Tuesday, May 27, 2008

Πάμε να περπατήσουμε;

Κυριακή μεσημέρι, εδώ και κάνα δυο βδομάδες, σηκωνόμαστε από το τραπέζι έχοντας φάει ουκ ολίγον. Σκέφτομαι και λέω: Έτσι και πέσω να κοιμηθώ, δε θα ξανασηκωθώ...Καλύτερα να χαζέψω λίγο στο pc και μετά να πάω καμιά βόλτα μπας και ξεφουσκώσω. Θα πάρω τηλέφωνο και την Παναγιώτα, τη φίλη μου. Ήδη έχω αρνηθεί δύο φορές βόλτα μαζί της (τη μία ήμουν ταξίδι -τι πρωτότυπο- και την άλλη είχαμε διάβασμα), οπότε είναι μια καλή ευκαιρία να επανορθώσω για τις αρνήσεις μου. Παίρνω την Παναγιώτα και δέχεται αμέσως.
Άντε λέω. Σήκω, πάρε την κοιλούμπα σου (σε μένα το έλεγα καλέ), πάρε και τη μηχανούλα, είναι ευκαιρία για νέες φωτό.
Ξεκινάμε από το σπίτι της και κατευθυνόμαστε προς το Λιμεναρχείο. Άνοιξη ακόμα και στα μπαλκόνια. Παρτέρια, μπουκαμβίλιες, όλα σε άνθιση.


Φτάνουμε στο λιμεναρχείο μπροστά. Εκεί δεν φυτρώνουν λουλούδια. Εκεί φυτρώνουν μπουκάλια εκεί που δεν τα σπέρνουν. Αμέ! Έχουμε και τέτοια εδώ στη Ζάκυνθο. Τι νομίζατε; Επειδή σας έχω συνηθίσει στα ωραία μόνο; Ήθελα να 'ξερα, εκεί στο λιμεναρχείο, δεν ντρέπονται να βλέπουν αυτό το χάλι καθημερινά και να μην κάνουν κάτι; Κρίμα το στολισμό και την προσοχή που έχουν δώσει στο χώρο εκεί τελευταία...

Γυρίζουμε πάλι προς τα πίσω και τραβάμε κατά το Κρυονέρι. Στην παραλιακή, είναι σπάνιο να μη δεις απλωμένα δίχτυα...


Να και ό,τι έχει μείνει από μια παλιά εκκλησία. Πολλές φορές θέλησα να τη φωτογραφήσω, αλλά συνήθως μέσα είναι παρκαρισμένη μια...μηχανή! :-). Όπως καταλάβατε, μόνο η πρόσοψη της εκκλησίας έχει απομείνει.

Χαζέψαμε τα παραλιακά ταβερνάκια που έχουν εγκαταλειφτεί στο μένος του χειμώνα και σιγά-σιγά ξαναπαίρνουν ζωή. Όση ώρα περπατάμε δεν σταματώ να λέω στην Παναγιώτα ότι νιώθω άσχημα από το φαγητό που κάναμε το μεσημέρι, ότι έτσι και σκοντάψω θα πρέπει να φωνάξει κανένα γερανό να με σηκώσει και ότι έτσι και πέσω στη θάλασσα θα πρέπει να φωνάξει την Greenpeace για να με βγάλει έξω. Το περπάτημα ουδόλως με βοήθησε να ξεφουσκώσω (έτσι και φουσκώσω, δεν ξεφουσκώνω με τίποτα).




Αφού της τα λέω όλα αυτά κι την έχω πρήξει με το φούσκωμά μου, αρχίζει να μου εκθειάζει ένα καφέ-ουζερί που είναι στο Κρυονέρι και εγώ δεν έχω καταφέρει ακόμα να επισκεφτώ. Και ρίχνει την ιδέα να πιούμε καφέ. Την προειδοποιώ ότι έτσι και πάθω τίποτα δε θα είναι σε θέση ούτε να με σηκώσει. Γελάει η άπονη με τον πόνο μου και με παρασύρει να πω το ναι. Μα άμα βλέπατε αυτό το μαγαζάκι κι εσείς, ναι δε θα λέγατε; Αχ...πείτε καλέ!
Σπρώχνουμε την πόρτα και μπαίνουμε μέσα. Καλά...το τι γέλιο ακολούθησε, δε λέγεται...

