Μία μέρα μετά την πανσέληνο

Με έπιασε πάλι όρεξη για μπλα μπλα. Χτες μου είχε κοπεί. Εκείνο το βράδυ της Παρασκευής, έβγαλα αρκετές φωτογραφίες, αν όμως συνεχίσω έτσι, στο τέλος θα ουρλιάζετε σαν λύκοι. Κάποια στιγμή θα τις βάλω κι εκείνες και κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω το αφιέρωμα στο φεγγαράκι.

Την επόμενη μέρα, ξαναπήρα το τριποδάκι μου και άρχισα τις βόλτες με το σύζυξ. Η μέρα ήταν ακριβως ίδια με τη χτεσινή. Τι ήταν αυτό λοιπόν, που με έκανε να πιστεύω πως σήμερα θα έβγαζα τις φωτό με το περτικαλί φεγγάρι; Έλα ντε! Είπαμε: Η ορπίδα που λέμε κι εδώ!

Επειδή όμως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και ο επιμένων νικά, έβγαλα αυτό! Όοοχι! Δεν είναι ο ήλιος! Το φεγγάρι είναι!


Οκ, οκ. Συνήρθατε; Κλείστε το στόμα. Πλάκα σας έκανα. Σιγά μην το έβγαζα έτσι. Το σκ....φέγγαρο έπαιζε μαζί μου. Με το που έσκασε μύτη, κόκκινο κόκκινο και ντροπαλό, κρύφτηκε μέσα στα σκ.....σύννεφα. Βρε τι του 'ταξα να μη μπει δεν λέγεται. Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, βρε κάτσε να σε δούνε οι κύριοι και οι κυρίες...Τίποτα. Μουλαρίσιο πείσμα. Σώνει και καλά να μπει στα σύννεφα! Ε μπες χρυσό μου να δω τι θα καταλάβεις του είπα και μπήκε. Στην πραγματικότητα, αυτό που πρόλαβα από την κοκκινάδα του που είχε αρχίσει να γίνεται κιτρινάδα, ήταν αυτό.


Όσο για το κόκκινο φεγγάρι που είδατε πριν, αφού με κορόιδευε αυτό, το κορόιδεψα κι εγώ με τις ρυθμίσεις τις μηχανής και το έβγαλα κόκκινο. Για την ακρίβεια, το κόκκινο φεγγάρι ήταν έτσι.

Οκ. Φτάνει φεγγάρι. Σας έπρηξα! Δεν θα έχετε άδικο ό,τι και να πείτε! :-)))