Περιπέτειες

Αχ....έτσι για να κλείσει η βδομάδα με γέλιο, θα σας πω τι έπαθα μια μέρα που πήγα να φωτογραφίσω μια σπηλιά.
Εδώ και πολύ καιρό, μου είχε κάτσει στο μυαλό να πάω να βρω μια σπηλιά κοντά στο χωριό Γύρι. Τη σπηλιά του Χαγιάτη. Και όταν εμένα μου κάθεται κάτι στο μυαλό, δε βγαίνει με τίποτα...
Ρωτάω έναν γνωστό που μου είπε πως έχει πάει "πως πάνε εκεί"; Μου μισολέει ( τι το ήθελε το "μισο" και δεν έπιασε τις λεπτομέρειες;) και σκέφτηκα να πάω για φωτογράφιση.
Εδώ και μερικές Κυριακές λοιπόν, και αφού έχω πει στο έτερον ήμισι από την προηγούμενη την ιδέα μου, τον ρωτώ αν θα πάμε στη σπηλιά.
Μου λέει όχι αρχικά, με μια διακαιολογία και κατεβάζω ελαφριά προβοσκίς, με την ατάκα "καλά λέω εγώ ότι πρέπει να φεύγω μόνη μου όταν θέλω να πάω για φωτογράφιση και να μην περιμένω κανέναν" και πάω σε άλλο δωμάτιο.Έτερον ήμισι βλέπει την ελαφριά προβοσκίς και υποκύπτει.
¨Καλά" λέει, θα πάμε...

Ετοιμαζόμαστε με ανάλογο εξοπλισμό (αθλητικά παπούτσια, μηχανή, μπαταρίες κλπ) και φεύγουμε. Και επειδή έχει καταλάβει τελευταίως ότι όταν λέω ότι πάμε για φωτογράφιση, του βγάζω την ψυχή όταν οδηγάει...(Σταμάτα! Προχώρα! Σταμάτα! Αμ εδώ που σταμάτησες τι να το κάνω; πάμε τώρα...Σταμάτα! Όχι εδώ. Είναι ένα δέντρο και με εμποδίζει.... Και άλλα τέτοια του λέω), με ρωτά με σύνεση:
"Θα οδηγήσεις";
"Φυσικά" η απάντησή μου. Αχ τι καλά! Σκέφτομαι. Θα σταματάω όπου θέλω, χιχι.

Πάμε λοιπόν στο ορεινό χωρίον Γύρι και πάμε ψαχτά για την σπηλιά.
"Ξέρεις που είναι"; ρωτά
"Παιδί μου έχει πινακιδες. Κοντά στην εκκλησία έχει πινακίδες"
"Άντε να δούμε που θα πάμε"..
Ωχ, σκέφτομαι μέσα μου...ελπίζω να είναι κοντά για να μην αρχίσει να μουρμουράει.
Παίρνω το δρόμο, ΧΩΜΑΤΟΔΡΟΜΟ για την ακρίβεια και ακολουθώ τις πινακίδες.
Το Toyota Corolla αρχίζει να τραμπαλίζεται πάνω στο χωματόδρομο ο οποίος χωματόδρομος αρχίζει να γίνεται κατσικόδρομος του κερατά. Οι πέτρες γυαλοκοπάνε και μόνο 4x4 θα έπρεπε να κυκλοφορεί εκεί πάνω.
Ο καλός μου αρχίζει και ανησυχεί.
"Είσαι σίγουρη ότι θα βρούμε αυτό το πράμα";
"Ε, αμα δεν το βρούμε, θα γυρίσουμε πίσω" λέω η πάντα αισιοόδοξη φύσις.
"Ναι, αλλά αφού θα έχουμε σπάσει πρώτα τ'αμάξι" λέει η απαισιόδοξη φύσις.
Αρχίσαμε λέω μέσα μου αλλά δεν τολμώ να το πω κι απόξω μου.Περνάω δίπλα από το νεκροταφείο του χωριού όπου έχει ένα καταπληκτικό τοπίο, σταματώ, φωτογραφίζω.
¨Αχ τι ωραία που 'ναι" λέω εγώ αλλά ο καλός μου δε συμμερίζεται και πολύ τη χαρά μου.Συνεχίζω την οδήγηση και αρχίζουνε τα δύσκολα. Ο χωματόδρομος γίνεται πετρόδρομος. Το χωματάκι έχει εξαφανιστεί από τις χειμωνιάτικες βροχές.Αρχίζω να οδηγώ με 5 χλμ την ώρα. Είναι αδύνατον να πας με παραπάνω.
Όσο οδηγώ ο σύζυξ αρχίζει να μονολογεί.
"Εχεις καταλάβει ότι το αμάξι δεν είναι 4x4";
"......................"
Έχεις καταλάβει ότι το αμάξι το χρειαζόμαστε για να πηγαίνουμε στη δουλειά μας";
"...................." (ειστε καλά που θα απαντήσω; αυτά είναι ρητορικά ερωτήματα).

