Ξενάγηση στη Βοστώνη

Δύο μέρες πριν φύγουμε από τη Βοστώνη, σκεφτόμασταν πόσο γρήγορα είχε περάσει ο καιρός. Μας έμεναν λιγότερο από 2 μέρες για να γυρίσουμε πίσω. Η μία σκέψη ήταν να πάμε στη Νέα Υόρκη, αλλά θα έπρεπε να πάμε αυθημερόν και η άλλη να ξαναπάμε στο κέντρο της Βοστώνης για μια τελευταία βόλτα. Αποφασίσαμε να πάμε στη Βοστώνη, γιατί στη Νέα Υόρκη δεν άξιζε να πάμε μόνο για μία μέρα. Αδράξαμε όμως την ευκαιρία, για να υποσχεθούμε στον εαυτό μας, να ξανάρθουμε και να πάμε στη Νέα Υόρκη.
Πήγαμε λοιπόν στο κέντρο, που παρόλο που είχαμε ξαναπάει ήδη δύο φορές δεν είχαμε δει σχεδόν τίποτα, για να κάνουμε μια τελευταία βόλτα.
Από την πρώτη μέρα, η Σοφία μου είχε προτείνει να πάρουμε ένα duck tour. Ήταν ένας τρόπος να δεις την πόλη γρήγορα.

Τα duck tour τα είχαμε δεί από την πρώτη μέρα της περιήγησής μας στη Βοστώνη. Τα duck tours ήταν όπως τα περιέγραφε το όνομά τους: λεωφορεία-παπάκια για ξηρά και θάλασσα. Στην προκειμένη περίπτωση, για ποτάμι. Τα λεωφορειάκια αυτά, σε ξεναγούσαν μέσα στην πόλη για περίπου μία ώρα, αλλά και μέσα στον ποταμό Τσαρλς.
Βγάλαμε τα εισιτήριά μας και περιμέναμε την ώρα που θα ξεκινούσε το δικό μας γκρουπ κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο.
Η ώρα έφτασε και μαζί έφτασε και η ώρα της επιβίβασης στο παπάκι. Εμείς και ...καμιά 20αριά δεκατριάχρονα! Κάποιο σχολείο, είχε κλείσει εισιτήρια για τη συγκεκριμένη ώρα. Ανέβηκαν κάμποσα παιδοβόλια σε ένα λεωφορείο, το γέμισαν και ανέβηκαν όλα τα υπόλοιπα στο επόμενο. Έμεναν 4 θέσεις. Μαντέψτε ποιοι ανέβηκαν μαζί! Τα πιτσιρίκια κι εμείς. Αν βάλετε και τα δικά μας παιδιά μαζί, ένα λεωφορείο όλο παιδιά, εκτός από τον οδηγό, τον δάσκαλο και εμάς.
Κατέφτασε και ο οδηγός μας ο οποίος είχε πείρα και πλάκα. Ο Κρις, έτσι έλεγαν τον οδηγό, ήταν φανερό ότι έκανε τη δουλειά καιρό. Ήρθε, φορώντας βατραχοπέδιλα και σωσίβιο με παπάκι μπροστά! Μας συστήθηκε και άρχισε τα αστειάκια αφού το επιβατικό κοινό ήταν πιτσιρικαρία. Μας μιλούσε από μικρόφωνο και το πρώτο που μας είπε ήταν ότι έπρεπε να βγάλει το σωσίβιό του για να μπορεί να οδηγήσει. Έκανε πλάκα με τα πιτσιρίκια και τα ρώτησε ποια ήθελαν να οδηγήσουν. Καταλαβαίνετε τι έγινε.
Κατά τη διάρκεια της ξενάγησης, μας περασε από διάφορα σημαντικά ή γνωστά σημεία της πόλης,

από τον Public Garden, από το σπίτι του Κέννεντυ, το State House,

από διάφορα σημεία που σιγά-σιγά ξεχνάω τι ήταν και τέλος ήρθε η ώρα του ποταμού. Ο Κρις οδήγησε το λεωφορείο σε μια ράμπα,

σταμάτησε, βγήκε έξω να κάνει κάποια αλλαγή στην πάπια, έβαλε τα ...μπρατσάκια του (!!!) και μπήκε στο ποτάμι.
Ξεναγηθήκαμε μέσα από το ποτάμι, μας έδειξε πάλι ενδιαφέροντα σημεία, άφησε όσα παιδάκια ήθελαν να οδηγήσουν (μεγάλος ενθουσιασμός επικράτησε), περάσαμε από το Sciense Museum,

είδαμε το άγαλμα της Θεάς Αθηνάς πάνω από τα γραφεία κάποιας εταιρείας αν δεν κάνω λάθος,
περάσαμε κάτω απο τη γέφυρα του ποταμού Τσαρλς, είδαμε από πάνω την αλατοπιπεριέρα (έτσι ονομάζουν οι Βοστωνέζοι τους πύργους πάνω στη γέφυρα)

και αφού ξεναγηθήκαμε κάμποση ώρα,

ξαναβγήκαμε στη στεριά και συνεχίσαμε οδικώς την ξενάγηση.

Η ώρα πέρασε ευχάριστα και λίγο πριν τελειώσει, μας είπε να χαμογελάσουμε και κοιτάξουμε αριστερά, γιατί θα βλέπαμε τους πιο όμορφους ανθρώπους στον κόσμο. Μας πέρασε μπροστά από μια τζαμαρία-καθρέφτη, βάλαμε τα γέλια και κάπου εκεί κοντά τέλειωσε η ξενάγηση.