Βλέπουμε μέσα φώτα, βλέπουμε ένα κινητό παρατημένο δίπλα σε τσιγάρα και καφέ, λέμε "δε μπορεί, κάποιος θα είναι εδώ". Φωνάζουμε κανα πεντάλεπτο μπας και μας ακούσει κανένας, τίποτα. Άντε λέμε να μπούμε στην κουζίνα. Πόση ώρα έξω από την πόρτα της κουζίνας για να αποφασίσουμε ποια θα μπει! Γέλιοοοοο....Μπαίνει η Παναγιώτα. Εμφανίζεται ένας κύριος και μια κυρία με ποδιά.
"Βρε παιδιά, λέμε, μήπως ,μπορείτε να μας φτιάξετε ένα καφέ;"
"Βρε κορίτσια (ναι εμάς είπε κορίτσια...δεν κατάλαβα...), μόνο εγώ είμαι εδώ και μαγειρεύω -λέει ο άντρας-, αλλά ένα καφέ, θα σας τον φτιάξω".

Τον ευχαριστούμε και καθόμαστε έξω σε μια πολύ όμορφη αυλή. Με το που καθόμαστε, έρχεται η κυρία να καθαρίσει, της λέμε ότι δε χρειάζονται πολλά-πολλά και πέφτει το μάτι της στη μηχανή μου. Εκεί πέφτει άλλο γέλιο. Αρχίζει να μιλάει μια ξένη γλώσσα η κυρία, και να μας κάνει νοήματα ότι θέλει να μας βγάλει φωτογραφία.
"Ρωσίδα"; ρωτάει η Παναγιώτα.
"Πολωνέζα", λέει στα πολωνικά η κυρία.
Αρχίζει η κυρία σε άψογα πολωνικά να μας λέει διάφορα για το που πρέπει να κάτσουμε και πως πρέπει να στηθούμε. Εγώ να κρατιέμαι να μη γελάσω γιατί η όλη κατάσταση μου θύμιζε τη σειρά "Δυο ξένοι" και την πλήρη συνεννόηση που είχε η Ντίνα Κώνστα με τη Μαρούσκα (ρωσίδα οικιακή βοηθό), η μία στα ελληνικά, η άλλη στα ρώσικα, χωρίς καμία να γνωρίζει τη γλώσσα της άλλης. Αφού η συνεννόηση κυλούσε άψογα και μας έβγαλε δυο φωτογραφίες, καθίσαμε να περιμένουμε τον καφέ, λέγοντας πόσο ευγενική ήταν η κυρία και επιμένοντας εγώ ότι αν φάω μια μπουκιά ακόμα θα σκάσω σα μπαλόνι.

Πάνω που λέω ότι θα σκάσω στη φίλη μου, βλέπω από το παράθυρο να ...περπατάνε δυο καφέδες, συντροφιά με κάτι-σε-ποτήρι. Η φίλη μου δε βλέπει γιατί είναι πισώπλατα, ενώ εγώ αρχίζω να επικαλούμαι για άλλη μια φορά τα Θεία. Ωχ Θεούλη μου, Ωχ Παναγίτσα μου...και τέτοια. Μπροστά μας προσγειώνονται εκτός από τους καφέδες, 2 μους φράουλα, κέρασμα του μαγαζιού! Ε, εδώ θα είναι το τέλος μου λέω του παιδιού που τα έφερε. Αν πεθάνω, θα το ΄χεις κρίμα στο λαιμό σου! Γελάει και φεύγει. Γιατί γελάει καλέ; Γιατί κανείς δε με πιστεύει;

