππού...
Οίακα, αν κοιτάξουμε στα εσωτερικά του καθενός, ο καθένας κρύβει μικρές και μεγάλες δόσεις μοναξιάς.
Π.Κ. υπεύθυνοι στην Ελλάδα; Αστειακια ε;
Tdjm, η μοναξιά μου αναφερόταν στην μοναξιά του γέροντα και όχι στην εγκατάλειψη των κτηρίων.
Πολλή, πάρα πολλή...
ReplyDeleteΩ, πω, πω, πω, πού τον πέτυχες...;
Οσες φορές πετυχαίνω τέτοια σκηνικά, δεν μπορώ να φωτογραφίσω με τίποτα, μου σφίγγεται το στομάχι...
εμένα πάλι (ανάποδος άνθρωπος:) δε μου δημιουργήθηκε το αίσθημα της μοναξιάς..
ReplyDeleteΙσα-ισα μου αρέσουν αυτά τα σπίτια, συνηθίζεται αυτό το στυλ στο Ιόνιο, όχι?
Κωνσταντίνε, δε φαντάζεσαι πόσο ντρέπομαι να φωτογραφίζω πρόσωπα (για το μπλογκ). Νομίζω ότι είναι πολύ προσωπικό το να φωτογραφίζω πρόσωπα και ότι θα με κράξουν. Εδώ ήταν αρκετά μακριά το πρόσωπο αλλιώς δε θα τολμούσα. Ελπίζω να μην τον πρόσβαλλα με αυτή τη φωτογραφία. Μου φαινόταν ομως τόσο μοναχικός...Ξέρεις ότι σπάνια έως καθόλου βάζω ανθρώπους εδώ...
ReplyDeleteΜαγισσούλα, η μοναξιά που εμένα μου γεννηθήκε, ήταν από την έκφραση του ανθρώπου και όχι από τα σπίτια. Ναι, στην παλιά Κέρκυρα και στην προσεισμική Ζάκυνθο έτσι ήταν τα σπίτια.