Εξερεύνηση

Η Μαρία παρακολουθεί το μπλογκ μου από πέρυσι στενά. Κατά καιρούς μιλάμε με mails. Θέλει να γνωριστούμε. Οι συνθήκες δεν το είχαν επιτρέψει μέχρι πρόσφατα. Η Μαρία ξέρει τη Ζάκυνθο καλά. Μου λέει για διάφορα μέρη, μερικά δεν τα γνωρίζω καν. Μέρη που πολύ θα ήθελα να φωτογραφίσω.
Τελικά, συναντιόμαστε με τη Μαρία πριν λίγες μέρες. Είπα πως δεν έβρισκα δαμάσκηνα φέτος για λικέρ και προσφέρθηκε να μου φέρει. Μαζί με τα δαμάσκηνα φέρνει και εξαιρετικό κρασί Αυγουστιάτη (το αγαπημένο μου). Μου δείχνει στις Βαρρές, μια περιοχή που παλιά υπήρχε μια έπαυλη. Μου δείχνει το φιδωτό δρομάκι που έχει απομείνει εκεί. Μα πως δεν το είχα δει ποτέ μου;
Θέλω να πάω. Προσπαθώ να καταλάβω πως θα το προσεγγίσω με ασφάλεια. Μόνη μου, καλύτερα να μην πάω (μη με βρούνε και τουμπανιασμένη που λέει και ο σύζυξ...)
Το λέω στη φίλη μου την Α. Της λέω "μόνη μου καλύτερα να μην πάω". Μου λέει "να πάμε μαζί που μ' αρέσει η εξερεύνηση", της λέω ¨λέγε ώρα και μέρα" :-)
Η ώρα και μέρα κανονίστηκε και Σάββατο μεσημέρι συναντιόμαστε στο Σταυρό της Μπόχαλης.
-Πάμε με το δικό μου;
-Όχι. Πάμε με το δικό μου που είναι πιο μικρό μήπως είναι στενά εκεί.
-Οκ.
......
-Και που πάμε;
Πάμε να σου δείξω από ψηλά που θα πάμε, για να αποφασίσουμε από που θα πάμε.
Από ψηλά, βλέπουμε αυτή τη θέα.

-Το βλέπεις αυτό το φιδωτό δρομάκι; Αυτό το ζικ ζακ;
-Ναι!
-Ε, εκεί πρέπει να πάμε!
Και αφού το συζητάμε, αποφασίζουμε ότι είναι πιο προσεγγίσιμο από τις Βαρρές, παρά από το Σταυρό.

Πάμε και παρκάρουμε. Μπαίνουμε σε κάτι χωράφια. Προχωράμε. Κάποια στιγμή δεν πάει άλλο.
-Τι κάνουμε τώρα;
-Θα πάμε από αλλού!
-Από που αλλού;
-Πάμε και θα δοκιμάσουμε.
Άντε ξανά μανά ψάξιμο από που μπορούμε να πλησιάσουμε.
Πάλι τζίφος.
-Τώρα;
-Από αλλού!
Βγαίνοντας από κει, περνάμε από κατάφορτες ροδιές και λεμονιές. Κάνει έτσι η Α, κόβει ένα λεμόνι.
-Έχεις λεμόνια; με ρωτάει.
-Έχω 2 λεμονιές. Δεν αγοράζω ποτέ λεμόνια!
-Σοβαρά; Να μου δίνεις άμα σου περισσεύουν!
-Θα σου δίνω. Τώρα πέτα το λεμόνι ή κρύφτο, γιατί άμα μας τσακώσουν, δε φτάνει που θα μας τσακώσουν μέσα σε ξένη περιουσία, θα μας κατηγορήσουν ότι μπήκαμε να κλέψουμε και λεμόνια.
Περνάμε μπροστά από ένα κτήμα με πορτόνι και λουκέτο.
-Να δεις που μέσα εδώ θα είναι, για να είναι έτσι περιφραγμένο...
Πάμε στο αλλού και βλέπουμε ότι κι από κει είναι αδιάβατο. Είτε περιφραγμένο, είτε επικίνδυνο.
Γυρίζουμε πίσω στο πορτόνι.
Μπροστά μας είναι ένα κτήμα, περιποιημένο, με πορτόνι, το οποίο παρατηρούμε από κοντά ότι ΔΕΝ έχει λουκέτο, με μια ωραιότατη πινακίδα : ΠΡΟΣΟΧΗ. ΙΔΙΩΤΙΚΉ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΔΙΕΛΕΥΣΗ. ΚΙΝΔΥΝΟΣ.
Δίπλα στα λόγια, ζωγραφισμένο ένα φίδι.
-Για να μας φοβίσει να δεις το βάλανε. Σιγά μην έχει τέτοια εποχή φίδια.
-Εδώ μέσα πρέπει να μπούμε, μου λέει η Α. Να μπούμε από παρακάτω και να σκαρφαλώσουμε;
-Μαρή αφού απαγορεύεται που απαγορεύεται. Τι σε χαλάει να μπούμε από την πόρτα;
-Τίποτα. Ας μπούμε από την πόρτα.
-Άντε...πάμε...
-Το έχεις ξανακάνει αυτό ποτέ; μου λέει η Α.
-Ποιο; Να παραβιάσω ιδιωτικό χώρο; Όχι -λέω αμέσως αλλά βιάζομαι να διορθώσω- Ναι! Άλλες δύο φορές. Έχω μπει σε 2 φάρους που ήταν περιφραγμένοι. Μία στο Κερί και μία στο Κορίθι. Στο 2ο δε, κόντεψα να γίνω τσακωτή γιατί κάποιος έμενε εκεί!
Γελάμε και μπαίνουμε. Μας κόβεται το γέλιο όμως όταν βλέπουμε τσουβάλια με ελιές αφημένα μέσα.
-Μαρή λες να μαζεύουν ελιές και να γίνουμε ρεντίκουλο;
-Λες;
-Ξέρω κι εγώ. Άμα συναντήσουμε κανέναν, θα του πούμε τι ψάχνουμε. Μη λέει ότι μπήκαμε για τίποτα άλλο.
-Πάμε και βλέπουμε.
Δε χρειάστηκαν παραπάνω από 5-10 λεπτά για να βρούμε το μονοπάτι.
Ο απογευματινός φωτισμός απλά το αδικεί. Ο ήλιος πέφτει από πίσω του και δε με αφήνει να πάρω όλη την ομορφιά του...
Πάρτε μια πρώτη γεύση, γιατί η ιστορία, μαζί με την ιστορία του μονοπατιού που μου έστειλε η Μαρία, θα συνεχιστεί αύριο...
Καλή εβδομάδα!