Μεταξωτές κορδέλες

Οδήγησα στην ανηφόρα χωρίς να παίρνω τη ματιά μου από τη θέα στον κάμπο. Ο ήλιος έδυε και άπλωνε προστατευτικό πέπλο πάνω από τα βουνά για να μην του κρυώσουν τη νύχτα. Τα ξωτικά και οι νεράιδες άρχισαν να βολτάρουν πάνω από τα δέντρα. Βιάζονται να έρθει η νύχτα. Τότε μαζεύονται όλες μαζί και λένε ιστορίες από τα παλιά, για χαμένους και ανομολόγητους έρωτες. Τη λατρεύουν τη νύχτα. Δε μπορεί να τις δει κανείς τότε. Ξέρουν να κρύβονται καλά! Κρυφοκοίταξα μήπως τις δω. Σταμάτησα το αυτοκίνητο και βγήκα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα. Άνοιξα τη μηχανή. Τράβηξα μερικές φωτό, πιστεύοντας ότι αυτή τη φορά τα είχα καταφέρει! Άραγε θα φαίνονταν οι νεράιδες όταν θα πέρναγα τις φωτό στο pc μου;
Τι απογοήτευση...Τίποτα...Μα είναι τόσο έξυπνες... Το μόνο που κατάφερα να τραβήξω, είναι οι μεταξωτές κορδέλες που άφηναν πίσω τους τα λυτά μαλλιά τους..........