Ακρωτήρι Club

Η ώρα του ραντεβού ορίστηκε για την 5ην απογευματινή! Το σημείο εξερεύνησης είχε οριστεί από μέρες: Το Ακρωτήρι Club. Έλα να βλέπω χαρτομάντηλα να βγαίνουν από τη συγκίνηση... Αχ...πόσοι από μας δεν είχαμε περάσει νύχτες ατέλειωτες εκεί μέσα… Και καλά εγώ... Εγώ το πέτυχα στα τελευταία του. Άλλοι όμως το έζησαν στα καλύτερά του…
Μέχρι πρόσφατα λοιπόν, το Ακρωτήρι κλαμπ για μένα ήταν συνδεμένο με αναμνήσεις του παρελθόντος. Ήταν τότε, το καλοκαίρι του ’89, το 1ο καλοκαίρι που περνούσα στη Ζάκυνθο, όταν έβρισκα χαζές δικαιολογίες αφού ήμουν στην Πάτρα, για να βρίσκομαι κάθε σαββατοκύριακο (και όχι μόνο) στη Ζάκυνθο. Τότε ήμουν πια μαζί με τον άντρα μου και όπως καταλαβαίνετε είχα κάθε δικαιολογία για να θέλω να βρίσκομαι στο νησί. Κάθε βράδυ, μα ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ, πηγαίναμε σ’ αυτό το κλαμπ. Τόσο συχνά και τόσες ώρες, μέχρι που εκεί, κατά το τέλος του καλοκαιριού τα ‘παιζα! Πάλι στο Ακρωτήρι θα πάμε; Έλεος! Κάθε βράδυ εκεί! Αν ήξερα ότι μετά από 1-2 χρόνια δε θα ξανάνοιγε, δε θα παραπονιόμουν.
Η θέα από εκείνο το σημείο μοναδική. Το καλύτερό μας ήταν να φτάσουμε έγκαιρα, ώστε να κάτσουμε στο πεζούλι με θέα τη θάλασσα. Πόσα βράδια περάσαμε εκεί μέσα... Πόσες αναμνήσεις έχει ο κάθε ζακυνθινός από αυτό το κλαμπ...
Η Μαρία, τελευταία έδωσε ακόμα μία διάσταση στο μέρος αυτό, την οποία δεν ήξερα.
–Ξέρεις… μου λέει, εκεί ήταν το πρώτο γήπεδο τένις που φτιάχτηκε ποτέ στην Ελλάδα!
-Στο Ακρωτήρι κλαμπ; Ακούω με προσοχή και ενδιαφέρον.
-Ναι! Μπορούμε μια μέρα να πάμε και να σου δείξω...
Και έτσι κινήσαμε προχτές.
Συναντιόμαστε στα πιάτα του ΟΤΕ και πάμε με το δικό της αμάξι (Μαρία ξέχασα το βιβλίο με τα φυτά στο αμάξι, χεχε).
Στη διαδρομή μου λέει ότι θα είναι αδύνατον να μπούμε μέσα (αμ το μέσα θέλω…) . Θέλει να μου δείξει το πρώτο γήπεδο τένις. Αχ...που να ‘ξερες κύριε Κρωββ μου, εσύ που το ίδρυσες λέω, πόσα βρωμόσκυλα ... εεεε...σκυλάκια ήθελα να πω, συναντήσαμε και γλυτώσαμε από τα δόντια τους για να δούμε το γήπεδο και το κλαμπ.
Φτάνουμε εκεί. Παρκάρουμε.
Τα μάτια μας κοιτάζουν εξεταστικά, μετράμε και σημειώνουμε:
Ένας σκύλος δεμένος.
Ένας σκύλος λυτός (ωχ).
Άλλοι σκύλοι που τους ακούμε αλλά δεν τους βλέπουμε (ωχ, ωχ, αυτοί είναι πάντα πιο επικίνδυνοι).
Ένα φορτηγό «εχτελούνται μεταφοραί»
Δύο άντρηδες που βοηθούν τους «εχτελούνται μεταφοραί».
Τουλάχιστον οι τελευταίοι δε δαγκώνουν (έτσι νομίζουμε).
-Ο σκύλος είναι λυτός.
-Το βλέπω...Κοίτα. Θα κατέβουμε και καλού κακού άσε ξεκλείδωτο το αμάξι τουλάχιστον να προλάβουμε να μπούμε μέσα αν μας πάρουνε κυνήγου!
Γελάμε και τολμάμε να βγούμε.
ΠΑΡΕΝΘΕΣΙΣ: Δε φοβάμαι τα σκυλιά. Μεγάλο προσόν να μην τα φοβάσαι. Αν τα φοβάσαι (δεν το θες) εκκρίνεις μια ουσία (δεν το θες) που τα σκυλιά τη μυρίζουν και την εκλαμβάνουν σαν απειλή, οπότε μπορεί να επιτεθούν (το θέλουν τα άτιμα). Ευτυχώς δε φοβάμαι και έτσι δεν ψαρώνω. Οπότε, κατά κάποιο τρόπο νιώθω ότι έχω το πάνω χέρι. Κλείνει η παρένθεσις.
-Αγνόησε το σκυλί και πάμε. Αν κάνει κατά δω, θα δούμε τι θα κάνουμε, λέω στη Μαρία.
Γαβ γαβ γαβ αυτό...
-Άκου να σου πω! Του λέω. Δεν πα’ να γαυγίζεις…Δε σε φοβάμαι… του λέω… Να γαυγίσω κι εγώ να δούμε τι θα γίνει;
Δεν προλαβαίνω να το πω, από το διπλανό οικόπεδο ξεπετάγεται ένα βρωμόσκυλο …εεεε…. λυκόσκυλο ήθελα να πω. Τώρα δεν είμαι και σίγουρη ότι ήταν καθαρόαιμο. Σαν λυκόσκυλο ανακατεμένο με χάσκυ έμοιαζε. Λυκόσκυλο ορίτζιναλ δεν ήταν. Σημειωτέον ότι το διπλανό οικόπεδο ήταν 1-2 μέτρα ψηλότερο από αυτό που είμαστε εμείς.
Η κουβέντα με τη Μαρία γινόταν με παρεμβολές:
-Εδώ που λες, φτιάχτηκε το 1ο γήπεδο τένις στην Ελλάδα.
-Εδώ; Στο Ακρωτήρι κλαμπ; (το μάτι μου δεν έφευγε από το σκύλο).
-Ναι! Ακόμα πιο πριν κι από αυτό της Κέρκυρας! Εδώ, ήταν η έπαυλη Κρωββ (Crowe) και ο πρόξενος αυτός είχε φτιάξει γήπεδο τένις για να παίζουν τις ελεύθερες ώρες οι στρατιώτες του.
(Ξέρεις τι ξύλο έχουν φάει οι στρατιώτες μικροί για να συνηθίσουν το τένις; Σκέφτομαι εγώ μέσα μου… Αυτό και το χαβιάρι δε μπορούσαν να συνηθίσουν… Όλα τα άλλα, οκ!)
-Μα τώρα τι να φωτογραφίσεις από δω; Είναι γεμάτο με χόρτα και ξύλα.
-Δεν πειράζει, θα το φωτογραφίσω.

