White vs Red

Χτες το πρωί ξημέρωσε μια λευκή μέρα. Ένα παχύ πέπλο ομίχλης είχε απλωθεί πάνω από τη θάλασσα. Δεν ξεχώριζες που αρχίζει και που τελειώνει ο ουρανός. Δεν ξεχώριζες που αρχίζει και τελειώνει η θάλασσα. Μόνο το παχύ λευκό της ομίχλης έδινε το στίγμα που βρίσκεται το καθένα. Το καράβι της γραμμής έφυγε σφυρίζοντας συνέχεια σε τακτά χρονικά διαστήματα. Βγήκα έξω με τη μηχανή. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα μονομιάς από το εκτυφλωτικό λευκό του πρωινού ήλιου. Κρύφτηκα στη σκιά για να μπορέσω να τα ανοίξω. Ούτε έβλεπα τι ακριβώς τράβαγα. Η ομίχλη είναι μαγική. Είναι εξωπραγματική. Είναι γεμάτη μυστήριο και ομορφιά. Γεμάτη νεράιδες και ξωτικά που παίζουν κυνηγητό πάνω στις συννεφένιες θάλασσες....




Τι αντίθεση με άλλα κόκκινα πρωινά! Πρωινά γεμάτα κόκκινη ανατολή και βαριά γκρίζα σύννεφα. Τα αγαπημένα μου πρωινά που βάφουν όλη την πλάση ανελέητα με τα αγουροξυπνημένα πινέλα της αυγής. Κόκκινο, μωβ, πορτοκαλί, γκρίζο. Αν απλώσεις το χέρι, θαρρείς πως θα βαφτείς κι εσύ...Θες να δοκιμάσεις;