Πανσέληνος

Φεύγω απ' το σπίτι και βλέπω αυτή την εικόνα...

Μα μπορείς να δεις αυτή την εικόνα και να μη σταματήσεις να φωτογραφίσεις; Ευτυχώς είχα στην τσάντα το μικρό τρίποδο. Μα έλα που βιαζόμουνα να φύγω γιατί είχα πρόβα! Φυσικά τράβηξα μερικές παρόλη τη βιασύνη μου. Έλα που εκεί που πήγα είχα το μυαλό μου στο φεγγάρι! Κάθε τρεις και λίγο έκανα μερικά βήματα πίσω για να δω αν ανέβηκε αρκετά ψηλά. Κάποια στιγμή, βρέθηκε στο σημείο που ήθελα. Και τώρα; Τι κάνουμε τώρα; Πως θα βγάλω φωτό με τόσο κόσμο; Άσε που θα με περάσουν για τρελή να πω "συγγνώμη, μια στιγμή έρχομαι"... Άσε που είχα και τεχνικά προβλήματα: που θα βάλω το τρίποδο;
Ε ας με περάσουν για τρελή...




Και τι έκανα πια και με περάσανε για τρελή; Βρήκα ένα κάδο ανακύκλωσης, τον έσυρα μέχρι το σημείο που ήθελα (ευτυχώς ήταν άδειος), έστησα πάνω το τρίποδο και τράβηξα μερικές φωτό. Όλα αυτά υπό τα βλέμματα όλου του χορευτικού οι οποίοι με κοίταζαν σαν εξωγήινη. Κάποια στιγμή άκουσα: "Κική, είσαι καλα"; (δεν ξέρουν βλέπετε τη λόξα με τη φωτογραφία).
-Μια χαρά! Συνεχίστε και μην ενοχλείστε! Σε δυο λεπτά έρχομαι!
Ορίστε. Τόσο περίεργο πια; Πήρα τον κάδο, τον έσυρα πάλι στη θέση του ενώ οι άλλοι με περίμεναν και με κοίταζαν σαν ούφο με σκούφο. Τα βλέμμετά τους ακολουθούσαν την πορεία των βημάτων μου. Το κερασάκι: Ακούω το εξής:
-Κική είσαι καλά; Με αντιλαμβάνεσαι; Ένα δύο, ένα δύο. Με λαμβάνεις; Τι έπαθες και πας βόλτα τους κάδους;
-Μια χαρά είμαι; Ενόχλησα κανέναν; Έχετε κάποιο πρόβλημα; Απλώς έλειψα μερικά λεπτά.
Μάλλον τους έκοψα τη φόρα για περισσότερες ερωτήσεις και συνεχίσαμε την πρόβα.
Α...άκουσα κι αυτό:
-Να βάζεις μικρή ταχύτητα... (μάλλον είδε ότι τραβούσα το φεγγάρι).
Ναι ρε μεγάλε...εσένα περίμενα να μου το πεις...
Α ρε τι τραβάει ο άνθρωπος έτσι και πει να τραβήξει μπροστά σε κόσμο.... Α ρε τι τραβάμε για την τέχνη....