Του ήλιου

Αγαπημένο μου ξωτικούλι,
όπως σου έλεγα τις προάλλες, μπορεί να μην φωτογράφησα το

γιατί το έχω φωτογραφίσει άλλες φορές...

Μπορεί επίσης να μη φωτογράφισα ένα

γιατί κι αυτά τα έχω φωτογραφίσει πολλές φορές.

Μπορεί να μη φωτογράφισα

ή

αλλά φωτογράφισα κάτι που το έχω φωτογραφίσει δεκάδες φορές.

Η μέρα μου που ήταν μεγάλη, γεμάτη συναισθήματα και σκέψεις, ξεκίνησε με φωτό από διάφορα σημεία του λιμανιού της Ζακύνθου και έκλεισε με φωτό στη μαρίνας της Πάτρας.

Έτσι, είχα την ευκαιρία να φωτογραφίσω σκηνές με εκτυφλωτικό ήλιο, μέχρι τη στιγμή που άρχισε να δύει. Μέχρι τη στιγμή που άρχισε το εκτυφλωτικό λευκό να γίνεται κίτρινο....

...και πορτοκαλί...

...και κάτι σύννεφα έπαιζαν κρυφτό μαζί του και τον έκρυβαν...

και κάποια πουλάκια περνούσαν με δύναμη μπροστά του για να τον προκαλέσουν...

κι εγώ έμεινα εκεί, μέχρι που άρχισε το ταξίδι του να φτάνει στο τέλος...

...μέχρι που άρχισε να σκουραίνει...

και τέλος να χάνεται όπως κάθε μέρα....

Γι' αυτό ξωτικούλι μου σου λέω. Μπορεί να μη φωτογράφισα το φεγγάρι, αλλά φωτογράφισα τον ήλιο όπως βλέπεις. Και σου αφιερώνω αυτό το ποστάκι, παρόλο που ξέρω πως θα το πληρώσω αυτό που κάνω τώρα και όταν θα ξαναβάλεις ποστ, θα μπω στο μπλογκ σου, (αφού πρώτα αναφωνήσω "ωχ") και κρατώντας την αναπνοή μου θα μπω να δω τι έβαλες! Και θα πάρεις το αίμα σου πίσω (χεχε), γιατί φωτογραφίζεις υπέροχα. Και δεν φωτογραφίζεις μόνο υπέροχα, αλλά τα ποστ σου βγάζουν ψυχή και συναίσθημα. Αφιερωμένο λοιπόν! Σμουτς!