Βγάζω τη μηχανή και απειλώ την Παναγιώτα να μην τολμήσει και αγγίξει τη μους αν δεν τη φωτογραφίσω. Η Παναγιώτα να μουρμουράει:
1) γιατί το παιδί άφησε σε μένα τον καφέ με το καϊμάκι και σε αυτήν έδωσε τον άλλον
και 2) να τελειώνω με τις φωτογραφίες γιατί αλλιώς θα φάει και το δικό μου!
Χάρη θα μου κάνεις της λέω να φας και το δικό μου.
Ξεκινάει η άτιμη με τη μους ενώ εγώ την κοιτάζω (τη μους ντε) και σκέφτομαι αν θα καταφέρω να φτάσω σπίτι μετά τη μους.
Η Παναγιώτα με παρηγορεί: "Δεν είναι πολύ μωρέ. Να κοίτα το ποτήρι: είναι φαρδύ πάνω αλλά στενό κάτω. Είναι και ελαφριά..." λέει.
Αμ κάτι άλλο θα είναι ελαφρύ λέω μέσα μου κι έξω μου αλλά τέλος πάντων.
Ρωτήστε με αν την έφαγα.
Απαντήστε τώρα μόνοι σας. Αφού δε μπορώ να αντισταθώ σε γλυκά!!!
Ήπιαμε, φάγαμε και σηκωθήκαμε να φύγουμε. Ζήσαμε εμείς καλά και όσοι δεν τρώνε γλυκά, καλύτερα. Έβγαλα μερικές φωτό ακόμα στο μαγαζί που μου άρεσε και γυρίσαμε πίσω με τα πόδια μπας και κάψουμε ΚΑΙ τη μους...Κατά τ' άλλα, πήγαμε βόλτα για να κάψουμε τις θερμίδες του μεσημεριού....Αχ! όσο κι αν θες ν' αγιάσεις...δε σε αφήνουνε. Τέλος.

18 comments:

  1. Κικίτσα είσαι μία έκπληξη τις τελευταίες μέρες, το προσωπικό στοιχείο δίνει μια άλλη "διασταση" στο μπλογκ. Ετσι μ αρέσεις πιο πολύ.

    ReplyDelete
  2. Κικη, να γραφεις συχνοτερα. Και το λεω σοβαρα, ειναι πολυ ωραια τα κειμενα.
    :)))

    χαχαχαχαχα, ακομα γελαω με αυτο:

    "Ζήσαμε εμείς καλά και όσοι δεν τρώνε γλυκά, καλύτερα."

    (αθεραπευτα γλυκατζης)

    ReplyDelete
  3. Τα ταλέντα δεν κρύβονται.
    Καλημέρα!

    ReplyDelete
  4. Anonymous10:45 AM

    και ευτυχώς που κάνατε την βόλτα σας και έχουμε το ωραιο αποτέλεσμα. και πολύ γλυκιά κατάληψη. και πολύ όμορφο κείμενο

    ReplyDelete
  5. Υπέροχες οι φωτογραφίες σου,θα μάθω τη Ζάκυνθο μέσα απ΄αυτές.
    Όμως τι να πω για τον πηγαίο λόγο σου;Να ΄σαι καλά και συμφωνώ να συνοδεύεις τα κείμενά σου συχνότερα με κείμενο.


    Στα γλυκά κανένας δεν μπορεί νά αντισταθεί.

    ReplyDelete
  6. Νατάσσα, και που να σας πω μια μέρα που πήγα να βρω μια σπηλιά...Εκει να δεις γέλιο. Έλα όμως που θα το διαβάσει και ο καλός μου και δεν ξέρω τι θα ακούσω μετά! χαχαχα!

    Αντώνη, αφού δεν τα κακάρωσα εκείνη τη μέρα, μη λες τίποτα...Χεχε!

    None, ωωω...τι τιμή! Μερσι!

    Βαγγέλη τα είπες όλα μαζεμένα. Ευχαριστώ!

    Ελένη, να μια ευκαιρία να τη μαθεις. Όποτε έχω χρόνο και κέφι το κάνω Ελένη. Είναι οι μέρες μου μάλλον αυτές.
    Άμα αντισταθώ εγώ ποτέ σε γλυκά, να μου βάλτε ένρινο.
    Παρεμπιπτόντως, σήμερα άρχισα δίαιτα.
    ΠΟΙΟΣ ΓΕΛΑΕΙ;;;

    ReplyDelete
  7. κανονικη διαιτα ή καμια απο τις γνωστες; (του ανανα, της παπιας κτλ;)

    Καλη δυναμη!!!

