Στο δρόμο για το κάστρο

Μπόχαλη-Ζάκυνθος

Βερόνα

Το σπίτι της Ιουλιέτας, όπου χιλιάδες ερωτευμένοι, αφήνουν κάθε χρόνο σημειώματα αγάπης πάνω στους τοίχους του, δεξιά και αριστερά στην είσοδο...

Αναφωνήτρια-Ζάκυνθος

Ρήνος-Ρούντεσάιμ από ψηλά

Desperation Beach

Συνεχίζοντας την ... απελπισία, ποστάρω φωτό του διαδικτυακού μου φίλου του Windscreen...Δείτε πώς μπορεί κάτι άσχημο να φανεί όμορφο μέσα από ένα φακό. Desparation beach ή Design beach? Κι όμως είναι η ίδια παραλία. Το τι βλέπουμε είναι αποτέλεσμα ενός φακού και όχι πάντα η ίδια τραγική πραγματικότητα. Οι φωτό εδώ κι εκεί, τα λένε όλα.

Το χάλι μας...

Πολύ συχνά λέω ότι βάζω φωτό μόνο με τις ομορφιές του νησιού που ζω. Σήμερα θα βάλω φωτό με ό,τι χειρότερο συμβαίνει κάθε καλοκαίρι.
Το απόγευμα που πήγα για μπάνιο στο Τσιλιβί, φαινόταν να υπάρχει φωτιά κάπου κοντά.
Χάλι μαύρο...
Το βραδάκι, ώρα 8, πηγαίνοντας για πρόβα με το χορευτικό με 35 βαθμούς, αντίκρυσα ένα τοπίο εντελώς εξωπραγματικό. Ένας πύρινος ήλιος έδυε, ανάμεσα σε μαύρα σύννεφα καπνού. Κοιτάζοντάς τον, δεν ήξερες αν καιγόταν ο ήλιος και αυτός ήταν ο καπνός του, ή αν η κοκκινίλα που είχε απλωθεί τριγύρω ήταν από τα χρώματα της δύσης...
Αχ και πάλι αχ... Σήμερα φύσαγε από το μεσημέρι και μετά. Δηλαδή, πρέπει να πιστέψουμε ότι οι φωτιές όλως τυχαία ξεκινάνε με το που θα σηκωθεί το πρώτο αεράκι και πάντα όταν ανεβαίνει η θερμοκρασία στα ύψη.
Καπνιά μύριζε όλος ο τόπος. Είπαν πως η φωτιά ήταν στις Μαριές. Φαινόταν λες και ήταν δίπλα. Δεν έμαθα τελικά αν υπήρχε κοντινό μέτωπο.
Δεν είχα μαζί τη μηχανή...Φωτό από το κινητό μου...

Φτιάχνουμε γλυκό;

Σήμερα θα φτιάξουμε τουρτίτσες... Τι σόι ζαχαροπλάστισσα είμαι; Πρέπει και να το αποδείξω...
Σήμερα λέω να κάνω τούρτες... Τη μία, θα τη γεμίσω με πολλεεεεές πλούσιες ροζέτες σαντιγύ...

Την άλλη θα την κάνω δίχρωμη, λευκή και γαλάζια...


Στην άλλη, θα βάλω ένα παχύ στρώμα λευκό γλάσσο βανίλιας...


Και αν μου μείνει ζάχαρη, θα φτιάξω και μαλλί της γριάς....

Ζέστη

Τα καημένα τα γατιά μας και ο σκύλος μας ζεστάθηκαν σήμερα για τα καλά...Για πρώτη φορά είδα τη γάτα μου να ξαπλώνει ανάσκελα προεκειμένου να δροσιστεί το σώμα της πάνω στα πλακάκια. Έχουν απλωθεί πάνω στις πλάκες όσο πιο φαρδιά πλατιά μπορούν. Ούτε κουνήθηκαν όλη μέρα. Ξάπλα και ύπνο. Εγώ πάντως δεν παραπονέθηκα για τη ζέστη ε; Μ' ακούσατε να παραπονιέμαι; Όχι πείτε μου! Ζέστη δε ζήταγα τόσο καιρό; Άχνα δεν έβγαλα...;-)

