Πάμε να περπατήσουμε;

Κυριακή μεσημέρι, εδώ και κάνα δυο βδομάδες, σηκωνόμαστε από το τραπέζι έχοντας φάει ουκ ολίγον. Σκέφτομαι και λέω: Έτσι και πέσω να κοιμηθώ, δε θα ξανασηκωθώ...Καλύτερα να χαζέψω λίγο στο pc και μετά να πάω καμιά βόλτα μπας και ξεφουσκώσω. Θα πάρω τηλέφωνο και την Παναγιώτα, τη φίλη μου. Ήδη έχω αρνηθεί δύο φορές βόλτα μαζί της (τη μία ήμουν ταξίδι -τι πρωτότυπο- και την άλλη είχαμε διάβασμα), οπότε είναι μια καλή ευκαιρία να επανορθώσω για τις αρνήσεις μου. Παίρνω την Παναγιώτα και δέχεται αμέσως.
Άντε λέω. Σήκω, πάρε την κοιλούμπα σου (σε μένα το έλεγα καλέ), πάρε και τη μηχανούλα, είναι ευκαιρία για νέες φωτό.
Ξεκινάμε από το σπίτι της και κατευθυνόμαστε προς το Λιμεναρχείο. Άνοιξη ακόμα και στα μπαλκόνια. Παρτέρια, μπουκαμβίλιες, όλα σε άνθιση.


Φτάνουμε στο λιμεναρχείο μπροστά. Εκεί δεν φυτρώνουν λουλούδια. Εκεί φυτρώνουν μπουκάλια εκεί που δεν τα σπέρνουν. Αμέ! Έχουμε και τέτοια εδώ στη Ζάκυνθο. Τι νομίζατε; Επειδή σας έχω συνηθίσει στα ωραία μόνο; Ήθελα να 'ξερα, εκεί στο λιμεναρχείο, δεν ντρέπονται να βλέπουν αυτό το χάλι καθημερινά και να μην κάνουν κάτι; Κρίμα το στολισμό και την προσοχή που έχουν δώσει στο χώρο εκεί τελευταία...

Γυρίζουμε πάλι προς τα πίσω και τραβάμε κατά το Κρυονέρι. Στην παραλιακή, είναι σπάνιο να μη δεις απλωμένα δίχτυα...


Να και ό,τι έχει μείνει από μια παλιά εκκλησία. Πολλές φορές θέλησα να τη φωτογραφήσω, αλλά συνήθως μέσα είναι παρκαρισμένη μια...μηχανή! :-). Όπως καταλάβατε, μόνο η πρόσοψη της εκκλησίας έχει απομείνει.

Χαζέψαμε τα παραλιακά ταβερνάκια που έχουν εγκαταλειφτεί στο μένος του χειμώνα και σιγά-σιγά ξαναπαίρνουν ζωή. Όση ώρα περπατάμε δεν σταματώ να λέω στην Παναγιώτα ότι νιώθω άσχημα από το φαγητό που κάναμε το μεσημέρι, ότι έτσι και σκοντάψω θα πρέπει να φωνάξει κανένα γερανό να με σηκώσει και ότι έτσι και πέσω στη θάλασσα θα πρέπει να φωνάξει την Greenpeace για να με βγάλει έξω. Το περπάτημα ουδόλως με βοήθησε να ξεφουσκώσω (έτσι και φουσκώσω, δεν ξεφουσκώνω με τίποτα).




Αφού της τα λέω όλα αυτά κι την έχω πρήξει με το φούσκωμά μου, αρχίζει να μου εκθειάζει ένα καφέ-ουζερί που είναι στο Κρυονέρι και εγώ δεν έχω καταφέρει ακόμα να επισκεφτώ. Και ρίχνει την ιδέα να πιούμε καφέ. Την προειδοποιώ ότι έτσι και πάθω τίποτα δε θα είναι σε θέση ούτε να με σηκώσει. Γελάει η άπονη με τον πόνο μου και με παρασύρει να πω το ναι. Μα άμα βλέπατε αυτό το μαγαζάκι κι εσείς, ναι δε θα λέγατε; Αχ...πείτε καλέ!
Σπρώχνουμε την πόρτα και μπαίνουμε μέσα. Καλά...το τι γέλιο ακολούθησε, δε λέγεται...

Βλέπουμε μέσα φώτα, βλέπουμε ένα κινητό παρατημένο δίπλα σε τσιγάρα και καφέ, λέμε "δε μπορεί, κάποιος θα είναι εδώ". Φωνάζουμε κανα πεντάλεπτο μπας και μας ακούσει κανένας, τίποτα. Άντε λέμε να μπούμε στην κουζίνα. Πόση ώρα έξω από την πόρτα της κουζίνας για να αποφασίσουμε ποια θα μπει! Γέλιοοοοο....Μπαίνει η Παναγιώτα. Εμφανίζεται ένας κύριος και μια κυρία με ποδιά.
"Βρε παιδιά, λέμε, μήπως ,μπορείτε να μας φτιάξετε ένα καφέ;"
"Βρε κορίτσια (ναι εμάς είπε κορίτσια...δεν κατάλαβα...), μόνο εγώ είμαι εδώ και μαγειρεύω -λέει ο άντρας-, αλλά ένα καφέ, θα σας τον φτιάξω".

