Μεγάλη Παρασκευή, συνέχεια

Είναι τελικά πολύ σημαντικό να αξιολογείς τι είναι καλό και τι κακό στη ζωή και πόσο απλά πράγματα μπορούν να σε κανουν ευτυχισμένο. Ο άνθρωπος χρειάζεται ταρακουνήματα για να του υπενθυμίζουν ποιες είναι οι πραγματικές αξίες της ζωής και να χαίρεται με μικρά ασήμαντα πράγματα...
Σήμερα, ήταν η πρώτη φορά μέσα στα 19 χρόνια που είμαι εδώ, (με 2-3 μόνο απουσίες) που είδα βροχή τη Μεγάλη Παρασκευή. Συνήθως, οι μέρες είναι ηλιόλουστες, όσο κρύο κι αν κάνει, πολλές φορές μάλιστα μερικοί τολμούν και κάνουν τα πρώτο μπάνιο τους. Το έχω κάνει κι εγώ μια φορά αλλά το Πάσχα είχε πέσει Πρωτομαγιά.
Κανονικά λοιπόν, η βροχή έπρεπε να με κάνει να νιώθω στενοχώρια, αφού για πρώτη φορά συνέβαινε αυτό.
Όμως όχι! Σήμερα ένιωσα χαρούμενη και τυχερή! Γιατί;
Το περσινό Πάσχα ήταν μεν ένα ηλιόλουστο Πάσχα αλλά γεμάτο τρόμο και φόβο για τους κατοίκους του νησιού. Ήταν η 2η βδομάδα που το νησί ταραζόταν από σεισμούς. Σεισμούς δυνατούς, που δεν έχω ξανανιώσει τόσα χρόνια. Ζούσαμε στην κυριολεξία μέσα στο φόβο. Αντί να χαρούμε τις μέρες αυτές τις ηλιόλουστες, κλεινόμασταν σε όποιο σπίτι θεωρούσαμε πιο σίγουρο. Στην προκειμένη περίπτωση, λόγω εξοχής, στο δικό μου.
Πώς να μη νιώσω λοιπόν χαρά, όταν σήμερα, ναι μεν μας τα χάλασε ο καιρός, αλλά 1ον έλεγα "δοξα το Θεό, είμαστε καλά" και 2ον έβλεπα μια εικόνα που δεν είχα ξαναδεί:
Η πλατεία καταμουσκεμένη από ψιλόβροχο, άδειος ο χώρος γύρω από το πατάρι που θα γινόταν η τελετή του "σταυρού" και ο κόσμος να περιμένει κάτω από τις καμάρες για να δει αν θα γίνει η λιτάνευση του Σταυρού.
Τελικά, αποφασίστηκε (αφού έβρεχε επί 20λέπτου) ότι λιτανεία δε θα γίνει, αλλά θα γίνει μόνο η τελετή της "ευλογίας" του κόσμου από το Μητροπολίτη.
Η πλατεία ήταν πένθιμα στολισμένη. Από το καμπαναριό της εκκλησία κρεμόταν πένθιμο λάβαρο και οι φανοστάτες ήταν στολισμένοι λιτά με μωβ κορδέλες.


Στις 2 ακριβώς, βγήκαν από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου του μώλου οι ιερείς, πένθιμα ντυμένοι και κατευθύνθηκαν στο πατάρι που ήταν στημένο.
Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου (και ίσως η τελευταία, κανείς δεν ξέρει) που μπόρεσα να βρεθώ μπροστά σ' αυτή την τελετή. Η βροχή βοήθησε σ' αυτό. Έτρεξα προς τις μπάρες που οριοθετούσαν το χώρο στην πλατεία.
Οι ιερείς παρατάχτηκαν τριγύρω και ο Μητροπολίτης πήρε τη θέση του πάνω στο βάθρο.
Η μπάντα, στήθηκε δίπλα από το πατάρι και περίμενε να ξεκινήσει.
Η τελετή ξεκίνησε υπό τον επιβλητικό και συγκινητικό ήχο του "Ίνα τι" από την μοναδική (δυστυχώς) μπάντα της χώρας.
Είναι εκείνη η στιγμή που στην πλατεία υπάρχει απόλυτη σιγή...
Ο Μητροπολίτη, ευλόγησε τον κόσμο κρατώντας τον Εσταυρωμένο, γυρίζοντά Τον στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Ανατολή...Νότο...Δύση...Βορρά...κυκλικά, στα σημεία του ορίζοντα.





Με τη λήξη της μουσικής, έληξε και η τελετή. Ο Σταυρός μεταφέρθηκε πάλι στην εκκλησία.

Σε άλλες περιπτώσεις, η λιτανεία θα ξεκινούσε υπό τους ήχους της μπάντας, θα περιφερόταν μέσα στην πόλη για μία ώρα και θα γύριζε στην πλατεία Σολωμού για να γίνει αυτό που περιέγραψα παραπάνω.
Ο καιρός όμως, επέβαλε μόνο ένα μέρος του τελετουργικού.
Πόσο όμορφα και τυχερή ένιωσα εγώ! Ποτέ δεν είχα βρεθεί τόσο κοντά!
Ακόμα και μετά, περνόντας από τον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου, μπόρεσα να μπω, να προσκυνήσω και να φωτογραφίσω τον ξυλόγλυπτο (και όχι λουλουδένιο στη Ζάκυνθο) επιτάφιο!

Ελπίζω το βράδυ, να μη βρέχει, για να απαθανατίσω τις στιγμές του δικού μας επιτάφιου εδώ, που βγαίνει στις 4 τα ξημερώματα!