Αναφωνήτρια

Στην επόμενη στάση, πάγωσε το χαμόγελο στα χείλη μας. Εξαφανίστηκε η καλή μας διάθεση μονομιάς και η απόγνωση απλώθηκε στα μάτια μας , καθώς το μαύρο των καμμένων γέμισε τη ματιά μας. Το καλοκαίρι είχαμε πάρα πολλές φωτιές στη Ζάκυνθο, αλλά από τότε δεν είχα ανέβει στα μέρη αυτά. Δεν είχα φανταστεί το μέγεθος της καταστροφής. Δεν είχα καταλάβει πόσο πολύ κινδύνεψαν οι άνθρωποι, πέρα από τη φύση που καταστράφηκε. Οι φωτογραφίες δεν μπορούν να δείξουν το μέγεθος της τεράστιας καταστροφής. Η ήλιος έδυε ακριβώς πίσω από την καμμένη περιοχή και δεν φαίνεται καλά το πόσο μαύρο υπάρχει. Η αντίθεση του καταπράσινου με το κατάμαυρο ήταν μεγάλη. Το σπίτι στην 2η και 4η φωτό, ήταν μια ανάσα μακριά από τα καμμένα. Μπροστά από το σπίτι υπήρχε μια σειρά από δέντρα και μετά όλα ήταν καμμένα! Προσπαθήσαμε να νιώσουμε για λίγο, όπως θα ένιωθαν οι ιδιοκτήτες αυτού του σπιτιού. Πώς ανάσαιναν, τι σκέφτονταν, πόσο πανικό είχαν, πώς άφησαν το σπίτι τους για να σωθούν, πόσο τυχεροί ήταν που δεν το έχασαν τελικά...Αυτή η μαυρίλα όμως...Καρφώθηκε στα μάτια μας και στην ψυχή μας για τα καλά...