Όση ώρα οδηγώ, κοιτάζει το ρολόι, κοιτάζει αν έχει σήμα στο κινητό, κοιτάζει μπροστά, κοιτάζει πίσω.
Εγώ κοιτάζω μπρος. Α..όλα κι όλα...είμαι προσεκτική οδηγός (πατε καλά που θα κοιτάξω δεξιά; μόνο λοξοκοιτάζω).
Εγώ οδηγώ πάνω στις κατσικόπετρες και ο καλός μου από δίπλα να λέει "μα τι κάνουμε εδώ; αφού είναι σκέτη ερημιά! που πάμε; τα νεροφαγώματα τα βλέπεις";
"Ωραία, τα βλέπω. Τι θες να κάνουμε; να γυρίσουμε πίσω; (μα και να ήθελε κάποιος να γυρίσει πίσω ήταν αδύνατον!. Μόνο μπροστά. Πίσω ντεν έκει! Τα νεροφαγώματα δε που είχε αρχίσει να έχει ο δρόμος, ήταν τπουλάχιστον 30-40 εκατοστά βαθιά. Απορώ μέχρι κι εγώ με τις οδηγητικές μου ικανότητες πως κάτάφερα να αποφύγω όλες τις γούβες και να μην βρει το αμάξι από κάτω.

Ο καλός μου να συνεχίζει να κοιτάζει μία το ρολόι και μία το κινητό ενώ μου υπενθυμίζει ότι "εδώ πάνω θα μας βρουν τουμπανιασμένους έτσι και πάθουμε τίποτα. Ασε που δεν ξέρει και κανένας ότι είμαστε εδώ. Σε κανέναν δεν το είπαμε ότι θα έρθουμε εδώ. Ασε που μπορεί να βγει και κανένας με κανένα ντουφέκι, να πει "τι κάνετε εσείς εδώ στην περιουσία μου"; και να να μας κάνει τ' αλατιού. Τρεις μήνες μετά θα μας βρούνε, μου λέει, οπως εκείνα τα παιδιά που είχαν εξαφανιστεί και δεν τα βρίσκανε (εδώ και 20 χρόνια)".
Αυτά και άλλα πολλά έλεγε ενώ εγώ από μέσα μου παρακάλαγα να βρεθεί επιτέλους η κ....σπηλιά μπας και ηρεμήσουμε.