Τον ευχαριστούμε και καθόμαστε έξω σε μια πολύ όμορφη αυλή. Με το που καθόμαστε, έρχεται η κυρία να καθαρίσει, της λέμε ότι δε χρειάζονται πολλά-πολλά και πέφτει το μάτι της στη μηχανή μου. Εκεί πέφτει άλλο γέλιο. Αρχίζει να μιλάει μια ξένη γλώσσα η κυρία, και να μας κάνει νοήματα ότι θέλει να μας βγάλει φωτογραφία.
"Ρωσίδα"; ρωτάει η Παναγιώτα.
"Πολωνέζα", λέει στα πολωνικά η κυρία.
Αρχίζει η κυρία σε άψογα πολωνικά να μας λέει διάφορα για το που πρέπει να κάτσουμε και πως πρέπει να στηθούμε. Εγώ να κρατιέμαι να μη γελάσω γιατί η όλη κατάσταση μου θύμιζε τη σειρά "Δυο ξένοι" και την πλήρη συνεννόηση που είχε η Ντίνα Κώνστα με τη Μαρούσκα (ρωσίδα οικιακή βοηθό), η μία στα ελληνικά, η άλλη στα ρώσικα, χωρίς καμία να γνωρίζει τη γλώσσα της άλλης. Αφού η συνεννόηση κυλούσε άψογα και μας έβγαλε δυο φωτογραφίες, καθίσαμε να περιμένουμε τον καφέ, λέγοντας πόσο ευγενική ήταν η κυρία και επιμένοντας εγώ ότι αν φάω μια μπουκιά ακόμα θα σκάσω σα μπαλόνι.

Πάνω που λέω ότι θα σκάσω στη φίλη μου, βλέπω από το παράθυρο να ...περπατάνε δυο καφέδες, συντροφιά με κάτι-σε-ποτήρι. Η φίλη μου δε βλέπει γιατί είναι πισώπλατα, ενώ εγώ αρχίζω να επικαλούμαι για άλλη μια φορά τα Θεία. Ωχ Θεούλη μου, Ωχ Παναγίτσα μου...και τέτοια. Μπροστά μας προσγειώνονται εκτός από τους καφέδες, 2 μους φράουλα, κέρασμα του μαγαζιού! Ε, εδώ θα είναι το τέλος μου λέω του παιδιού που τα έφερε. Αν πεθάνω, θα το ΄χεις κρίμα στο λαιμό σου! Γελάει και φεύγει. Γιατί γελάει καλέ; Γιατί κανείς δε με πιστεύει;

Βγάζω τη μηχανή και απειλώ την Παναγιώτα να μην τολμήσει και αγγίξει τη μους αν δεν τη φωτογραφίσω. Η Παναγιώτα να μουρμουράει:
1) γιατί το παιδί άφησε σε μένα τον καφέ με το καϊμάκι και σε αυτήν έδωσε τον άλλον
και 2) να τελειώνω με τις φωτογραφίες γιατί αλλιώς θα φάει και το δικό μου!
Χάρη θα μου κάνεις της λέω να φας και το δικό μου.
Ξεκινάει η άτιμη με τη μους ενώ εγώ την κοιτάζω (τη μους ντε) και σκέφτομαι αν θα καταφέρω να φτάσω σπίτι μετά τη μους.
Η Παναγιώτα με παρηγορεί: "Δεν είναι πολύ μωρέ. Να κοίτα το ποτήρι: είναι φαρδύ πάνω αλλά στενό κάτω. Είναι και ελαφριά..." λέει.
Αμ κάτι άλλο θα είναι ελαφρύ λέω μέσα μου κι έξω μου αλλά τέλος πάντων.
Ρωτήστε με αν την έφαγα.
Απαντήστε τώρα μόνοι σας. Αφού δε μπορώ να αντισταθώ σε γλυκά!!!
Ήπιαμε, φάγαμε και σηκωθήκαμε να φύγουμε. Ζήσαμε εμείς καλά και όσοι δεν τρώνε γλυκά, καλύτερα. Έβγαλα μερικές φωτό ακόμα στο μαγαζί που μου άρεσε και γυρίσαμε πίσω με τα πόδια μπας και κάψουμε ΚΑΙ τη μους...Κατά τ' άλλα, πήγαμε βόλτα για να κάψουμε τις θερμίδες του μεσημεριού....Αχ! όσο κι αν θες ν' αγιάσεις...δε σε αφήνουνε. Τέλος.