Κανείς δεν ξέρει πούθε ήρθε, πόσο μηνών είναι (την κόβω για 2-3 μηνών) και φυσικά μετά από 6 γάτες, 2 γατάκια (που πρέπει να φύγουν) κι ένα σκύλο, δεν είχαμε σκοπό να την κρατήσουμε. Πόσο μάλλον που είναι και κορίτσι και θα γεννοβολάει...Έλα όμως που την αγαπήσαμε και όπως βλέπω θα μείνει....Μωρέ τι χοντρομπαλούδικο είσαι εσύ που ήρθες εδώ; της λέγαμε και έτσι έμεινε το Μπαλού!Έλεγα πώς ο Σπάικ, ο 3χρονος πια αλητάκος σκύλος που έχουμε, θα την κάνει φύλλο και φτερό σε 2 λεπτά μέσα, αλλά δεν το έκανε. Η μόνη στιγμή που την ψαρώνει, είναι όταν τρώει. Τώρα πια, μετά από σχεδόν μια βδομάδα, όχι μόνο τα πάνε καλά, αλλά παίζουνε συνέχεια. Εκείνη τον δαγκώνει παιχνιδιάρικα και εκείνος κάθεται και το ανέχεται.
Ο σοφός λαός λέει, ότι το παιδάκι σου και το σκυλάκι σου, όπως το μάθεις. Κι επειδή εμείς τον Σπάικ δεν τον μάθαμε μερικά πράγματα σημαντικά, καμένοι στο χυλό, είπαμε ότι αν μείνει η Μπαλού εδώ, πρέπει να τα μάθει. Πρώτο μάθημα: να μάθει να κοιμάται στο σπίτι που αγοράσαμε πέρυσι για τον Σπάικ και οσο έχετε μπει εσείς μέσα που διαβάζετε το ποστ, άλλο τόσο έχει μπει κι αυτός. Το θεωρεί τιμωρία. Δεύτερο μάθημα: να μάθει να έχει λουρί όταν χρειάζεται. Ο Σπάικ πρέπει να είναι το πιο ευτυχισμένο σκυλί που υπάρχει εδώ. Δεν έχει δεθεί ποτέ (το θεωρούσε κι αυτό τιμωρία κι εμείς τον λυπόμασταν και τον λύναμε όταν ήταν μικρός), έχει ένα σπίτι, ανθρώπους που τον φροντίζουν, φαγητό, νερό και ελευθερία. Η Μπαλού πρέπει να μάθει να έχει λουράκι, έτσι ώστε να μπορούμε να πάμε μια βόλτα μαζί και να είναι ασφαλής. Έτσι, προχώρησα σε εντατικά ιδιαίτερα. Προχτές της βάλαμε λουράκι στο λαιμό. Δεν έδειξε να της καλαρέσει και έκανε προσπάθειες να το βγάλει. Πέρασα σε ταχύρυθμα μαθήματα. Βόλτα με λουράκι. Χτες το πρωί για 5-10 λεπτά και το μεσημέρι κάναμε την 1η μας μεγάλη βόλτα. Περπατήσαμε ένα μισάωρο και το ευχαριστηθήκαμε και οι δύο.
Σήμερα, το μάθημα επαναλήφθηκε. Φαίνεται λοιπόν στα 2 μαθήματα να τα πηγαίνει καλά. Τώρα μένει να την πάω μια βόλτα με το αμάξι για να σιγουρευτώ ότι δεν ανακατεύεται. Ο άλλος ποτέ δεν κατάφερε να γυρίσει πίσω χωρίς να ξεράσει (με το συμπάθιο). Τόσο χάλια κατάσταση, που στο τέλος του έκανα εγώ τα εμβόλια αντί να τον πηγαίνουμε στο γιατρό...Σας βούρλισα; Συμπαθάτε με αλλά μας έχει ξετρελάνει αυτό το μικρό. Σας ξεναγώ στη βόλτα μας, για να μη φεύγω και από το θέμα, το οποίο είναι τι είδαμε στη βόλτα με τη Μπαλού...
Λουλουδάκια και μελισσούλες
Το ωραίο φιδωτό μονοπάτι που είχα φωτογραφήσει πέρυσι από 
Τον κισσό διπλα μας που άρχισε να αλλάζει χρώμα...
Τα ρόδια που έκαναν την εμφάνισή τους!
Τα πορτοκάλια του κήπου μας
Στο τέλος της βόλτας, μας ακολούθησε ο Σπάικ, ο οποίος ενώ έρχεται όταν πάω βόλτα, με το πυ βλέπει το λουρί, ούτε που πλησιάζει!!! Ας το φοράει άλλος!!!
Κάπου εδώ αρχίσαν τα παιχνίδια και είπα να τα αφήσω να συνεχίζουν το παιχνίδι τους...
Μα δεν είναι κούκλα; Όχι, δεν είναι;;;
Εμείς, ξεκινήσαμε από το χωριό Ρούντεσάιμ την περιήγησή μας με ποταμόπλοιο. Το κομμάτι αυτό του Ρήνου από εδώ και πάνω, ονομάζεται «Ρομαντικός Ρήνος» γιατί σε αυτό το τμήμα υπάρχουν πάνω από 40 μεσαιωνικά κάστρα, αμπελώνες και πολλά πανέμορφα χωριά. Τα ποταμόπλοια στο κομμάτι αυτό του Ρήνου παίζουν το ρόλο όχι μόνο του περιηγητικού μέσου αλλά και του μέσου μεταφοράς αφού τα ποταμόπλοια σταματούν σχεδόν κάθε 10 λεπτά και σε άλλο χωριό.