Κάποια στιγμή, αφού περνάμε τα νεροφαγώματα, βρισκόμαστε σε ένα μικρό πλάτωμα.
"Ααααα -λέω-για να έχει εδώ πλάτωμα, κάπου εδώ είναι και η σπηλιά"
Συνεχίζω μετά το πλάτωμα και παραβλέπω μια πινακίδα.
"Που πας; μου λεει. Εχει πινακίδα εκεί. Γύρισε πίσω να δούμε τι λέει"
Φτου....
Γυρίζω.
"ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ. ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ. ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΤΗΣ ΣΠΗΛΙΑΣ"
"Ορίστε! Εμείς είμαστε αυτοί. Θα αφήσουμε το αμάξι να συνεχίσουμε με τα πόδια";
"Που θα πάμε παιδάκι μου; (κάπου εκεί άρχισε τα γαλλικά για τα μπλογκ, για τη φωτογραφία και τη μούρλια μου να θέλω να φωτογραφίσω ό,τι κινείται, αλλά δε θα τα πω, διότι είμαι ευγενής).
"Ε πάμε ρε παιδί μου και βλέπουμε. Άμα δούμε ότι δεν τη βρίσκουμε, θα γυρίσουμε πίσω".
"Που θα πάμε παιδάκι μου; Έτσι και βγει κανένας εδώ περίεργος θα μας καθαρίσει"!
"Σώπα καημένε", λέω εγώ. Θες να πάω μόνη μου λίγο και να σου πω αν είναι";
"Τι λες παιδί μου; Δε σε αφήνω εδώ μόνη σου"!!!
Βγαίνουμε, και αρχίζουμε την πεζοπορία.
Περιττό να σας πω ότι έκανε διαολεμένη ζέστη. Ήταν ό,τι είχαν αρχίσει οι ζέστες. Ζέστηηηηη μία το μεσημέρι...Να ιδρώνουμε, να αγκομαχάμε....Μαύρο χάλι...
Προχωράμε κάπου 10 λεπτά με τα πόδια (κατσικοδρομέ).
Φτάνουμε σε ένα άλλο πλάτωμα που είχε κι ένα κιόσκι.
Ε! σκέφτομαι! Εδώ θα είναι η σπηλιά. Αμ δε! Κάπου εκεί, ο κατσικέ χωματόδρομος στένευε και γινόταν ένα μέτρο φαρδύς. Επίσης γινόταν κατηφορικός. Πράγμα που σήμαινε ότι όση ώρα θέλουμε να τον κατέβουμε, άλλη τόση και παραπάνω θα θέλουμε να τον ανέβουμε.
"Πάμε λίγο ακόμα; Να πάω εγώ λίγο και να σου κάνω νόημα αν δω κάτι";
Κάπου εκεί άρχισα να πιστεύω ότι σπηλιά εκείνη τη μέρα δε θα δω. Ειναι φανερό ότι ακόμα κι εγώ η αισιόδοξη είχα αρχίσει να απελπίζομαι.

Περιττό επίσης να σας πω ότι οι πινακίδες μας είχαν τελειώσει. Γιατί κύριος τελειώνεις τις πινακίδες; Ολόκληρη επιδότηση πήρες από το Λιντερ για τις κ....πινακίδες; Σου στοίχιζε να βάλεις 2 παραπάνω; Δεν το καταλαβαίνω. Να κάνεις τόσο κόπο να φτάσεις και να σταματάνε οι πινακίδες...το κέρατό μου μέσα....
Κάνουμε ένα μικρό διαφημιστικό διάλειμμα για να δείτε τη θέα από κει πάνω και να καταλάβετε σε τι υψόμετρο είμαστε. Σκεφτείτε επίσης ότι ήδη έχουμε περπατήσει πάνω απο 10 λεπτά σε κατήφορο...Επίσης να σας δώσω ένα τιπ: Στις φωτό υπάρχει και αεροπλάνο. Αν το δείτε, γράψτε μου. Εμείς είμαστε πιο ψηλά από το αεροπλάνο και μόνο εγώ μάλλον ξέρω που είναι που το τράβηξα...


Αφού περπατήσαμε άλλα 10 λεπτά σε κατσικέ, κατηφορέ, χωματό(πετρό για την ακρίβεια)δρομο, ο δρόμος άρχισε να στενεύει κι άλλο. Γινόταν γύρω στους 30 πόντους φαρδύ, ανάμεσα σε βάτα και φυτά. Λέω, τώρα έτσι και πάμε κατά δω, με τη ζέστη που κάνει, θα βγούνε φίδια να μας φάνε και θα βγει αληθινός και ο σύζυξ. Άρα δε μας παίρνει άλλο.
Δε μας έπαιρνε άλλο, αλλά άρχισα εγώ να τα παίρνω τώρα πια. Κι εκεί που ήμουν φανατική για να βρω τη σπηλιά, άρχισα να κατεβάζω μπινελίκια.