Πάλι παίζω

Πάλι μπλογκοπαιχνίδι. Ο χωραΐτης και συντοπίτης μου με κάλεσε να παίξω. Τι παίζουμε;

Ο blogger που παίρνει την πάσα, πρέπει να γράψει τα εξής:

1 φράση λίγο ή πολύ γνωστή την οποία παίρνεις από τον blogger που σε κάλεσε να παίξεις
1 φράση λίγο ή πολύ γνωστή, απόφθεγμα, συγγραφέα, φιλόσοφου, μουσικού, του μπακάλη της γειτονιάς κάποιου τέλος πάντων που εσύ θεωρείς σημαντικό πρόσωπο
1 φράση που έχει εμπνευστεί ο blogger που σε κάλεσε, δικής του επινόησης και πρέπει να καταθέσεις, πλήρως εμπεριστατωμένη άποψη επ' αυτής.

Η φράση του χωραΐτη
«Το χρήμα σου επιστρέφει κάτι από την αξιοπρέπεια που έχασες για να το αποκτήσεις.»
Σχόλιο επ' αυτού... Αν το χρήμα εξαγοράζει συνειδήσεις, γιατί να μη μπορεί να εξαγοράσει και λίγη αξιοπρέπεια; Τόση έχασε κάποιος μέχρι να αποκτήσει χρήμα (μακριά από μας...)

Φράση γνωστή: Θα πω μια παροιμία που μου ΄ρχεται αμέσως στο νου.
Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού, τόσο πιο καλά φαίνεται ο κώλος της (με το συμπάθειο).
Αυτό αφιερώνεται σε όλους εκείνους που ανεβαίνοντας ψηλά με όποιον τρόπο μπορούν, πατάνε όποιο πτώμα να' ναι ξεχνώντας καταγωγή, οικογένεια, όνομα κλπ κλπ.

Φράση δική μου (πάσα για το επόμενο)...χμμμ...έχω πολλές που μου αρέσουν...
Μια φράση στην οποία πιστεύω είναι:
Μην κλαις πάνω απ' το χυμένο γάλα.
Τουτέστιν, μη γυρίζεις πίσω να κλάψεις για όσα έκανες ή ... όπως λέγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, ό,τι έγινε, έγινε. Έπεσες; Σήκω, ξεσκονίσου, προχώρα. Γενικά η φιλοσοφία μου γύρω από τη ζωή μοιάζει μ' αυτή του Πάολο Κοέλιο. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, σωστό ή λάθος και όλο το σύμπαν θα συνομωτίσει για να γίνει...

Παραδίδω τη σκυτάλη να παίξουν μπλόγκερς που βλέπω ότι φιλοσοφούν και την "ψάχνουν" τη ζωή, άρα σε
Στέφανο και Ηλιογράφο. Επίσης καλώ το Γιάννη γιατί είναι μικρός ακόμα και μαθαίνει άρα πρέπει να φιλοσοφεί και να μην παραπονιέται (σε καλό δρόμο είσαι):-)))
Παιδιά αν θέλετε παίζετε...

Φωτό από Πάτρα, πλατεία Γεωργίου, ελπίζω να μην την έχω ξαναβάλει!

Γαλάζιες σπηλιές

Η πρώτη φωτό, είναι η σπηλιά που είναι η πιο πολυφωτογραφιμένη σπηλιά απ' όλες. Μάλλον επειδή περνας διαμέσου και ο ήλιος με παίζει με τα χρώματα εντελώς διαφορετικά από την κάθε πλευρά. Όλα τα σκάφη περνούν διαμέσου της σπηλιάς...Θυμηθείτε, ότι η καλύτερη ώρα να τις επισκεφτεί κανείς είναι νωρίς το πρωί.