Παράλληλα, από μεγάφωνα γίνεται ξενάγηση σε 4 γλώσσες (γερμανικά, ιταλικά, αγγλικά, γαλλικά). Ίσα που προλαβαίνουν να πουν τις πληροφορίες για κάθε πανέμορφο μεσαιωνικό κάστρο που προσπερνούν και ίσα που τις ακούς από το θόρυβο του ποταμόπλοιου και του κόσμου. Τα κάστρα αυτά, συντηρημένα άψογα, άλλα χρησιμοποιούνται σαν εστιατόρια πια, άλλα σαν Youth Hostels, άλλα σαν μαθητικές εστίες κλπ. Έχουν πάντως αξιοποιηθεί. Όπως ανεβαίνουμε τον Ρήνο, μόνο η μια πλευρά του έχει αμπελώνες όπως με πληροφορούσε η φίλη μου η Νέλλη και ο Μάρτιν που είναι και οι δύο γεωπόνοι. Αυτό συμβαίνει επειδή επιδιώκουν τα αμπέλια να κοιτάζουν την ανατολή για να τα βλέπει ο ήλιος, οπότε μόνο στην κατάλληλη πλευρά φυτεύουν αμπέλια. Άλλωστε, τα χωριά που βρέχονται από το Ρήνο, φημίζονται για τα καλά κρασιά τους.
Κατά περιοχές μάλιστα όπως περνούσαμε, πάνω στους λόφους ήταν γραμμένα με τεράστια γράμματα η ποικιλία του κρασιού ή η ονομασία του.
Καθώς περπατούσαμε μέσα στο Ρούντεσάιμ, η Νέλλη μου μίλησε για το κρασί Eiswein. Δεν είχα ξανακούσει γι' αυτό, μια και δε μπορώ να πω ότι λατρεύω το κρασί. Εκείνο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ο τρόπος με τον οποίο γινόταν αυτό το κρασί. Ας πούμε μερικές πληροφορίες γι αυτό: 
Το Eiswein, είναι ένα είδος κρασιού, το οποίο έχει γίνει από σταφύλια που «πάγωσαν», έμειναν δηλαδή πάνω στο αμπέλι κατά τη διάρκεια του χειμώνα σε χαμηλή θερμοκρασία. Τα σάκχαρα και άλλα διαλυόμενα στερεά δεν παγώνουν, αλλά το νερό που περιέχει παγώνει, έτσι το αποτέλεσμα είναι ένα «πυκνό», συχνά πολύ γλυκό κρασί. Στην περίπτωση του ice wine, το πάγωμα γίνεται πριν τη ζύμωση και όχι μετά. Μόνο υγιή σταφύλια κρατιούνται σε καλή κατάσταση μέχρι να γίνει η συγκομιδή, η οποία μπορεί να είναι και το επόμενο ημερολογιακό έτος (πχ, συγκομιδή το Γενάρη). Αυτό είναι που δίνει στο Eiswein, τη χαρακτηριστική του αναζωογονητική γλυκύτητα, ισορροπημένη από υψηλή οξύτητα.
Το ακόμα πιο περίεργο που μου είπε η Νέλλη, ήταν ότι όταν φτάσει εκείνη η μέρα που θα πρέπει να μαζευτεί αυτό το σταφύλι, ο δήμαρχος της πόλης δίνει το πρόσταγμα ότι η κατάλληλη μέρα έφτασε, η θερμοκρασία η κατάλληλη έχει έρθει, οπότε ΟΛΟΙ μαζεύουν τη μέρα που θα δώσει το οκ! Όλοι, λέει, ό,τι κι αν κάνουν, σταματάνε για να μαζέψουν την ίδια μέρα τα σταφύλια τους!
Άγαλμα πολύ σημαντικό για τους Γερμανούς, γιατί υπενθυμίζει τη δημιουργία της Γερμανικής αυτοκρατορίας το 1871, κατά την οποία οι γερμανοί βρέθηκαν για πρώτη φορά ενωμένοι σαν έθνος. 
Ίσως για την υπέροχη θέα από κει πάνω.
Ίσως τελικά λόγω του διάσημου πεζόδρομού του, ο οποίος είναι γεμάτος με πανέμορφα στολισμένα εστιατόρια,
μαγαζάκια-οινοπωλεία που μπορείς να δοκιμάσεις τα διάσημα κρασιά του Ρήνου, μαγαζιά με σουβενίρ και events με μουσική που γίνονται στο δρόμο. Μέσα στα πολλά μουσεία, δε θα πρέπει να ξεχάσει κανείς να δει το μουσείο κρασιού φυσικά που υπάρχει εκεί… Αν βρεθείτε λοιπόν στο Ρούντεσάιμ, μην ξεχάστε να δοκιμάστε κρασί και να πάρετε το ποταμόπλοιο για μια βόλτα στο Ρήνο μέχρι τον κόλπο της Λορελάυ, για την οποία θα σας μιλήσω άλλη φορά.