Στα κρυφά: the story

Ok. Έχω πολύ καιρό να γράψω ιστορία στα όνειρα με θέα και χτες, την ώρα που έβαζα αυτές τις φωτό, πραγματικά σκεφτόμουνα ότι ήταν ιδανικές για στόρυ. Επειδή με προκαλέσατε λοιπόν με μερικά σχόλια (χεχε), το ποστ ξανάρχεται, ΜΑΖΙ με το στόρυ αυτή τη φορά.... Άντε να δούμε τι θα βγει αυτή τη φορά...

Η κυρά-Χάιδω είχα πατήσει πια τα 85. Ήταν η πιο μεγάλη του χωριού. Σεβάσμια και κοτσανάτη. Κάθε μέρα, έκανε το γύρο του χωριού, υποβασταζομενη απο το μπαστούνι της. Χήρα από τα νιάτα της (ακούς Αγγελική;), μα είχε πετάξει πια τα μαύρα από χρόνια. Είχε μαυρίσει πια η ψυχή της από τους πολλούς θανάτους και τα πένθη. Πόσο να τα φορέσει πια; Εσήκωσε το μπαστούνι της μια μέρα και φοβερίζοντας τους πάντες τα πέταξε. Ποιος τολμούσε να της αντιμιλήσει; Είχε σταθεί άξια στην κοινωνία, χωρίς να δώσει ποτέ την παραμικρή αφορμή να τη σχολιάσουν.

Εκείνο το πρωί...πήρε το μπαστούνι της όπως συνήθιζε και βγήκε τη βόλτα της...Ήταν δε σύνηθες, στις βόλτες της να μονολογάει....

Άει μωρέ πιδάκι μ'... Άει πάει κι ευτούν' η μέρα...Μεσ'μέριασι. Δε με θ'μήθηκε πάλι ου χάρουντας. Αει...Αμα κουτάει, ας κουπιάσ'...Θα τουν πάρ' και θα τουν σ'κώσ'....Μία με το μπαστούν' θα τ' δώκω και θα πάει στα τσακίδια... Αει...Δε με τρουμάζ' ιμένα κανείς...Μητε ου χάρουντας! Μμμμ! Σ'γά! Ιέφτασα ουγδουόντα πέντι και θα τ' φοβ'θώ; Ας γελάσ'! Άει να κάμω ακόμα μια γύρα στου χ'ριό και μετά να πάω ν' ανάψου του καντήλ' του Γιώργη μ'.

Άει μωρέ Γιώργη' μ...Είπες κι εσύ να φύγεις τόσου νουρίς...Κι μ΄άφησες νέα γυναίκα μουόνη. Και τι κατάλαβις δ'λαδή; Πινίντα χρουόνια χήρα...Άει πάλι τα ίδια να σ' λέου. Κάθι μέρα δε β'ρεθ'κις;

Μωρ' τι 'ν' τούτου εκεί ακάτ'; Άει και δε μπουρώ να σκύψ' η καψιρή! Άει και δε βλέπ' και καλά! Σάμπως μπουρώ να σκύψ'; Άσε που όταν σκυβου μου 'ρχιτι να κλάσ'! Μι βλέπ' κανείς; Δε μι βλέπ'! Άει ν'ανακουφιστώ η γυναίκα!
...................
Ουφ! Αιρίστ'κα!

Άντι...Λίγο ακόμα κι έφτασ' σπίτ' μου! Να δω κι λίγ' εκείνου του χαζοκούτ'. Και σαν τι να ιδώ δηλαδής; Δεν καλοβλέπου η καψιρή και δεν καλοακούου...Όλου για ιένα μνημόσ'νο λένι κάθι μέρα. Μωρέ ποιανού του μνημόσ'νου ίνι; Τόσου σημαντ'κός ήταν αυτός που πέθανι και δέκα μήνις τώρα του κάν'ν το μνημόσ'νο; Και όλο λεφτά ζ'τ'ανε γι αυτον τουν πεθαμένου. Μα πρώτη μου φουρά ακούω να ζ'τάνε λεφτά για το μνημόσ'νο αλλουνου! Εγώ τ' Γιώργη μ', με δ'κά μου λιφτά τα έκανα τα μνημόσ'να! Δεν ζήτ'γα σι άλλ'ς! Άει παράξινα πράμ'τα και δεν τα καταλαβαίνου!