    ReplyDelete
  8. Κάνω τη δίαιτα του γουρουνιού και της πάπιας. Είναι συνδυαστική δίαιτα. Τρως σα γουρούνι και μετά κάνεις την πάπια! :-)))

    Χωρίς πλάκα τώρα. Από σήμερα πέφτει πείνα γιατί σε λιγότερο από ένα μήνα πάω Αμερική για να γίνω νονά...

    ReplyDelete
  9. Με το καλο τα βαφτισια Κικη. Παντα αξια!!!

    Και γω χωρις πλακα. Επειδη ειναι η γυναικα μου σε διαιτα εδω και λιγους μηνες (με γιατρο-διαιτολογο) εχει ενα συμπληρωμα διατροφης πολυ καλο.

    :)

    ReplyDelete
  10. Ευχαριστώ!
    Ακολουθείς κι εσύ τη δίαιτα Αντωνάκη; Για ξεκίνα κι εσύ γιατί έρχεται καλοκαίρι.
    Αν η δίαιτα δεν είναι ολιγοθερμιδική, δε χρειάζεται συμπλήρωμα. Βέβαια, εγώ για να χάσω, με το μεταβολισμό που έχω, θα έπρεπε να είναι ολιγοθερμιδική. Τέσπα...βλέποντας και κάνοντας.

    ReplyDelete
  11. μ' άρεσε η ατμόσφαιρα, πολύ :))
    είχε μια ζεστασιά, ένα χαμόγελο.

    μ' αρεσαν οι φωτογραφίες.

    δεν μ' άρεσαν καθόλου τα μπουκάλια. μια αηδία ήταν!

    σιγά τις θερμιδες της μους!
    έχουμε φάει εμείιιις!!
    καν και καν :ΡΡ

    καλο μεσημερι.

    ReplyDelete
  12. εγω δεν προλαβαινω να χασω και τιποτα μεχρι το καλοκαιρι.

    απο του χρονου εγω, ενας ενας γιατι κοστιζει κιολας.

    :)))

    ReplyDelete
  13. Anonymous12:43 PM

    απιθανο το μαγαζι...και φιλοξενο τελικα...που να φανταστει κανεις τι ωραια γλυκα κερναει μαζι με τον καφε!!!

    ReplyDelete
  14. Υποθέτω ότι οι θερμίδες θα καιγόταν πλήρως άμα πηγαίνατε μέχρι τον Γέρακα με τα πόδια και γυρνούσατε, πάλι με τα πόδια!

    Κι εμένα μου άρεσε το κειμενάκι!
    Τί φοβερό εκείνο το παρατημένο καφέ με τα κλαδιά φοίνικα, και οι φωτό το ίδιο!

    ReplyDelete
  15. Δεν πιστεύω στις δίαιτες,γιατί όσους βλέπω να κάνουν,πάλι επανέρχονται στα κιλά τους.Το καλύτερο είναι να τρως απ΄όλα σε μικρά γεύματα,για να ενεργοποιείται ο μεταβολισμός.

    Πάντως δε χρειάστηκε να κάνω ποτέ δίαιτα,μόνο κάπου κάπου λίγο μέτρο στα γλυκά κι αυτό γιατί μεγαλώνουμε και πρέπει να προσέχουμε.

    ReplyDelete
  16. Αντώνη, πάντα υπάρχει χρόνος, αλλά ας μη μας πιάνει πανικός. Έχεις δίκιο.

    Μανούλα, πως πάει το διάβασμα; Φιλιά

    Κωνσταντίνε, από το Γέρακα με τα πόδια θα ήταν μια πολύ καλή λύση. Μερσί.

    Ελένη, έλα που δεν είμαι άνθρωπος του μέτρου εγώ όταν πρόκειται για γλυκά! Μόνο άμα έχω ένα δερβέναγα πάνω από το κεφάλι μου συμμορφώνομαι...

    ReplyDelete
  17. Τι όμορφα!!!
    Εγώ, διάβασμα. Που καιρός για βόλτα.
    Πάλι καλά που υπάρχει και το μπλογκ ετούτο και βολτάρο στο Τζάντε!!!
    :-)

    ReplyDelete
  18. Πορφυρη μου συμπάθα με! Πιάσαν οι ζέστες και τα διαβάσματα και ξέχασα να απαντήσω!

    ReplyDelete