Μουσείο ελιάς-Σπάρτη

Ruedesheim am Rhein

Το Ρούντεσάιμ είναι ένα πανέμορφο κρασοχώρι στις όχθες του Ρήνου. Γραφικότατο και κουκλίστικο. Ο Ρήνος και τα χωριά που είναι στις όχθες του, φημίζονται για τα κρασιά του. Από κει, πήραμε ένα ποταμόπλοιο και ανεβήκαμε το Ρήνο για 2,5 ώρες, κάνοντας στάσεις κάθε 10 λεπτά περίπου, αφού τα ποταμόπλοια εκτός από περιηγητικό μέσον ασκούν και χρέη συγκοινωνίας. Περισσότερα σύντομα.

Παλιά παράθυρα-Κερί-Ζάκυνθος

Ένα ποστ που ανέβασα και στα παράθυρα εδώ και λίγο καιρό.

Blogοπαιχνίδια

Βρε τι πάθαμε πάλι. Νέος κύκλος παιχνιδιών. Χρωστάω ένα ποστ στη φίλη μου την Έλενα που μάλλον ξέρει ότι μου αρέσουν τα ταξίδια. Το παιχνίδι ζητάει να γράψω 5 αγαπημένους προορισμούς που έχω ήδη επισκεφτεί ή θα ήθελα να επισκεφτώ. Μωρέ 45 προορισμούς λέω έτσι κι αρχίσω...
Ας αρχίσω λοιπόν αν και είναι δύσκολο να διαλέξω.
Ένα μέρος που δε βαριέμαι να βλέπω ξανά και ξανά, όσες φορές κι αν πάω, είναι η Ιταλία. Μεγάλη αγάπη για μένα αυτή η χώρα, η γλώσσα, τα φαγητά, όλα. Έχω δώσει μια πιθανή εξήγηση στον εαυτό μου γιατί συμβαίνει αυτό και δηλώνω σε όλους ότι μάλλον ήμουν ιταλίδα ζαχαροπλάστισσα στην προηγούμενη ζωή μου (αν υπάρχει). Δεν εξηγείται αλλιώς γιατί έχω τέτοια λατρεία, γιατί από μικρό παιδί ήθελα να μάθω ιταλικά, γιατί πήγα στα 30 μου και έμαθα κλπ κλπ. Δε θα ξεχάσω το πρώτο μου ταξίδι εκεί, όπως δε θα ξεχάσω ποτέ τη θλίψη που αφήνει πάνω στα μάτια η απομάκρυνση με το βαπορέτο από τη Βενετία. Όσοι έχουν πάει στη Βενετία, μπορούν να με καταλάβουν.Ένα άλλο ταξίδι που δε θα ξεχάσω είναι το ταξίδι στη Σικελία πριν 3 χρόνια. Όχι για την ομορφιά του τοπίου, όχι για τη θέα του ηφαιστείου που σου κόβει την ανάσα όσο για το μαλάκα (με συγχωρείται, δε μπορώ να τον χαρακτηρίσω αλλιώς) που ήταν μέσα στο πούλμαν και κατέστρεψε τις διακοπές όλων των υπολοίπων. Εκεί φάνηκε η ανικανότητα της συνοδού-ξεναγού που δεν μπόρεσε να τιθασεύσει έναν ηλίθιο τουρίστα και αποτέλεσμα ήταν να μη μάθουμε τίποτα γι' αυτό τον τόπο, από τους συνεχείς καυγάδες τους. Ευτυχώς, το ηφαίστειο μας αποζημίωσε (από τη γκαντεμιά του μ........ μέχρι και το πούλμαν χάλασε και ανεβήκαμε με ωτοστόπ στην Αίτνα.Ένα άλλο ταξίδι που θα μου μείνει αξέχαστο, είναι αυτό που έκανα πέρυσι τον Οκτώβρη μόνη μου στη Γερμανία. Αξέχαστο για πολλούς λόγους. Πρώτον, το καταχάρηκα, επειδή έγραψα εκεί που έπρεπε τις εκλογές και έφυγα εκείνο το διάστημα. Μάλλον θα το ξανακάνω. Δεύτερον, επειδή ήταν το πρώτο ταξίδι που έκανα ολομόναχη με αεροπλάνο εκτός συνόρων, χωρίς τον καλό μου, γεμάτη άγχος για το αεροπλάνο, για να πετύχει όλη η επιχείρηση (δεν είχα πάει μόνη μου ούτε στην Αθήνα με το ΚΤΕΛ όσα χρόνια είμαι στη Ζάκυνθο γιατί πολύ απλά πάντα πηγαίναμε μαζί με το αυτοκίνητο). Άγχος για το αν θα βρω ταξί 5.30 το πρωί, για το πώς θα γυρίσω, για