Ομίχλη

Προχτές το πρωί, ξημέρωσε μια μέρα μες στην ομίχλη. Από το προηγούμενο βράδυ, ένα πέπλο είχε αρχίσει να σκεπάζει το νησί. Γυρίζοντας από μία φίλη μου τη νύχτα, τρόμαξα να γυρίσω. Το "δεν βλέπω ούτε τη μύτη μου" ήταν επιεικής ορισμός για το τι γινόταν. Το πρωί ήταν ακόμα χειρότερα. Η ομίχλη άργησε πάρα πολύ να διαλυθεί. Κόντεψε να φτάσει 11 για να δούμε πού είναι η θάλασσα. Τοπίο μαγικό πάντως, πρόκληση για όσους κρατάνε κάμερα. Παραμυθένιο δεν είναι;