Γαβ γαβ γαβ -ο άλλος
-Σκάσε -εγώ!
Γαβ γαβ γαβ ξανά.
-Έτσι και γαυγίσω εγώ να δεις που θα φτάσεις, του λέω…Να γαυγίσω να δεις;
-Οι διαστάσεις που βλέπεις εδώ στην αυλή, έχουν διαστάσεις γηπέδου τένις.
Ο σκύλος είχε αρχίσει να λυσσάει.
-Βρε γαμώ το…δεν έχουμε και κανένα ματσουκοστύλιαρο, λέω εγώ κοιτάζοντας ολόγυρα. Μαρία…έτσι και κάνει πως πηδάει το σκ@τόσκυλο, επάνω μας θα έρθει κατευθείαν! Όπως είναι πιο ψηλά, θα το δεις να προσγειώνεται πάνω μας!
Με την άκρη του ματιού μου πιάνω ότι από τα γαυγίσματα βγαίνει έξω η κυρία που μένει στο σπίτι –όχι μεγάλη θα έλεγα.
Πλησιάζουμε στην πόρτα του κλαμπ. Ενώ η Μαρία μου εξηγεί διάφορα εκεί για την περιοχή και την αυλή-γήπεδο, εγώ θυμάμαι την αυλή-πάρκιν για μηχανές εδώ και 20ετία όταν πηγαίναμε να διασκεδάσουμε...
Κοιτάζουμε την πόρτα.