το πως θα βρω τα πάντα στο αεροδρόμιο (λες και ήμουνα καμία αγράμματη ένιωθα χαχαχα!) και τέλος για το πώς θα περάσω με τη Νέλλη που είχαμε γνωριστεί σε ένα τσατ ρουμ! Βέβαια, η Νέλλη είχε ήδη έρθει το καλοκαίρι εδώ, αλλά δεν έπαυαν όλα αυτά μαζί να με αγχώνουν. Πώς πέρασα και πώς τα βρήκα; Απλά ΤΕΛΕΙΑ... Τώρα που ξαναπήγαμε στο ίδιο σημείο με τον άντρα μου, του έκανα την πολύξερη από το αεροδρόμιο (Αθήνας και Φρανκφούρτης) μέχρι και κάθε σπιθαμή που είχα γνωρίσει. Είχε πολλή πλάκα.
Ένα μέρος που ακόμα δε έχω πάει αφενός λόγω του φόβου που είχα για τα αεροπλάνα (προσέξατε τον αόριστο;) αφετέρου γιατί αν πάμε, εγώ θέλω να πάμε και οι 4 μας, άρα πολλά λεφτά μιλάμε, είναι το ταξίδι που θα κάνουμε πρώτα ο Θεός του χρόνου στην Αμερική. Στη Βοστώνη μένει η κολλητή μου από τα σχολικά μας χρόνια και -ας είναι καλά η τεχνολογία -δεν χαθήκαμε. Έτσι, έκανε οικογένεια εκεί, έκανε μωρό, υποσχέθηκα να βαφτίσω το μωρό αν γινόταν εδώ η βάφτιση, δεν κατάφερα να κρατήσω την υπόσχεση γιατί η βάφτιση έγινε εκεί και έπεισα τη φίλη μου ότι αν κάνει 2ο μωρό θα πάω εκεί να της το βαφτίσω. Έλα που η άτιμη κράτησε την υπόσχεσή της και στις 2 Αυγούστου γεννάει!!! Μου κόπηκαν τα πόδια όταν τα Χριστούγεννα διάβασα στο μειλ της ότι είναι έγκυος (άρα εγώ έπρεπε να κρατήσω την υπόσχεσή μου και να πάω). Δεν έχω αθετήσει ποτέ υπόσχεση, όλοι ξέρουν ότι ο λόγος μου είναι συμβόλαιο γι' αυτό και δεν τον δίνω εύκολα ούτε καν στα παιδιά μου. Ούτε αυτή τη φορά έχω σκοπό να μην κρατήσω το λόγο μου και μόνο κάτι πολυ σοβαρό θα μας ανατρέψει τα σχέδια. Ευτυχώς που το ξέρω από τα Χριστούγεννα και έτσι είχα/έχω μπροστά μου ενάμιση χρόνο για να μαζέψω χρήματα και να μη φανεί υπέρογκο το ποσό που χρειαόμαστε τότε. Εκεί να δείτε φωτό....
Τώρα...μένει ένας προορισμός να πω ε; Χμμμμ...είναι πολλά τα μέρη που δεν έχω δει και θα ήθελα. Έτσι θα πω μερικούς προορισμούς. Δεν έχω δει πολλά μέρη στην Ελλάδα. Πιο εύκολο (και πιο οικονομικό μπορώ να πω) μας ήταν πάντα να ταξιδέψουμε στο εξωτερικό παρά στο Αιγαίο πχ που θέλουμε ώρες ατέλειωτες και ταλαιπωρία από τη Ζάκυνθο για να πάμε. Σαντορίνη, Μύκονος, Βόρεια Ελλάδα, Κρήτη (ξανά), είναι μέρη που θέλω να δω.
Από εξωτερικό: Ισπανία, Αγγλία, Φινλανδία, Γαλλία, είναι μέρη στην Ευρώπη που ακόμα δεν έχω δει και θα ήθελα. Εξωτικά μέρη, επίσης θα ήθελα, αλλά ο καλός μου ούτε να τα ακούει δε θέλει. Μαρόκο, Ντουμπάι, Ταυλάνδη, Σιγκαπούρη, Αίγυπτος μάλλον θα μείνουν όνειρο (αλλά ποτέ δε λέμε ποτέ).
Στην Αφρική επίσης πολυ θα ήθελα να πάω. Η φίλη μου η Αγγελική που μένει εκεί τα τελευταία χρόνια, μου έχει ανάψει φωτιές με τις φωτογραφίες που μου στέλνει...Ας μη μιλήσω επίσης για Λατινική Αμερική, για Περού και Μάτσου Πίτσου...αχ...πόσα μέρη να πω... Μάλλον πρέπει να σταματήσω αλλιώς αυτό το ποστ δεν έχει τέλος.

