Παίγνιον

Ο φίλος μου ο Π.Κ. μου είχε αφήσει μια πρόσκληση. Τα έχω ψιλοβαρεθεί τα παιχνίδια αλλά θα παίξω για χάρη του. Επειδή ομως α)τα ψιλοβαρέθηκα και επειδή βου) δυσκολεύομαι λίγο με τα ζητούμενα, θα αλλάξω λίγο τα δεδομένα. You don't mind, do you?

Αγαπημένη φράση, αγαπημένο ποίημα, αγαπημένος πίνακας.

Αγαπημένη φράση, χμμμμ.... Από αυτές έχω πολλές... Αλλά επειδή είμαι πειραχτήρι, θα σταθώ σε μία:
Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού, τόσο πιο καλά φαίνεται ο κ....ς της.
Με το συμπάθειο κιόλας...Αφιερωμένο, σε όλους αυτούς τους άχρηστους που ανεβαίνουν "ψηλά" ενώ είναι άχρηστοι και σε όσους ανεβαίνουν ψηλά ξεχνώντας από που ξεκίνησαν. Καλό;
Για να σοβαρευτώ..."Κυνήγα το όνειρό σου. Αν αγαπάς κάτι πολύ, μπορείς να τα καταφέρεις". Αυτή είναι μια φράση-συμβουλή που δίνω σε πολλούς.... (δάσκαλε που δίδασκες...)

Αγαπημένο ποίημα...Χμμμ...Δεν έχω αγαπημένο ποίημα. Μπορώ όμως να πω δυό αγαπημένα τραγούδια (στίχοι είναι κι αυτά) που μου αρέσουν πολύ:

Το παράπονο

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

Εφάπαξ
Στίχοι: Ισαάκ Σούσης
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας

Όλη μου τη ζωή, κρυβόμουνα γιατί
το 'θελα μα φοβόμουνα να φύγω.
Κάποτε αγάπη έλεγα αυτή την ενοχή
μα τώρα μ' εκδικείται λίγο-λίγο.

Όλη μου τη ζωή μού 'βγαινε η ψυχή
κάτι να θυμηθώ, κάτι ν' αρχίσω.
Να 'ναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί
και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω,
κάτι να θυμηθώ κάτι ν' αρχίσω.

Μου 'μάθαν να μισώ, ν' αρκούμαι στο μισό
να χάνω, να κερδίζω, να ποντάρω.
Να παίρνω διαταγές, να σπάω επιταγές,
σε κάθε ευκαιρία να κορνάρω.

Να σφίγγω τα λουριά, με τόση μαστοριά,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι,
να κλείνω τα παντζούρια και μόνη συντροφιά,
να σφίγγω πιο πολύ το μαξιλάρι,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι.

Όλη μου τη ζωή, μια δεύτερη κρυφή,
αγέννητη η ζωή μ' ακολουθούσε.
Δεν κοίταζε στα μάτια, δεν ήταν φορτική,
δε μίλαγε μα όλα τα ζητούσε,
μια θάλασσα μικρή μ' ακολουθούσε.

Το τραγούδι αυτό θα ξέρετε ότι είναι και το θέμα της ταινίας Εφάπαξ, η οποία μου αρέσει παααααααααάρα πολύ. Αν δεν την έχετε δει, χάνετε...

Τέλος, αγαπημένο πίνακα δεν έχω, (τελικά καμία σχέση με τον καλλιτεχνικό χώρο δεν έχω βρε παιδί μου, χεχε) οπότε, σας αφιερώνω μια αγαπημένη μου φωτό.

Τις επόμενες δύο μέρες, θα σας παρακολουθώ από την Πάτρα. Καλό πσκ!