Περιπέτειες

Διαβάζοντας τις περιπέτειες των τρελοτουριστών στο Χονγκ Κονγκ, θυμήθηκα ότι δε σας είπα ακόμα τη φάση στα τελωνεία όταν φτάσαμε στην Αμερική.
Μετά από 1,5 ώρα πτήση από Αθήνα για Ρώμη, όπου είδαμε από ψηλά την Αθήνα, τις ακτές της Στερεάς Ελλάδας

και τη Γέφυρα του Ρίου-Αντίριου
και μετά από 8,5 ώρες πτήση από τη Ρώμη για Βοστώνη που είδαμε τη Ρώμη από ψηλά,
το Βατικανό, τον Τίβερη και το Καστέλο ντι Σαν Άντζελο

και πολλά πολλά άλλα πράγματα, φτάνει εκείνη η άγια ώρα που φτάνουμε στην Αμερική. Μέσα μου πανηγυρίζω που είμαι ζωντανή μετά από τόσες ώρες πτήση (αφού φοβάμαι καλέ, τι θέλετε;), που δεν αποφάσισε κάνας περίεργος να πάμε στο Αυγατηγανιστάν αντί για την Αμερική, που δεν πέσαμε σε κακοκαιρία και να θέλω πάμπερς κάθε 1 ώρα και άλλα τέτοια συναφή.
Δοξάζω το Θεό και την Παναγία που επιτέλους φτάνει η άγια ώρα της προσγείωσης και αρχίζω ήδη να προσεύχομαι για το ταξίδι της επιστροφής.
Μία ώρα λοιπόν πριν φτάσουμε, αρχίζουν τα όργανα.

Μία ώρα λοιπόν πριν φτάσουμε, οι αεροσυνοδοί αποφασίζουν να μοιράσουν φυλλάδια που πρέπει να συμπληρώσουμε και να παραδώσουμε μόλις περάσουμε από το τελωνείο. Ρε μεγάλε -αρχίζουμε και βλαστημοκοπάμε με τον άντρα μου-…τι το δίνεις μία ώρα πριν φτάσουμε; Δώσ’ το εκεί 2-3 ώρες νωρίτερα να το μελετήσουμε. Εδώ ήθελες ένα 10λεπτο μόνο για να διαβάσεις το κατεβατό που σου ζητούσαν. Βάλε ότι μέσα στο φυλλάδιο ζητούσαν για πολλοστή φορά να συμπληρώσεις όνομα όπως γράφεται στο διαβατήριο, αριθμό διαβατηρίου, αριθμό βίζας κλπ κλπ, βάλε ότι αυτό θα το κάναμε επί 4 εμείς αφού είχαμε και τα παιδιά μας μαζί, πόση ώρα θέλαμε; Μας έπιασε ένας ψιλοπανικός να προλάβουμε...
Άλλο χαρτί έπρεπε να συμπληρώσουν οι επισκέπτες που έρχονταν από την Ελλάδα (και κάποιες άλλες χώρες), άλλο χαρτί οι επισκέπτες από κάποια άλλα κράτη (μέσα σ’ αυτά και η ΦΥΡΟΜ, σιγά μην την πω Μακεδονία...). Καλύτερα τους αντιμετώπιζαν αυτούς, έτσι για να ξέρετε...
Για πολλοστή φορά όπως ξαναείπα, έπρεπε να απαντήσεις σε ερωτήσεις του στυλ: πως σε λένε, που θα μείνεις, πόσο καιρό θα κάτσεις, που θα κάτσεις κλπ κλπ. Όλα αυτά, τα είχαμε απαντήσει όταν βγάλαμε τις βίζες, αλλά εδώ το παιχνίδι χόντραινε:
Τι κουβαλάς μαζί; (μια βόμβα αλλά δε θα το γράψω)
Είχες πρόσφατη επαφή με κατοικίδια; (έχω 6 γάτες, αμέτρητα γατσούλια και ένα σκύλο, αλλά ούτε αυτό θα στο γράψω)
Μήπως είχες κάποια μεταδοτική ασθένεια πρόσφατα; (είχα χλαμύδια αλλά έκατσα στο κρεβάτι και μου πέρασαν)
Τι ποσό κουβαλάς μαζί σου εις χρήμα; (τα γιεν πιάνονται;)
Αν έφερες κάτι πολύτιμο για δώρο πόσο έκανε; (έφερα κάτι διαμάντια αλλά είναι από το ορυχείο μου)
Κουβαλάς μαζί σου κάποιο τρόφιμο; (ναι τσίχλες Χίου, καραμέλες, μια μασημένη τσίχλα και 1.750 φέτα. Να τ’ αφήσω;)
Μήπως κουβαλάς μαζί σου σπόρους; (πασατέμπο για να περνάει η ώρα. Πιάνεται;)

