Kάποτε, προσεισμικά, ήταν δυο ζακυνθινοί φίλοι. Ο ένας έμενε στη χώρα κι ο άλλος στη Μπόχαλη. Πέρασαν την παιδική και εφηβική τους ηλικία ανεβοκατεβαίνοντας μαζί την κοντή, γιατί ο ένας ... συνόδευε τον άλλο, στο τέλος της μέρας, στο σπίτι του. Όταν έφταναν, όμως στο σπίτι του ενός, και καθώς δεν είχαν εξαντληθεί τα θέματα που κουβέντιαζαν στο δρόμο, ξεκίναγαν πάλι μαζί για το σπίτι του άλλου!
Ακόμα και σε μεγάλη ηλικία ήξεραν το κάθε δέντρο, την κάθε πετρούλα, την κάθε "γωνιά" της κοντής.
Οι ίδιοι διηγούνταν με συγκίνηση αυτή την ιστορία και κάπως έτσι γνώρισα και αγάπησα την κοντή. Έτσι, κι από το όνομά της:Τι απλό: Ο δρόμος που "κόβει", για να ανέβεις στο λόφο, ο σύντομος, ο κοντός. Σε αντίθεση με τον "κανονικό" που πάει γύρω γύρω.
Συγκινητική, επίσης, λεπτομέρεια. Τώρα πια ο ένας φίλος αναπαύεται στο νεκροταφείο της χώρας κι ο άλλος βλέπει τον κάμπο από το κοιμητήρι της Μπόχαλης.
Ο ένας κατάλαβα ποιος είναι. Ο άλλος; Θα μου πεις...Τις προάλλες πήγα τα παιδιά στο μουσείο και τους μίλησα για ιστορίες παλιές του ενός από τους δύο :-)
Κική, με γύρισες αρκετά χρόνια πίσω. Όταν παιδί τότε στην Γ΄ Λυκείου, στην σχολική μας εκδρομή, ανέβηκα για πρώτη φορά στην Μπόχαλη. Εκείνη η μαγική θέα, έμεινε για πάντα στο μυαλό μου! Ίσως από εκεί να ξεκίνησε η μετέπειτα αγάπη για την Ζάκυνθο. Είναι πια συνήθεια, κάθε καλοκαίρι, όταν κατεβαίνουμε στην Ανδραβίδα, να κάνουμε έστω και μια μικρή βόλτα στο νησί. Αλλιώς, μου φαίνεται ότι κάτι λείπει από τις καλοκαιρινές μας διάκοπές! Καλό απόγευμα.
Ωραία η βόλτα σου Κική!!Ωραίες καί οι φωτογραφίες σου!!Διακρινω καί τό λιμάνι!!Φιλιά στήν Ζάκυνθό μας!
ReplyDeleteΤο παλιό λιμάνι ;-)
DeleteΒλέπω στο τεστ κοπώσεως είχες και παρέα...χαχαχα
ReplyDeleteΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ Η ΚΟΝΤΗ!
Φιλάκια Καλή εδβομαδα!
Αμέεε! Τα παιδάκια κουράστηκαν. Εγώ όχι! χαχα!
DeleteΜπόχαλη .... Μπόχαλη .... τι μου θυμίζει? Ξενόπουλο! Καλή βδομάδα!
ReplyDeleteDeli,ωραία διαδρομή,υπέροχη περιοχή και θέα πανοραμική!
ReplyDeleteΦιλιά!
Φιλάκια!
DeleteKάποτε, προσεισμικά, ήταν δυο ζακυνθινοί φίλοι. Ο ένας έμενε στη χώρα κι ο άλλος στη Μπόχαλη.
ReplyDeleteΠέρασαν την παιδική και εφηβική τους ηλικία ανεβοκατεβαίνοντας μαζί την κοντή, γιατί ο ένας ... συνόδευε τον άλλο, στο τέλος της μέρας, στο σπίτι του.
Όταν έφταναν, όμως στο σπίτι του ενός, και καθώς δεν είχαν εξαντληθεί τα θέματα που κουβέντιαζαν στο δρόμο, ξεκίναγαν πάλι μαζί για το σπίτι του άλλου!
Ακόμα και σε μεγάλη ηλικία ήξεραν το κάθε δέντρο, την κάθε πετρούλα, την κάθε "γωνιά" της κοντής.
Οι ίδιοι διηγούνταν με συγκίνηση αυτή την ιστορία και κάπως έτσι γνώρισα και αγάπησα την κοντή. Έτσι, κι από το όνομά της:Τι απλό: Ο δρόμος που "κόβει", για να ανέβεις στο λόφο, ο σύντομος, ο κοντός. Σε αντίθεση με τον "κανονικό" που πάει γύρω γύρω.
Συγκινητική, επίσης, λεπτομέρεια. Τώρα πια ο ένας φίλος αναπαύεται στο νεκροταφείο της χώρας κι ο άλλος βλέπει τον κάμπο από το κοιμητήρι της Μπόχαλης.
Πολλά φιλιά, Κική
Ο ένας κατάλαβα ποιος είναι. Ο άλλος; Θα μου πεις...Τις προάλλες πήγα τα παιδιά στο μουσείο και τους μίλησα για ιστορίες παλιές του ενός από τους δύο :-)
DeleteΚική, με γύρισες αρκετά χρόνια πίσω. Όταν παιδί τότε στην Γ΄ Λυκείου, στην σχολική μας εκδρομή, ανέβηκα για πρώτη φορά στην Μπόχαλη. Εκείνη η μαγική θέα, έμεινε για πάντα στο μυαλό μου! Ίσως από εκεί να ξεκίνησε η μετέπειτα αγάπη για την Ζάκυνθο. Είναι πια συνήθεια, κάθε καλοκαίρι, όταν κατεβαίνουμε στην Ανδραβίδα, να κάνουμε έστω και μια μικρή βόλτα στο νησί. Αλλιώς, μου φαίνεται ότι κάτι λείπει από τις καλοκαιρινές μας διάκοπές!
ReplyDeleteΚαλό απόγευμα.
Εύχομαι να ξαναέρθεις! :-)
DeleteΠολύ ωραία θέα Κική μου και υπέροχες φωτογραφίες!
ReplyDeleteΚαλό απόγευμα
Ευχαριστώ!
ReplyDelete