Λίγη γκρίνια

Ομολογώ ότι σπάνια γκρινιάζω. Και ακόμα πιο σπάνια γίνομαι μίζερη. Σε όλα τα πράγματα προσπαθώ να βλέπω τη θετική πλευρά. Όμως, μερικές φορές, δεν μπορώ να δω τη θετική πλευρά, γιατί υπερισχύει η αρνητική. Εδώ και μέρς, η πόλη μας στολίστηκε γιορτινά για τις μέρες που έρχονται. Στην πλατεία Αγίου Μάρκου στήθηκε ένα όμορφο δέντρο και ολόγυρα στολίστηκαν έλατα με φωτάκια. Η φάτνη μπήκε στη θέση της και ως εδώ όλα είναι καλά κι ωραία.
Στην πλατεία στήθηκε και ένα καρουζέλ. Ποιο παιδάκι μπορεί να αντισταθεί στο καρουζέλ; Στην άλλη πλατεία πάλι, στη πλατεία Σολωμού, μέρες τώρα στηνόταν παγοδρόμιο, τραμπολίνο και άλλα παιχνίδια. Από μικρό παιδί, ήθελα να κάνω πατινάζ σε πάγο. Ήταν το όνειρό μου. Δεν το πραγματοποίησα ποτέ και μάλλον ούτε τώρα θα το πραγματοποιήσω. Κοιτάζω λοιπόν όλα αυτά τα παιχνίδια που έχουν στηθεί και αναλογίζομαι: Πόσα χρήματα πρέπει να έχει στη τσέπη του αυτός ο έρμος ο γονιός για να κάνει το παιδάκι του μια βόλτα μέχρι την πλατεία; Και πόσες φορές θα το πάει βόλτα στην πλατεία; Πώς θα αντισταθεί στη γκρίνια και στο κλάμα του, όταν θα χτυπιέται το πιτσιρίκι γιατί θα θέλει κι άλλο; 2 ευρώ το καρουζέλ, 1 ευρώ να ανέβει πάνω σε κάτι ζωάκια, κι άλλα ευρώ για να ανέβει στο τραμπολίνο ή για να κάνει πατινάζ. Αλήθεια, αυτό είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων; Και ερωτώ η αδαής: αφού αποφάσιαν να φέρουν όλα αυτά για τον κόσμο (με το αζημίωτο φυσικά) γιατί δεν έβαζαν μια υψηλή τιμή έστω στο πατινάζ και να άφηναν τα υπόλοιπα δωρεάν για τα παιδάκια; Να σας πω την αλήθεια, στενοχωρήθηκα που τα είδα όλα αυτά. Ρώτησα έναν συνάδελφο που ήταν εκεί με τα παιδιά του (σε ηλικίες δημοτικού) και είχαν παραμείνει ένα δύωρο περίπου και στις δύο πλατείες: πόσα έχεις χαλάσει ως τώρα; Η απάντηση: σήμερα τη βγάλαμε φτηνά. Κάτω από 20 ευρώ.... Ειλικρινά, λυπάμαι όλους αυτούς τους γονείς που έχουν μικρά παιδιά και θα παραμείνουν 2 βδομάδες στη Ζάκυνθο. Δεν λέω. Καλά είναι όλα αυτά, ειδικά το πατινάζ που δεν έχουν ξαναδεί τα παιδάκια. Αλλά γιατί ρε παιδί μου θα πρέπει να συνδέονται όλα με το πόσα θα βγάλει ο ένας και πόσα θα ξοδέψει ο άλλος; Γιατί; Τώρα, ας σταματήσω τη γκρίνια κι ας λυπηθώ πρώτα τον εαυτό μου, που η σχεδόν 18χρονη κόρη μου ετοιμάζεται να πάει για πατινάζ κι εγώ ανησυχώ μη μου έρθει με κανένα κάταγμα.... Αυτό, ειναι μια άλλη παράμετρος, δεν νομίζετε;