...Και σαν ακουστεί το "κομμάτι" και σπάσουμε τσι βίκες, άλλος στην ώρα του και άλλος αλλού γι' αλλού (ευτοί οι ξενωτικοί μας τα χαλάνε που από τον ενθουσιασμό τσους τσι σπάνε αμπονώρα), βαρούμε για την παραλία, λίγα μέτρα παρακάτω, εδεκεί κάτω από την πλατεία Σολωμού, για να περιμένουμε την Ανατολή. Κάθε χρόνο, ίδιες εικόνες, μα τόσο διαφορετικές. Κι αν τύχει και έχει καλό καιρό, η ήλιος μας κλείνει το μάτι και εμφανίζεται με παιχνιδίσματα χρωμάτων. Μα είναι δυνατόν να μην αξίζει να ξενυχτίσεις γι΄αυτές τις εικόνες, για την αναμονή; Αγαλίαση ψυχής είναι... Άκου με κι εμέ!