Λατρεύω αυτή την πρωινή ώρα...Την ώρα που βγαίνει και κοιτάζεται στον καθρέφτη της θάλασσας να δει την ομορφιά του...
Την ώρα που σκαρφαλώνει πάνω σε μια κεραία για να έχει μεγάλη εμβέλεια!
Την ώρα που αρχίζει να χρυσίζει και να γίνεται εκτυφλωτικός...
Την ώρα που βάφει τα σύννεφα, σαν χρώμα αδέξιου ζωγράφου που σκορπίστηκε στο πάτωμα!
Την ώρα που μετατρέπει άχαρα αντικέιμενα σε έργα τέχνης...
Την ώρα που αναρωτιέσαι: τι είναι αυτό; είναι φουγάρο σπιτιού έτοιμο να σαλπάρει;
Από τις ομορφότερες ανατολές,που μας έχεις δείξει-μα και οι λέξεις που τις συνοδεύουν ταιριαστές,μοναδικές!
ReplyDeleteΜε την ώρα που κοιμάμαι,άντε να δω ανατολή....,τη βλέπω όμως με τη δική σου ματιά και πίστεψέ με μου αρέσειπολύ!
Deli μου,φιλάκια!
Όμορφες οι ανατολές στο λιμάνι...
ReplyDeleteπως να μην αρχίσει καλά η μέρα με τόσο ομορφιά
ReplyDeleteΥπέροχες οι φωτογραφίες σου, Κική. Έγραψες με το φακό μαγεία. Μέρα καλή
ReplyDeleteμου φτιάχνουν τη μερα :)
ReplyDeleteτα παιχνίδια με το φως είναι πάντα υπέροχα !
ReplyDeleteκαλημέρα :)
Αυτό το γνωστό, παλιό, καλό και all time classic στυλ των Ονειρομαγειρεμάτων, πάντα μου άρεσε!
ReplyDeleteΕγώ, πάλι, αυτή την πρωινή ώρα προτιμώ να κοιμάμαι...!!! Φιλιά!
ReplyDeleteΕλενίτσα, ποια ανατολή να πρωτοδιαλέξεις...; Όλες ίδιες, μα τόσο διαφορετικές...
ReplyDeleteElie, κούκλες δεν είναι;
Βαγγέλη, σχεδον όλος ο Οκτώβρης, με τέτοιες ανατολές ήταν!
Λάκη ευχαριστωωωωώ!
Μαγισσούλα, εμένα να δεις!
Νατάσσα, πάντα!
Κωνσταντίνε, ωωω... μερσί!
Σκρουτζ, αυτός είναι ο λόγος που το καλοκαίρι δεν βλέπω ανατολές!