Ε...να και το εκκλησάκι που έφτιασα του Γιώργη μ'. Άει κι αυτή η νύφη μ' δε μ'αζιψι τ' ρούχα πάλι. Και της έχου πει να μην απλών' τα ρούχα τσ, μέχρι του εκκλησάκι. Εκείν' εκεί! Να μου πάει κόντρα. Σ' λίγο, θα απλών' και το βρακί τ'ς! Μα φτάνου να τα μαζέψ' η καψιρή; Δεν φτάν'! Μέζιψα με τα χρόνια! Αει...Τι ήμ'να ιγώ στα νιάτα μ'..Μη μι βλέπ'ς ιέτσ! Δυο μέτρα κουπελάρ' ήμουν ιγώ! Η Κ'λιανού μπροστά μου, διν έπιανι φράγκου....Κι τώρ' να μην φτάν' να μαζέψ' τα βρακιά τ'ς νύφης μ'. Ε...καλά..Βρακιά, πιτσέτις....του ίδιου ίνι....


Άει Γιώργη 'μ...Να σ' 'νάψου του καντηλάκ' σου! Να κάν' κι ιγουώ το σταυρό μ', να μ' έχει ο Θεός καλά! Να μη μι ρίξ' στου κρεβάτι, γιατί ποιος θα με κοιτάξ'; Κανίνας! Όσο έινι γιρή η Χάιδου....Αειιιι...Καλά είμαστι....Έτσι και πες' κ'ατου...Κλάφτι μι!

Άντι...Ε...να τη και η νυφούλα μ'...Έρχετι...Μμμμ..Πάλι τσάντις κρατάει...Εμ να που πάνι τα λιφτά του γιού μ'! Σι ψώνια και σι λούσα! Άει μωρέ Γιώργη μ'! Ευτυχώς που έφυγις και δεν είδες τ'ς προκοπές του κανακάρ'ς. Η Χάιδου με του ίδιου τσεμπέρ' 10 χρουόνια κι η νυφούλα μ' κάθε βδουμάδα κι άλλου συνουλάκ'. Αμ είχι κι απ' του σπίτι τ'ς! Ξέρ' ς τι ξύλου ιέτρωγε μικρή να συν'θίσει τα συνουλάκια; Άει το χαίβάν' του γιο μ'! Ουόλα θα του τα φάει και δεν θα πάρ' χαμπάρ'!

Να είμι ηυγενική μ' λέει. Να χαμουγελάου μι λέει και να μην έχω μούτρ' μι λέει. Μα μπουρώ όταν βλέπου αυτά τα πράματ' να χαμουγελάου; Μωρέ πιο πουλύ, μου ΄ρχεται να σκ'ωσ' τη μαγκούρα και να της δώκω δύο στα παγίδια! Αυτό μου ΄ρχετ'! Να σ' πω ιγώ μιτά! Θα τ' χαλάς άλλου τα λιφτά μιτά, ή δε θα τ' χαλάς;

Άει καλύτερα να 'μπου μέσα. Να δω...τελείουσε επιτέλ'ς αυτού του μνημόσ'νου; Τα βρήκαν τα λιφτά να το κάνουν; Άει πιδάκι μ'... Γεια σ' και χαρά σ΄Γιώργη μ'! Αύριου πάλ'. Και μη βιαστείς να μη καλέσ'ς. Ιντάξ';


υγ। Φωτό μετά από αυτή, δεν υπάρχει. Ομολογώ η αγριοκοιτούσα γιαγια, ήταν στην τελευταία φωτό που τράβηξα. Επίσης να πω ότι η ιστορία είναι εντελώς φανταστική και ελπίζω να μην παρεξηγηθεί κανένας από τους οικείους της σε περίπτωση που δει το ποστ. Είχα όλες τις καλές προθέσεις και η γιαγιούλα έδωσε τις καλύτερες πόζες για το στόρυ! Ευχαριστώ γιαγιάκα!

Ξέχ΄σα! Καλού μήν' βρι!