Κάτου Λάκκος-Εξωχώρα

Όσοι έχετε έρθει στη Ζάκυνθο, θα έχετε επισημάνει από μόνοι σας ότι η σήμανση δεν είναι και η καλύτερη. Εκεί που είσαι και ψάχνεις ένα μέρος, οι πινακίδες εξαφανίζονται και αρχίζουν να εμφανίζονται τα αναπάντητα ερωτήματα που βασανίζουν την ανθρωπότητα και εκείνη τη στιγμή κι εσένα: Ποια είμαι; Πού πάω; Πού είναι ο Κάτου Λάκκος; Οεο;

Πολύ καιρό ήθελα να πάω να τον βρω. Συγκεκριμένα από τότε που είχα διαβάσει γι' αυτόν στον Ήσκιο του Ίσκιου. Υπάρχουν πολλά μέρη στη Ζάκυνθο που δεν έχω δει, μέρη που με ιντριγκάρουν να τα ψάξω, αλλά περιμένω να έρθει η κατάλληλη ευκαιρία. Και η ευκαιρία ήρθε.

Ένα λικέρ κούμαρα περίμενε να φωτογραφηθεί 2 (ή 3;) χρόνια. Με αφορμή αυτό, εγώ και μια φίλη, πήραμε τα βουνά. Εγώ, αυτή και η τρέλα :-) Αφού φωτογράφησα το λικέρ σε φυσικό τοπίο με κουμαριές, μετά έριξα την ιδέα. Πάμε να βρούμε ένα μέρος στην Εξωχώρα; Δεν δυσκολεύτηκα να την πείσω και πολύ!

Τα θεματάκια άρχισαν ΑΦΟΥ είδαμε την πινακίδα που έλεγε "Κάτου Λάκκος". Στρίψαμε προς τα εκεί που έλεγε, αλλά μετά, το χάος...Και πού πάμε τώρα; Δεξιά; Αριστερά; Άγνωστο. Και άντε πάμε δεξιά...Μετά; Στην επόμενη στροφή; Εγώ, πιο ξεψάρωτη με αυτά, έλεγα πάμε και γυρίζουμε. Η άλλη, πιο φοβισμένη και αγχωμένη ότι δεν θα προλάβουμε να το βρούμε πριν δύσει ο ήλιος, λέει να ρωτήσουμε. Άντε να ρωτήσουμε....Ποιον; Πού; ξανά μανά πίσω στο χωριό να βρούμε κανέναν άνθρωπο. Βρήκαμε ένα ζευγάρι. Η κυριούλα ήταν πρόθυμη να μας πει. Άντε ξανά μανά μέσα στα στενάκια του χωριού να ψάχνουμε.

Κι αφού ψάχναμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, βλέπουμε κάποιους να μαζεύουν ελιές. Πάλι καλά που είχε καλό καιρό και μάζευαν ελιές... Να ρωτήσουμε; Ας ρωτήσουμε... Και βγαίνω... και ρωτάω... και παθαίνω έναν ντουβρουτζά... Γιατί; Γιατί εγώ ρωτούσα πού ειναι ο Κάτου Λάκκος και σαν απάντηση πήρα "η Αγγελική δεν είσαι;". Γλουπ! Ούτε στην άκρη του Θεού δεν μπορώ να πάω και να μην πέσω πάνω σε γνωστό; Αφού ξεπέρασα τον ντουβρουτζά, ακολουθήσαμε τις οδηγίες και τον βρήκαμε. Περιττό να σας πω ότι οι οδηγίες της γυναίκας (ζευγάρι μου εξηγούσε) ήταν σαφείς, σύντομες και περιεκτικές, ενώ του άντρα πιο πολύ μας μπέρδεψαν! Χαχα!

Και πάνω που αναρωτιόμασταν αν έχουμε φτάσει, βρισκόμαστε σε ένα σημείο, που λες ότι είναι η άκρη του κόσμου. Αν πας μερικά βήματα ακόμα, λες πως θα πέσεις από την άκρη της γης. Και αριστερά από αυτό το τοπίο, βλέπεις έναν βαθύ λάκκο να απλώνεται σε μεγάλη έκταση.
Οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αποδώσουν ούτε το βάθος του, ούτε την ομορφιά του. Φανταστείτε οτι στέκομαι στα χορταράκια που φαίνονται στο κάτω μέρος των φωτό (στην από πάνω φαίνεται καλύτερα αυτό), ενώ οι κορυφές των δέντρων κάτω, φτάνουν μέχρι εκεί που στέκομαι. 

Στον Ήσκιο του Ίσκιου μπορείτε να δείτε το μέρος πώς γεμίζει με νερό μετά από βροχές. Είναι εντυπωσιακό! Το πώς δημιουργήθηκε ο λάκκος δεν είναι απόλυτα γνωστό. Άλλοι λένε ότι ίσως ήταν σπήλαιο που κατέρρευσε η οροφή του, ενώ άλλοι λένε ότι μπορεί να είναι αποτέλεσμα μετεωρίτη. Ό,τι κι αν ήταν η αιτία, έχει αφήσει ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.