Πανσέληνος Μαΐου και άλλα

Από την Παρασκευή το πρωί, ήταν φανερό, ότι το βράδυ, δεν θα έβλεπα αυτό που περίμενα. Περίμενα την ανατολή του φεγγαριού, για να το φωτογραφήσω κόκκινο, αλλά με την ομίχλη που είχε εκείνη τη μέρα, ήταν χλωμό. Τόσο το φεγγάρι, όσο και η πιθανότητα!
Παρόλα αυτά, επειδή η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, το βράδυ, αντί να πάω για το συνηθισμένο μου καφεδάκι, πήρα μαζί το τρίποδο (ε ρε γλέντια όποιος με έβλεπε...) και κατηφόρησα για την παραλία στη χώρα.

Στήθηκα σε ένα σημείο για να περιμένω και έβγαζα διάφορες χαζομάρες, πιο πολύ για να περάσει η ώρα και να κάνω δοκιμές με τη μηχανή, η οποία είναι λίγο πιο δύσκολη στα βραδυνά της από την προηγούμενη και με παιδεύει ακόμα μέχρι να τη μάθω. Άρχισα λοιπόν να βγάζω διάφορα χαζά, για να περάσει η ώρα.
Έβγαλα φωτο προς τη μεριά του Κρυονερίου...

Τις πέτρες μπροστά μου...

Ένα πλεούμενο στα ανοιχτά...

Μέχρι που άρχιζε να βάφεται ροζ προς τη μεριά της δύσης...

Μέχρι που άρχισαν να ανάβουν τα φώτα και να καθρεφτίζονται μέσα στα νερά...

και όλο και σκοτείνιαζε περισσότερο...

...αλλά το φεγγάρι τίποτα. Είχα αρχίσει να τα παίρνω, διότι είχα στηθεί εκεί, πάνω από μισή ώρα, είχε περάσει πάνω από μια ώρα από την αναμενόμενη που υποτίθεται ότι θα έβγαινε και ελπίδα να το δω πορτοκαλί φεγγάρι, δεν υπήρχε. Δίπλα μου είχε κατσικωθεί κι ένα ζευγαράκι (22 κάτω) που έλεγε ό,τι χαζομάρα υπήρχε, μέχρι που μου φάνηκε κιόλας ότι άκουσα "καλά...τι φωτογραφίζει αυτή τόση ώρα;". Μέχρι που κάποια στιγμή, είδα ένα αχνό φωτάκι. Έστρεψα την κάμερα εκεί, έβγαλα και μια φωτογραφία και περίμενα το υποτιθέμενο φεγγάρι να σηκωθεί πιο ψηλά. Αφού περίμενα κανα δεκάλεπτο το φεγγάρι να σηκωθεί, πείστηκα ότι ορπίδα (ελπίδα) δεν υπάρχει, διότι πολύ απλά, το υποτιθέμενο φεγγάρι, ήταν απλά το κάστρο της Κυλλήνης. ΠΟΙΟΣ ΓΕΛΑΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ;;;;; Αφού είπαμε! Είχε ομίχλη!

Εκνευρισμένη και απογοητευμένη, μάζεψα το τριποδάκι μου και πήγα να πιω τη μπυρίτσα μου. Τι καφέ να πιω καλέ; Είχε πάει 9.30 η ώρα!
Αφού κάθισα να πιω τη μπύρα μου, κατά τις δέκα, πέφτει τηλέφωνο από την κόρη να την κατεβάσω στη χώρα. Παρατάω τη μισοτελειωμένη μπύρα μου και φεύγω. Στη διαδρομή, βλαστιμοκόπαγα το φεγγαράκι που μου έκλεινε το μάτι ψηλά πια από τον ουρανό. Δεν θα σου περάσει...λέω. Μπορεί να μην σε πέτυχα κόκκινο, αλλά θα σε τραβήξω έτσι. Κατεβάζω την κόρη και πάω στο Κρυονέρι. Εκεί, πρέπει να ενόχλησα αρκετά ζευγαράκια, αν κρίνω από τα πόσα αμάξια πάρκαραν και έφυγαν σχεδόν την ίδια στιγμή :-p. Εκεί έχει ένα πλάτωμα, χώρο ιδανικό για να φωτογραφήσεις πανσέληνο, αλλά ιδανικό και για ζευγαράκια. Όχι τόσο ιδανικό εκεί το βράδυ πάντως, μια και τους ενοχλούσα. Έστησα το τρίποδο πάλι, αλλά το πρώτο αποτέλεσμα δεν ήταν και τόσο ικανοποιητικό...Θολούρα σκέτη (τι θ' ακούσω πάλι από τον ειδικό...)...

2η και 3η όμως ε;

Μετά, πάλι κοκκώδεις...Πφφφφ... Πού θα πάει...; Θα τη μάθω...

Για να μην τα πολυλέω και για να μην βάλω καμιά 20αριά φωτογραφίες, έβγαλα κάποιες καλές εκείνο το βράδυ. Εν ολίγοις, ετοιμαστείτε να βλέπετε φεγγάρι όλη τη βδομάδα. Στο τέλος της βδομάδας, θα λέτε "φτάνει φεγγάρι, φτάνει φεγγάρι"!!! Τις καλές πάντως, δεν τις είδατε ακόμα.... :-)

συνεχίζεται...
(και τώρα πάω να κρυφτώ, γιατί με παρακολουθεί κι ο ειδικός....)