Πολλές τέτοιες ερωτήσεις που φαίνεται ότι άρχισα να τις ξεχνάω όσο περνάει ο καιρός.
Από τις πολλές φορές που είχαμε απαντήσει, είχα αρχίσει να νευριάζω. Εκ των υστέρων βέβαια, σκεφτόμαστε και λέμε ότι πολύ καλά έκαναν και έκαναν τέτοιους ελέγχους και ότι αν έκαναν κι εδώ έναν παρόμοιο υποτυπώδη έλεγχο, δε θα ήταν η Ελλάδα το σκορποχώρι που είναι τώρα...Τέλος πάντων, καταφέραμε μέχρι να προσγειωθούμε να απαντήσουμε εις τετραπλούν. Ευτυχώς μας είχε προειδοποιήσει ένας φίλος που είχε πάει πριν λίγα χρόνια στην Αμερική γι’ αυτό το ερωτηματολόγιο: "Μην ξεχάστε να απαντήσετε, την κάτσατε. Θα σας κοιτάει ο υπάλληλος απαθέστατα χωρίς κανένα οίκτο και δε θα κάνει τίποτα για να σας βοηθήσει". (Μωρέ να δεις που στον ίδιο υπάλληλο πέσαμε…)
Και η Σοφία ευτυχώς με είχε προειδοποιήσει: "Μην πάρεις τίποτα φαγώσιμο μαζί σου αν δε θες να περάσεις 2-3 ώρες στο τελωνείο".
"Μα ούτε λίγη ρίγανη, λίγο αρωματικό αλατάκι, παστελάκι, μαντολατάκι";
"Τίποτα! Μου λέει. Θα στα κρατήσουν όλα στο τελωνείο". Και ευτυχώς που την άκουσα….

Έρχεται λοιπόν η άγια ώρα που πατάω το πόδι μου σ΄ αυτήν την ήπειρο. Συγκίνηση που τα καταφέραμε, συγκίνηση που θα βλέπαμε τους φίλους, το μωρό που θα βάφτιζα, που είχαμε κάνει ένα τόσο μεγάλο ταξίδι ήρεμα και ωραία…
Με το που πατάω το πόδι μου, ανοίγω το κινητό και στέλνω sms στη Σοφία:
-«Ζω! Ζω και είμαι εδώ»!
-Ωραία, μου λέει, θα τα πούμε σε λίγο...
Αμ που να ‘ξερε πόση ώρα θα έπαιρνε αυτό το λίγο...

Κατεβαίνουμε, μπαίνουμε σε μια αίθουσα και βλέπουμε μία ουράκλα….μα μία ουράκλα!!! Είχε 2 εισόδους: από δω τα εγχώρια, από δω τα αλλοδαπά. Πήγαμε στα αλλοδαπά….
Και καθόμαστε και περιμένουμε υπομονετικά τη σειρά μας...

Υπομονετικά θα περιμένετε κι εσείς τη συνέχεια αύριο, γιατί θα παραγίνει σεντόνι τούτο το ποστ...Η συνέχεια στο επόμενο...