-Δε μπορούμε να μπούμε, μου λέει η Μαρία. Είναι κλειδωμένη.
Κοιτάζω καλά-καλά την πόρτα...Ένας γνήσιος κριός σαν εμένα, πιστεύει ότι η φωτιά καίει μόνο όταν βάλει το χέρι στη φωτιά!
Απλώνω το χέρι και τραβάω απαλά την αλυσοδεμένη πόρτα. Στο τράβηγμά μου, η αλυσίδα που τη συγκρατεί υποχωρεί και κρίκος-κρίκος αφήνεται στο άγγιγμά μου.
Με ύφος σκανταλιάρικου παιδιού που μόλις βούτηξε το δάχτυλο στο μέλι, με ανασηκωμένα απαλά τα φρύδια και λοξή ματιά, γυρίζω στη Μαρία και λέω:
-Πόσες φορές είπα ότι έχω παραβιάσει ιδιωτικό μέρος για να φωτογραφίσω...;
Γελάμε, τραβάω την αλυσίδα εντελώς και μπαίνουμε μέσα.

Οι αναμνήσεις ξεδιπλώνονται βήμα-βήμα καθώς τα βήματά μου πατούν πάνω στα χνάρια τα παλιά.
Το μέρος προκαλεί θλίψη και γλυκιά νοσταλγία. Θλίψη για την εγκατάλειψη, νοσταλγία για τις μνήμες. Θυμάμαι όλα τα σημεία. Πού καθόμασταν, το μπαρ, το πεζούλι με θέα στη θάλασσα… όλα.

Βγάζω φωτό στα γρήγορα. Όσο συντομότερα φύγουμε, τόσο το καλύτερο.
Ένα παλιό άγαλμα,


το πλακόστρωτο κάτω,

όλα πανέμορφα. Στα δικά μου μάτια, στα μάτια αυτού που φωτογραφίζει, όλα είναι όμορφα...

Μόνο η εγκατάλειψη προκαλεί θλίψη...

-Υποθέτω ότι αντιλαμβάνεσαι ότι έτσι και κάνει κανένα σεισμό τώρα που είμαστε μέσα, θα βρεθούμε και οι δύο στο Κρυονέρι, λέω στη Μαρία. (σημείωση: η περιοχή έχει υποστεί κατολισθήσεις με τα χρόνια εξαιτίας των σεισμών και συχνά πιστεύουμε ότι θα έρθει μια μέρα που το κλαμπ θα βρεθεί από κάτω στο Κρυονέρι).


Πολύ θα ήθελα να φωτογραφίσω την πανσέληνο από δω...
-Είναι επικίνδυνο… λέει η Μαρία.
-Το ξέρω...
Παίρνω όσες φωτό μπορώ και βγαίνουμε.

