Εξάρχεια

Φαίνεται τελικά, ότι οι κουνημένες μου φωτό με τη στολισμένη Αθήνα, θα γίνουν ιστορικές, αφού ήδη το δέντρο δεν υπάρχει πια, κάηκε απόψε και τα υπόλοιπα δεν ξέρω την τύχη τους.

Το Σάββατο το μεσημέρι ήμουν στα Εξάρχεια, γιατί εκεί γινόταν το μπαζάρ για το οποίο είχα πάει. Εγώ βέβαια, έμεινα εκεί μέχρι τις 3. Μετά, κινηθήκαμε στην Αθηνάς και καταλήξαμε στου Zonar's. Αφού καθίσαμε εκεί κανα τριάρι ώρες, μετά πήγαμε για καφέ στο Σύνταγμα επειδή ψιλόβρεχε και δεν μπορούσαμε να πάμε παραπέρα. Τίποτα από όλα όσα συνέβησαν δεν έγινε αντιληπτό από μας. Έφυγα για το σπίτι μου κατά τις 10.15, αλλά πάλι δεν πήρα χαμπάρι τίποτα, γιατί κινιόμουν υπογείως.

Την επόμενη μέρα το πρωί και ενώ ήμουν στο σταθμό, με παίρνει η μάγισσα τηλέφωνο. Αντί για καλημέρα της λέω: Στον ύπνο σου με έβλεπες 9 η ώρα το πρωί;
Έτσι έμαθα όλα όσα είχαν γίνει.

Και πάμε στο δια ταύτα.
Ειλικρινά, δεν ξέρω πως θα καταλαγιάσει όλο αυτό που γίνεται από το Σάββατο. Δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος να σταματήσει όλο αυτό.
Δεν ξέρω επίσης, τι είναι αυτό που έκανε έναν ανεγκέφαλο, έναν ηλίθιο να πυροβολήσει ένα παιδί. Ό,τι, μα Ο,ΤΙ κι αν έκανε, δεν παύει να είναι ένα παιδί. Πως πυροβολεί ένας πατέρας τριών παιδιών ένα παιδί; Πως πυροβολεί το παιδί του; Δεν το χωράει ο νους μου και για άλλη μια φορά με εκνευρίζει αυτό το κράτος, αυτή η αστυνομία και το πόσο ανυπεράσπιστος νιώθει ο κάθε πολίτης. Δεν μπορώ να μην σκεφτομαι τα Χριστούγεννα που θα κάνει αυτή η μάνα φέτος. Κι όσες βαλιστικές κι αν γίνουν, όσο κι αν τιμωρηθεί αυτός ο κάφρος, το παιδί δεν γυρίζει πίσω...Αυτό έχει σημασία...

Το μεσημέρι, φεύγοντας απο την οδό Μεθώνης, τράβηξα μερικές φωτό. Άραγε υπάρχουν όλα αυτά που τράβηξα;