Έλα να σου δείξω τι βλέπω απ' τα παράθυρα. Από δω κοιτάζω μόλις ξυπνάω και φτιάχνω τον καφέ μου. Βλέπω το πρώτο φως της μέρας από δω.
Από δω κοιτάζω όταν θέλω να δω τη θάλασσα...
Κρυφοκοιτάζω για να σιγουρευτώ ότι είναι πάντα εκεί...
Από δω κοιτάζω και αναπολώ ρομαντικές στιγμές που πέρασαν.
Κι από δω....Από δω παίρνω το πράσινο για ελπίδα, το κόκκινο για ζωντάνια, και την ομορφιά για δύναμη. Είναι το πιο όμορφο. Δεν είναι;
Οτι και να πω θα ειναι πολυ λιγο.
ReplyDeleteΤοσες ομορφιες!!!
Να εισαι καλα να τα χαιρεσαι ολα αυτα!!!
(και κατι ασχετο που διαβασα πριν λιγο εδω
http://keepbloking.blogspot.com/2008/09/blog-post_25.html
Αντε, τωρα με τα υδροπλανα ποιος σας πιανει...)
:)
Καλο βραδυ
Μερσί Αντώνη.
ReplyDelete100 ευρά μέχρι την Πάτρα και να σε περιμένει λεωφορείο (συμπεριλαμβάνεται στην τιμή). Γουστάρ'ς; Τόσα μου είπαν, δεν ορκίζομαι ότι είναι και σίγουρο.
Πανέμορφα τα παράθυρά σου,Deli!
ReplyDeleteNαι,ναι μ΄αρέσει πολύ το πιο όμορφο σου,αλλά και το τελευταίο...! με θέα τις γλαστρούλες.
Signwmi me to simpa8eio pardon pou lene...To spiti sou einai afto???? Nai???
ReplyDeleteEPITELOUS XAMENH MOU ADERFH SE VRISKWWWW!!!
;)
Το τελευταίο είναι όντως το πιο όμορφο. Σα ζωγραφιά
ReplyDeleteαυτό που εγώ φαντάζομαι κάθε πρωί, εσύ το ζεις. τι άλλο να πω εκτός από το να μπω σε σκέψεις ακολουθόντας το σχόλιο της Angeliki.
ReplyDeleteΩραία τα παράθυρά σου. Μη μου πεις ότι το πρώτο είναι το παράθυρο της Μικρής σου Κουζίνας;
ReplyDeleteΜάλιστα... έχω καταλάβει πλέον ότι το κάνεις επίτηδες... Είμαι zombie, δεν έχω πιει ακόμα καφέ, είμαι στο γραφείο, ανοίγω το blog σου και πέφτω σε αυτές τις όμορφες εικόνες!! Ζηλεύωωωωωωω!!
ReplyDeleteΑδέρφια μου (χαμένα και μη), αλήτες, πουλιά, που λέει και το άσμα.
ReplyDeleteΝα απαντήσω μαζί σε όλους μια και σας παραπλάνησα. Είδατε λοιπόν πως με όμορφες φωτό και ένα κειμενάκι κάνεις τους άλλους να ονειρεύονται;
Τώρα λοιπόν που ονειρευτήκαμε μαζί ότι αυτά τα παράθυρα είναι δικά μου, να σας ξυπνήσω και να σας φέρω στην πραγματικότητα που κατά το ήμισυ είναι σωστή.
Τα παράθυρα αυτά δεν είναι τα παράθυρα του σπιτιού μου. Στην πραγματικότητα όμως, έχω την ίδια ακριβώς θεά: ελιές, πράσινο και θάλασσα.
ωωωω, και είχα ήδη έτοιμα τα χαρτιά της υιοθεσίας (μου-από-σένα :)
ReplyDeleteπετρα βλεπω στους τοιχους και καφε-κοκκινες ζεστες κουρτινες...το εσωτερικο σε πληρη αρμονια με τον μικρο παραδεισο που βρισκεται ακριβως απ εξω...μπραβο!
ReplyDeleteΚική μου!
ReplyDeleteΉλιο και λιόφυτα και Θάλασσα έχεις και στη ψυχή σου..!!
"Από το παραθυρό μου βλέπω ένα και δυο και τρία και τέσσερα παιδιά"..
Από το παραθυρό μου βλέπω το βροχερό μου δάσος..σε λίγο και σκοτεινό..
αλλά νιώθω και Ηλιόλουστη..πως γίνεται;
Φιλιά και καλή σου μέρα!
Αποκαλυπτικά!!!
ReplyDeleteκαι επίσης ( όλοι μαζί, παρακαλώ, σε ρε μινόρε...) Άααανοιξ'το πααραθύυρι σουουουουου, ξάανθέεε βασιλιικέε μου...)(+νοτούλες πάνω κάτω κλπ)
ReplyDeleteΔε μου λες, βρε; Από το ακρωτήρι είναι οι θέες ( που είναι και θεές..);
Τώρα κλείνουμε τα πατζούρια. Βράδιασε. Καληνύχτα!
Μάγισσα, δυστυχώς θα ψάξεις αλλού για υιοθεσία :-)
ReplyDeleteMama, είναι όμορφο και σε παραδοσιακό στυλ.
Μάρελτν, έχεις ηλιόλουστη καρδιά! γι' αυτό!
Π.Κ. είναι ε;
Διονύση, αχ πόσο πεθύμησα να πούμε ένα τραγούδι μαζί!
Από το Ακρωτήρι είναι η θέα ψυχή μου. Ακόμα κι ευτούνη ξέχασες... :-)
πραθυρα για την καρδια...
ReplyDeleteΚουκ, :-)
ReplyDelete