Κατάκολο και κ@λοκαταστάσεις!

Είναι ωραίο να ζεις σε νησί. Ναι...Δε λέω...Όλοι σε ζηλεύουνε που ζεις σε νησί, που έχεις τη θάλασσα κοντά, που έχεις 6 μήνες ήλιο και θάλασσα λες και είσαι μόνιμα σε διακοπές, που έχεις σπίτι σε νησί, που δεν χρειάζεται να πας κάπου αλλού για διακοπές σε εποχές κρίσης...

Οκ...Ναι. Έτσι είναι. Όλα αυτά όμως το καλοκαίρι. Ποιος όμως σε ζηλεύει που ζεις σε νησί το χειμώνα;

Η ζωή μας ρυθμίζεται με τα ωράρια και τη συχνότητα των καραβιών. Αν σου συμβεί κάτι έκτακτο και πρέπει να φύγεις, επιτρέπεται να σου συμβεί από τις 6 ή 7 το πρωί και μετά μέχρι τις 7 το απόγευμα (ή νωρίτερα) που φεύγει το τελευταίο καράβι. ΑΝ περνάει και δεν έχει κοπεί η γραμμή λόγω αέρα. Αν έχει αέρα, θα φύγεις όποτε αποφασίσει ο αέρας.

Απο κει και πέρα, υπάρχουν και οι αστάθμητοι παράγοντες. Κλείνεις τα ραντεβού σου σε γιατρό πχ, ξεκινάει η απεργία των ναυτεργατών. Μία βδομάδα χωρίς καράβια. Οι θέσεις στα αεροπλάνα ανάρπαστες έγιναν. Τι να σου κάνει ένα αεροπλανάκι 50 θέσεων για ένα νησί με 30-40 χιλιάδες κατοίκους; Στη μαύρη αγορά κοντέψαμε να βγούμε για ένα εισητήριο. Όχι εγώ. Αλλά πολλοί θα το ήθελαν!

Κι εκεί που λες ότι ο αστάθμητος παράγοντας είναι ο αέρας ή μια απεργία, τσουυυυυυπ σου ξεφυτρώνει και μια νάρκη από την εποχή του πολέμου έτσι για να βρίσκεσαι σε δουλειά. Μία βδομάδα οι ναυτεργάτες και 3 μέρες μέχρι να βρουν τη νάρκη, κοντέψαμε να λαλήσουμε. Βέβαια, δεν μπορώ να πω. Όσο έψαχναν τη νάρκη, καράβια έφευγαν. Απλά έριχνες νόμισμα κάθε μέρα για το πότε θα φύγει και πού θα πάει; Κορώνα πάει Πάτρα. Γράμματα πάει Κατάκολο. Άμα κάτσει όρθιο, πάει Κυλλήνη. Τσα! Στην έφερα. Κυλλήνη δεν ξαναβλέπεις αν δεν βρεθεί η νάρκη. Και τι είναι η νάρκη ρε παιδιά που σας έφυγε και τη χάσατε; Νόμισμα που κύλησε κάτω από το κρεβάτι και το ψάχνετε; Μπα σε καλό σας...

Έτσι που λέτε. Ρίξαμε κι εμείς κέρμα, γιατί λόγω ανάγκης έπρεπε να πάμε στην Πάτρα και μας έκατσε το Κατάκολο. Ευκαιρία να δούμε και το Κατάκολο. Φύγαμε από δω με λάδι τη θάλασσα. Αυτό, μέχρι να φτάσουμε στο Βασιλικό. Μετά, το λάδι έγινε φραπέ! Μετά, μας πήρε και μας σήκωσε...Κούνια μπέλα, κούνια μπέλα. Πέρα δώθε, πέρα δώθε! Είπαμε αμάν να φτάσουμε (εγώ πάντως το είπα). Είπαμε αμάν να δούμε στεριά (επίσης εγώ το 'πα). Βρε πού είναι η στεριά; Βρε εδώ είναι, βρε εκεί είναι...Μετά από ένα 2ωρο περίπου φάνηκε επιτέλους και η στεριά. Σταμάτησε και το κούνημα και μαζί και η διάθεση "μπορώ ν' αφήσω 8 πίτσες και 7 μπύρες στο κατάστρωμα".  Στεριά να δω και μου περνάνε όλα...

Και φυσικά, δεν θα μπορούσα να μην φωτογραφήσω το Κατάκολο. Διότι ζούσα με μια ελπίδα: ΑΝ μέχρι αύριο που θα γυρίσω έχουν βρει τη νάρκη, δεν θα χρειαστεί να ξαναδώ το Κατάκολο. Άρα, πρέπει να το φωτογραφήσω! Και εδώ που τα λέμε, μια χαρά είναι το Κατάκολο όπως θα δείτε και σε επόμενες φωτό. Και το λιμάνι τους φτιάξανε έτσι ώστε να μπορούν να δένουν κρουαζιερόπλοια κι ας είναι μια τσουρούλα τόπος. Τ΄ακούτε εδώ μερικοί; Που φεύγουν τα κρουαζιερόπλοια από εδώ γιατί δεν μπορούν να δέσουν; Ακούστε το καλά...

Από την άλλη, δεν μπορώ να πω...Είμαστε τυχεροί που ζούμε στο Ιόνιο και όχι στο Αιγαίο. Διότι είμαστε μόνο 1,5 (και λιγότερο) ώρα μακριά από στεριά με το καράβι. Επίσης έχουμε 3 δρομολόγια τη μέρα (που ήταν 4 και συχνά πυκνά παλεύουν να τα μειώσουν).
Κακά τα ψέματα. Η ζωή στο νησί το χειμώνα, δεν είναι εύκολη υπόθεση αν χρειάζεται να φεύγεις συχνά ή αν πρέπει να την οργανώνεις σύμφωνα με τα δρομολόγια των πλοίων. Ακούτε συχνά φαντάζομαι τα προβλήματα των νησιών στις ειδήσεις. Από έλλειψη γιατρών, μέχρι δεν ξέρω κι εγώ τι...Για το κόστος της ζωής, ας μην μιλήσουμε. Αν εσύ θες 50 ευρώ για να πας να σε δει ένας γιατρός. εγώ θέλω 50 συν 120 μπρος-πίσω αυτοκίνητο και 2 άτομα με το καράβι, συν βενζίνες. Και δεν είναι υπερβολή. Είναι η πραγματικότητα.

Για να δω λοιπόν χεράκια τώρα. Ποιο παιδάκι θέλει να έρθει να μείνει το χειμώνα στο νησί;