Στην Κέρκυρα

Στην όμορφη και αγαπημένη Κέρκυρα λοιπόν βρεθήκαμε μερικοί συνάδελφοι για δουλειά. Η δουλειά τέλειωσε την επόμενη μέρα το απόγευμα, οπότε εκμεταλλεύτηκα το χρόνο που απέμενε μέχρι την επόμενη (τρελή) πτήση και να φύγω.

Ο καιρός δεν ήταν ιδανικός, ήταν όμως καλό το γεγονός ότι δεν ίδρωνες. Άστατος, με καταιγίδες, με βροχές αλλά και με μεγάλα διαστήματα ηλιοφάνειας. Επειδή παρακολουθούσα για μέρες τον καιρό, είχα προετοιμαστεί καταλλήλως, με ομρπρελίτσα και παπούτσια κατάλληλα για βροχή, έτσι ώστε να μην κλειστώ 3 μέρες μέσα στο ξενοδοχείο, κοιτώντας τους 4 τοίχους. Θα βαριόμουν ομολογώ την τελευταία μέρα, όχι γιατί δεν είναι όμορφη η Κέρκυρα, αλλά γιατί θα προτιμούσα να είχα παρέα τον σύζυξ. Πόσα άλλωστε να έκανα μόνη μου και χωρίς αμάξι;

Την τελευταία μέρα, πάνω εκεί που έλεγα πως θα βαρεθώ και πώς θα περάσουν τόσες ώρες (με παλιόκαιρο κιόλας) μέχρι να πετάξω, έπεσα πάνω σε φίλους αναπάντεχα! Ένα ζευγάρι συναδέλφων που δούλευαν εδώ 3 χρόνια πριν, βολτάριζε στην παλιά πόλη. Δεν πίστευα στα μάτια μου! Εννοείται ότι επακολούθησε ουζάκι στο Λιστόν και γεύμα μετά στο σπίτι τους. Ας είναι καλά οι άνθρωποι.

Το πρώτο βράδυ βολτάραμε με τον Κώστα, με έναν συνάδελφο που μέναμε στο ίδιο χοτέλ, στη βραδυνή Κέρκυρα. Με το που πάτησα το πόδι μου στο νησί, πήρα ένα ιπτάμενο ταξί και έφτασα σε 3 λεπτά στο ξενοδοχείο. Τι; Δεν ξέρετε ότι πετάνε τα ταξί στην Κέρκυρα; Βέεεεεβαια. Δεν οδηγούν παιδάκι μου. Πετάνε. Κι αν είσαι τυχερή φτάνεις. Τόσο πολύ πετάνε, που κατάφερε και τράκαρε ο μ........ ενώ ήμουν μέσα. Έπεσε ένα μηχανάκι πίσω του, κατέβηκε ο οδηγός κάτω, κατέβασε και κάμποσα καντήλια και αφού τα βρήκανε, σε 3 λεπτά ήμουν στο χοτέλ. Άφησα βαλίτσα και φύγαμε για βόλτα. Το χοτέλ ήταν μισή ώρα με τα πόδια από το ιστορικό κέντρο και έπεσε πολύ και ευχάριστο περπάτημα. Έτσι, η φωτογράφηση ξεκίνησε βράδυ, μπροστά στον έκπληκτο Κώστα, που δεν μπορούσε να συλλάβει πώς γίνεται μια μηχανή να βγάζει φωτογραφίες βράδυ χωρίς φλας, όπως δεν μπορούσα κι εγώ να το συλλάβω 2 χρόνια πριν...

Ο Κώστας περίμενε να γυρίσω πώς και πώς για να δει αυτές τις φωτό. Τις καλύτερες όμως, τις έβγαλα όταν έφυγε, γιατί είχα πάρει το μεγάλο τρίποδο μαζί μου. Άφησα τις ντροπές μου στην άκρη και έβγαλα το τρίποδο μπροστά στον κόσμο. Άγνωστη, μεταξύ αγνώστων... Τι με ένοιαζε; Θα ξεναγηθούμε στην Κέρκυρα με πολλές φωτό λοιπόν, που θα ακολουθήσουν!