Νυχτερινός επισκέπτης

Τα αυτιά μου έχουν εξασκηθεί να ακούν και να ξεχωρίζουν τον παραμικρό θόρυβο. Κάτι το επάγγελμα, κάτι το γονίδιο, κάτι τέλος πάντων όπως λέγεται αυτό, με το που ακούω κάτι, τα αυτιά μου δουλεύουν σαν ραντάρ.

2 μέρες τώρα, ο σκύλος μας το έχει σκάσει με μια σκύλα. Πάλι γεννιτσούρια θα έχουμε και να δούμε τι θα κάνουμε. Ούτε για φαΐ, ούτε για νερό έρχεται ο άτιμος! Χτες βράδυ λοιπόν, κατά τη μία η ώρα, όπως χάζευα εδώ στο pc, άκουσα θόρυβο στο πιάτο του σκύλου, το οποίο είχαμε αφήσει γεμάτο με φαγητό σε περίπτωση που αποφασίσει να έρθει να φάει. Κάτι ήταν στο πιάτο του σκύλου. Όμως τα αυτιά μου, μου έλεγαν ότι δεν ήταν ούτε ο σκύλος, ούτε οι γάτες. Μία η ώρα βγήκα για να διαπιστώσω τι ακριβώς ήταν και είδα το νυχτερινό επισκέπτη. Μα πείτε μου. Δεν είναι κούκλος; Όχι πείτε μου! Ένα τρομαγμένο κουκλάκι, που κάθε φορά που άκουγε το θόρυβο της μηχανής, τραβούσε τη μουσουδίτσα του σπασμωδικά από φόβο. Μα δεν είναι κούκλος;;;