" Καλά μ....ες είναι οι άνθρωποι; Τι τις βάλανε τις κ....πινακίδες άμα δε μπορείς να βρεις την κ...σπηλιά; Πήραμε το δρόμο του γυρισμού ενώ εγώ έκανα download καντήλια και μπινελίκια με τη μ.... που δέρνει τον έλληνα που θέλει και τουρισμό τρομάρα του.
Αφου περπατήσαμε τον ανηφορικό πια κατσικέ δρόμο με τη γλώσσα να μας έχει γίνει κασκώλ, και αναρωτιόμασταν γιατί στο κέρατο είναι τόσο μακριά το αμάξι και που στο κέρατο το αφήσαμε, φτάσαμε επιτέλους μετά από μισή ώρα στο πλάτωμα που το είχαμε αφήσει.
Κάναμε μια βόλτα τριγύρω μπας και είχαμε καταλάβει λάθος και ήταν εκεί κοντά, αλλά τζίφος. Άλλα καντήλια και μπινελίκια από μένα...
" Να οδηγήσω εγώ τώρα; λέει.
Το παίρνει ο σύζυξ για να φύγουμε από τον κ....δρομο και αφού περνάμε τα νεροφαγώματα, το ξαναπαίρνω.
Κατά το γυρισμό συναπαντιόμαστε με ένα μικρό αμαξάκι νοικιασμένο με ξένους τουρίστες.
"Hello. Is this the road for the cave"?
"Yes, but we din't find it", κοινώς, άμα τη βρεις να με χ......

Η ώρα έχει πάει δύο και πεινάμε. Τώρα; Τι κάνουμε; Για να μη σας τα πολυλογώ , σταματάμε σε μια ταβέρνα πάνω σε μια στροφή που πηγαίναμε όταν πρωτόρθα στη Ζάκυνθο. Πρόσφατα δλδ (κοντά 20 χρόνια).
"Λες να έχει τίποτα για φαγητό εδώ";
"Λες να μας πιάσει ρε-πεμ-πέμ και να μην προλαβαίνουμε την τουαλέτα";
"'Ελα μωρε, τι θα πάθουμε; Ψητό θα φάμε"!
"Άντε...πάμε..."
Πάντα δεν υπάρχει κερασάκι στην τούρτα σε μια ιστορία; Ε, το κερασάκι ήταν εδώ!
Μπαίνουμε μέσα. Η ταβέρνα παρατημένη όπως την ξέραμε πριν 20 χρόνια. Το πάτωμα ασκούπιστο, τα ξύλα στις μπαλκονόπορτες φαγωμένα, μια κυρία δίπλωνε τα ρούχα που μόλιες είχε βγάλει από τα σύρματα.
Ορέ τι 'ν' τούτο; Εδώ θα φάμε; Ωχ Παναγία μου κι έχω ευαίσθητο στομάχι...

"Γεια σας"!
"Γεια σας. Υπάρχει τίποτα να φάμε";
"Ε, κάτι θα βρεθεί"...
Ωχ...Το ωχ δεν το είπα δυνατά...από μέσα μου το είπα...Τι θα βρεθεί άραγε;
Τα φαινόμενα όμως φίλοι μου συχνά απατούν. Έτσι, οι όμορφες και περιποιημένες πινακίδες μπορεί να μην οδηγούν πουθενά, ενώ ένα φαινομενικά απεριποίητο και ασκούπιστο ταβερνάκι μπορεί να σου χαρίσει ένα από τα καλύτερα γεύματα της ζωής σου.
Φάγαμε μια πεντανόστιμη μπριζόλα, συνοδευμένη με φρεσκοκομμένες τηγανητές πατάτες και φρεσκοκομμένη χωριάτικη σαλάτα. Στο καπάκι, η κυρία μας φίλεψε ρυζόγαλο που μόλις είχε φτιάξει. Όλα τα λεφτά η ταβέρνα λοιπόν. Να που βγήκε και κάτι καλό σήμερα!
Όσο για τη σπηλια; Θα ξαναπάμε αφού ρωτήσουμε πρώτα. Ρώτησα σήμερα από περιέργεια μια φίλη μου και μου είπε:
"Είσαι στα καλά σου παιδάκι μου; Που τον έτρεχες τον άνθρωπο; Εκεί πάνε μόνο με ντόπιο που ξέρει"!
Γλουπ! εγώ....
Απογοητεύτηκα; Μμμμμμ...σιγά μην απογοητεύτηκα. θα ξαναπάω. Κι όχι μόνο θα πάω, αλλά έχω βάλει στο μάτι και μια άλλη σπηλιά στον Αγαλά. Εκείνη θα τη βρω. Είναι πιο γνωστή.
Ουφ...επιτέλους τέλειωσα. Άντε βρε παιδιά. Καλό σαββατοκύριακο να έχουμε!