Αν είχαμε περισσότερο χρόνο και λιγότερες τύψεις που είχαμε μπει σε περιοχή χωρίς άδεια, θα είχα τραβήξει πιο πολλές.
Βγαίνουμε...
Γαβ γαβ γαβ...άντε πάλιιιιι...
Πάμε προς το αυτοκίνητο. Το σκυλί νούμερο ένα μας παίρνει από κοντά γαυγίζοντας.
-Πάμε να μπούμε μέσα; Μου λέει η Μαρία.
-Αφού ήρθε δίπλα μας και δε μας ξέσκισε, μη φοβάσαι. Αν ήταν θα μας είχε ξεσκίσει...
Οι «εχτελούνται μεταφοραί» έχουν κλείσει το δρόμο για λίγο, οπότε πάμε μια βόλτα προς ένα δρομάκι κι εκεί μου λέει για άλλο παλιό αρχοντικό η Μαρία, ενώ μου δείχνει έναν τοίχο, λέγοντας ότι έτσι φτιάχνονταν οι παλιοί παραδοσιακοί ζακυνθινοί πετρόχτιστοι φράχτες.

-Εδώ είναι κλειδωμένο, μου λέει
-Πφφφφφφφφφ...
-Μένει μέσα αυτός...συνεχίζει... (σου λέει αυτή είναι τρελή...είναι ικανή να μπει κι εδώ μέσα...)
Κοιτάζω το λουκέτο.
-Βλέπεις; Μου λέει; Κάποτε ήταν ελεύθερο, αλλά τώρα μένει μέσα αυτός οπότε είναι κλειδωμένο.
Αρκούμαι στο να φωτογραφίσω το «απαγορεύεται η είσοδος» Έχει και τηλέφωνο. Γιατί άραγε; Για να του ζητάνε την άδεια...; χεχε!

Φεύγουμε προς το αυτοκίνητο.
Ο σκύλος λυκοσκυλοχάσκι μαζί με τη μανδάμ ιδιοκτήτρια και ένα παιδάκι (λες να γαυγίζει κι αυτό;), έρχονται προς το μέρος μας.
Η Μαρία ευγενικά τη χαιρετά.
-Έχει ώρα που μας παρακολουθεί, της λέω.
-Αυτή; Μου λέει.
-Ναι.. της λέω...
Τη χαιρετώ κι εγώ τυπικά.
Το σκυλί σας μας γαυγίζει (κάνει πως δε μας γνωρίζει, που λέει και το άσμα), αλλά δε δαγκώνει ε; λέει η Μαρία.
-Εξαρτάται, απαντά η μανδάμ, με ένα τόνο ειρωνίας.
Σιγά μανδάμ! Κι εμείς δαγκώνουμε αλλά δεν κάνουμε κι έτσι! Σκέφτομαι εγώ.
Χαιρετάμε και τους κυρίους του σπιτιού όπου γίνεται η μεταφορά. Είναι γνωστοί. Γίνεται πάλι μια σκυλοκουβέντα και φεύγουμε…
-Την πρόσεξες αυτή; Πρόσεξες υφάκι; Λέω.
-Ναι! Δεν της άρεσε της κυρίας που είμαστε εκεί. Μας κοίταζε περίεργα...
-Δεν πειράζει...ας μας κοίταζε. Εμείς αδιαφορήσαμε. Και πως μ αρέσει να με κοιτάζουν περίεργα κι εγώ ν’ αδιαφορωωωωώ...
Γελάσαμε, συνεχίσαμε την κουβέντα για άλλα αρχοντικά παλιά της περιοχής, για το σπίτι του πατέρα του Σολωμού που μόλις περνούσαμε και κλείσαμε λέγοντας ότι πρέπει να κανονίσουμε την επόμενη συνάντηση με άλλο στόχο.
Ένα είναι το σίγουρο. Λύκοι αρκούδες κι ουραγκοτάγκοι, στη Ζάκυνθο δεν υπάρχουν. Ε…μέχρι σκυλιά, τα καταφέρνουμε όπως φάνηκε...
Με συγχωρείτε για το διπλοσέντονο, αλλά δεν ήθελα να σας αφήσω με αγωνία….
Ευχαριστώ για την υπομονή σας. Καλό πσκ!