Θα προσκαλέσω μπλόγκερς που ξέρω ότι είναι ταξιδιάρηδες.
Τη Νατάσσα
Τους τρελοτουρίστες
Το Γιάννη και
Την cook the book
Αν θέλετε, παίζετε παιδιά.

Πεντάγραμμο στον ουρανό

Τραβηγμένη μέσα από το πούλμαν κοντά στην Πάτρα.

Παίζοντας με τον καθρέφτη

Από το τζάμι του αεροπλάνου

Μια υπέροχη θέα βλέπαμε χτες από το αεροπλάνο. Έναν ήλιο που έδυε πίσω μας, κάτω σκοτάδι, ψηλά ένα καθάριο γαλάζιο και τα χρώματα με τα οποία έβαφε ο ήλιος τον ουρανό, να παραμένουν για ώρα εκεί, μέχρι που φάνηκε μια φετούλα από φεγγάρι και ο αποσπερίτης....

OPEL ZOO

Στο Κρόνμπεργκ βρίσκεται ένα ζωολογικός κήπος, ή μάλλον για την ακρίβεια ένα πάρκο ζώων, τα οποία ζουν μέσα σε τεράστιες εκτάσεις έτσι ώστε να μη νιώθουν φυλακισμένα. Το πάρκο φτιάχτηκε από τη γνωστή εταιρεία OPEL με σκοπό να γνωρίσουν τα παιδιά διάφορα είδη ζώων αλλά και για να έχουν την ευκαιρία να αγγίξουν μερικά από αυτά. Μπορούν να τα αγγίξουν, να τα χαϊδέψουν, να τα ταΐσουν. Πολλές πληροφορίες για το πάρκο μπορείτε να δείτε εδώ. Εμείς, την τελευταία μέρα που μείναμε στη Γερμανία, βολτάραμε εκεί για μία ώρα. Μια ώρα βέβαια δε φτάνει για να δεις όλα αυτά τα ζωάκια που κατοικούν εκεί, όμως η ζέστη, τα έκανε να νυστάζουν και να ψάχνουν οποιαδήποτε σκιά και καταφύγιο, όπως ψάχναμε κι εμείς! Θα ακολουθήσουν κι άλλες φωτό, αφού από σήμερα είμαι στη βάση μου. Ευχαριστώ που "αερίζατε" "ποτίζατε τα λουλούδια" και "λιάζατε" το μπλογκ όσο έλλειπα.
Καλώς σας βρήκα.

Ρήνος

Και τώρα πώς διαλέγουν ανάμεσα σε 100 φωτογραφίες που τράβηξα σήμερα;
Ο Ρήνος από ψηλά. Λεπτομέρειες προσεχώς.

Στην κορώνα του βουνού

Κρόνμπεργκ