Σκυλοκατάσταση

Τους τελευταίους τρεις μήνες φωτογραφίζω ελάχιστα. Κάτι που όλα μου φαίνονται ίδια και γνώριμα, κάτι που δεν με τραβάει κάτι να το φωτογραφίσω, κάτι που φωτογραφίζω σχεδόν καθημερινά κάτι για τη μικρή κουζίνα, κάτι ο καιρός, έχω πέσει σε απραξία. Μου λείπει όμως. Θέλω να πάρω το αμάξι και να κάνω μια τεράστια βόλτα. Να σταματάω και να φωτογραφίζω. Να σταματάω και να φωτογραφίζω...Αυτό θέλω.
Αφήνω την κόρη για μάθημα, Παρασκευή 5 ή ώρα. Έχει ακόμα λίγο φως. Προλαβαίνω να πάω μέχρι το Τσιλιβί, να φωτογραφίσω τίποτα στην παραλία, να ψωνίσω και να την πάρω στις 6; Προλαβαίνω! Όλα τα προλαβαίνει ένας κριός μέσα σε μια ώρα...


Ώρα 5.15
Τσιλιβί. Η παραλία έρημη. Μόνο κάτι σκυλιά είναι εκεί. Πφφφ....σιγά μην κωλώσω εγώ σε σκυλιά... Και πόσα είναι δα;
1!
2!!
3!!!
4!!!!!
5!!!!!!!!!!
Ε καλά!! Δεν είναι και 6!!! Το πολύ πολύ να τους γαβγίσω κι εγώ...Το' χουμε ξανακάνει αυτό!


Βγαίνω έξω από το αμάξι. Το ένα σκυλί έρχεται κοντά μου. Για να κόψω όλα τα θάρρετα από την αρχή, με το που πλησιάζει, τείνω ένα τεντωμένο δάχτυλο και λέω αυστηρά:
"Φρόνιμα! Κάτσε εκεί!"
Με το που του λέω φρόνιμα, γίνεται ένα με την άμμο, γυρίζει ανάποδα και περιμένει χάδια!
"Δεν μπορώ τώρα να σε χαϊδέψω. Έχω δουλειά. Φωτογραφιζω!"

Μέχρι να πάρω 2-3 φωτό, να 'σου και ο κύριος της φωτογραφίας. Ήρθε κοντά, τον κοίταξα με το ίδιο αυστηρό βλέμμα και συνέχισε το δρόμο του.

Κοντοστάθηκε, με κοίταξε, έφυγε...

Τράβηξα μερικές φωτό ακόμα την έρημη θάλασσα, άφησα τα σκυλούρια στην ησυχία τους και έφυγα...