Άπονη ξενιτιά...

Άντε πάλι ένα γύρω στα μπλογκ με τα λεξοπαιχνιδάκια. Μόνο που εγώ δεν ήμουν πολύ καλή στην έκθεση. Παραείμαι ρεαλίστρια για να γράφω καλές εκθέσεις με φαντασία... Επίσης είμαι δύσκολη στα λόγια. Προτιμώ έργα (και φωτό) παρά λόγια...
Αχ, μπερδεύτηκα, δεν παίζουμε το παιχνίδι με τις 5 αλήθειες για τον εαυτό μας, γι αυτό ας συνεχίσω με την ιστορία μου....


Ας ξεκινήσουμε λοιπόν...
Άτιμη ξενιτιά...
Η Δέσποινα και η Αγγελική ήταν δυό ξένες μέχρι πριν λίγο καιρό. Η μια στην Ελλάδα, στην πατρίδα, η αλλη στην ξενιτιά.

Η μία πλησίαζε τα 40, ή άλλη τα έιχε περάσει. Πολύ μεγάλες για να κάνουν νέες φιλίες. Η μοίρα όμως είχε κανονίσει γι αυτές συνάντηση. Γνωρίστηκαν μέσα σε ένα chatroom. Ποια φιλία αλήθεια, που ξεκινάει μέσα σε ένα chatroom μπορεί να αποδειχτεί γερή και δυνατή και να αντέξει στο χρόνο;

Κι όμως, αυτή η φιλία έδειχνε να γίνεται κάθε μέρα και πιο δυνατή. Η μία ήταν πιο «φορτσάτη», η άλλη πιο επιφυλακτική. Η μια μιλούσε πολύ, η άλλη μιλούσε επίσης πολύ αλλά λιγότερο από την πρώτη. Η μια ήταν παθιασμένη με την Ελλάδα, η άλλη λάτρευε τα ταξίδια στο εξωτερικό.


22 χρόνια στην ξενιτιά η Δέσποινα, λάτρευε κάθε τι ελληνικό. Αγαπούσε την Ελλάδα, τους έλληνες, τα ελληνικά. Αγαπούσε την Ελλάδα, την Ελλάδα που την πλήγωνε κάθε φορά που ερχόταν πίσω. Τη στενοκέφαλη Ελλάδα, τους κουτοπόνηρους έλληνες που εκμεταλλεύονται αθώους τουρίστες, την Ελλάδα που κάνει ένα βήμα μπρος και δύο πίσω…

Έτσι, για να μην τα πολυλογώ, κόλλησαν οι δυο τους.
Ο καιρός περνούσε και οι δυο φίλες δένονταν όλο και περισσότερο. Μέσα σε 8-10 μήνες, ξετύλιξαν τα κουβάρια της ζωής τους, μοιράστηκαν τα πιο κρυφά μυστικά, ομολόγησαν τις πιο τρελές επιθυμίες τους.

Και ήρθε η στιγμή να συναντηθούν…Τι τρακ αλήθεια! Θα ταιριάζουμε; Κι αν δεν ταιριάζουμε; Κι αν όλο αυτό έχει πετύχει λόγω απόστασης; Ούτε κοριτσόπουλα στο πρώτο τους ραντεβού !


Μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού, το απογευματινό δρομολόγιο του πλοίου έδενε στο λιμάνι. Μια γυναίκα στην αποβάθρα έψαχνε τα πρόσωπα των επιβατών πριν ακόμα κατεβούν. Έψαχνε να αναγνωρίσει την άλλη. «Μα γιατί κάνει τόση ώρα αυτό το πλοίο να δέσει; Κάρβουνο καίει;»
Επιτέλους έδεσε. Δε χρειάστηκε βέβαια να δέσει για να δει την γυναίκα που περίμενε. Ταυτόχρονα οι δυο γυναίκες εντόπισαν η μια την άλλη. Χαιρετήθηκαν με χαρά!
Επιτέλους κάποια στιγμή κατέβηκε από το πλοίο. Τα χέρια άνοιξαν μεγάλα σα φτερούγες και έκλεισαν μέσα σώματα, λέξεις, σχέδια, όνειρα, χαμόγελα…τα πάντα!


Πέρασαν υπέροχα. Αν ταίριαξαν; Σιγά που δε θα ταίριαζαν. Αυτά τα πράγματα φαίνονται από την πρώτη στιγμή. Μίλησαν, γέλασαν, έκλαψαν…από τα γέλια, έφαγαν μαζί το λιωμένο από τη ζέστη παγωτό καϊμάκι, τάισαν τα σπουργίτια του μπαλκονιού με τα τρίματα ψωμιού που μοιράστηκαν, είπαν πολλές ιστορίες (μα ατέλειωτες αυτές οι ιστορίες πια!), μέχρι κι ένα βαρύ χασάπικο χόρεψαν.

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα. Ο καιρός πέρασε από τότε. Η Δέσποινα έφυγε για την ξενιτιά πάλι. Πότε θα περάσει ένας χρόνος πάλι για να ξανάρθει;
Πριν περάσει ο χρόνος ή άλλη πήγε και τη βρήκε στην ξενιτιά. Αχ, τι ωραία που ήταν!
Η φιλία έγινε γερή, δυνατή, ανιδιοτελής, προστατευτική, ένα πάρε δώσε συναισθημάτων, καλοσύνης, συμβουλών χωρίς να περιμένει καμιά ανταπόδοση από την άλλη... Πόσο πλούσιες νιώθουν...Πόσο θα 'θελαν να είναι πιο κοντά, πόσο θα 'θελαν να μπορούσαν να πινουν το καφέ τους κάθε μέρα μαζί, να γελάνε από κοντά, να κλαίνε από κοντά, να χαχανίζουν, να τραγουδάνε, να...να...να... Ααααααα ρε άπονη ξενιτιά.........
.............................


Μια ιστορία με 6 λέξεις. Μια αληθινή ιστορία...
Προσκαλώ με τη σειρά μου τη serenity,τα δειπνοσοφίσματα, την amo, τον Κωσταντίνο με τις λέξεις.... χμμμμ... ποιές λέξεις....
βράχος, καταιγίδα, λουλούδι, κουρτίνα, δύσκολο.

Οι φωτό, από την επιστροφή μου χτες από την Πάτρα με το πλοίο.