Δεν πίστευα ποτέ, ή μάλλον δεν είχα σκεφτεί ποτέ, πόση χαρά μπορεί να μου δώσει η ενασχόληση με τη φωτογρσαφία. Δεν περίμενα να με γεμίζει τόσο και δεν περίμενα ότι θα άρχιζα να βλέπω τα πράγματα γύρω μου, τόσο διαφορετικά. Τελικά, όταν αρχίζεις να ασχολείσαι λίγο πιο πολύ με τη φωτογραφία και δεν φωτογραφίζεις απλώς για να έχεις ένα ενθύμιο από ένα ταξίδι, το αποτέλεσμα είναι τελείως διαφορετικό.
Εκείνο που παρατηρώ στον εαυτό μου, είναι ότι προχωράω και βλέπω όλες τις εικόνες γύρω μου μέσα σε ένα πλαίσιο. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω λεπτομέρειες που πρώτα δεν παρατηρούσα. Βλέπω και εκτιμώ καλύτερα όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου και χαίρομαι σαν παιδί όταν τύχει να βγάλω μια φωτογραφία και μετά μέσα από το pc μου δω ότι την ώρα που τράβηξα πέρασε ένα πουλάκι!
Όταν αυτό συμβεί και δεύτερη φορά, η χαρά είναι ακόμα μεγαλύτερη!!!
Χαρά μεγάλη να τραβάς μέσα από το λεωφορείο και ενώ εστιάζεις τα σύννεφα, ανακαλύπτεις ότι ο στύλος της ΔΕΗ έπεσε ακριβώς στο κέντρο!
Χαρά όταν περιμένεις το κύμα να σκάσει με κίνδυνο να γίνει η μηχανή ... σαλαμούρα από το αλάτι...αλλά αυτό το κύμα σου κάνει τη χάρη τελικά!
Ακόμα μεγαλύτερη χαρά, όταν τραβάς ένα ουράνιο τόξο κι εκείνη τη στιγμή περάσει ένα καράβι από μέσα του...
Χαρά, όταν ο ήλιος σου κάνει τη χάρη να παίξει με τις αντανακλάσεις στα βρώμικα νερά που απέμειναν πάνω στο δρόμο από τη χτεσινοβραδυνή βροχή.
Χαρά, όταν μπορείς να τραβηξεις ένα κατακόκκινο γεράνι από κοντά μέσα στο χειμώνα...
Πολλές χαρές και άλλες τόσες. Και όσο περνάει ο καιρός γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον αυτό το χόμπυ. Χαίρομαι επίσης, γιατί γνώρισα πολλούς όλο αυτό το διάστημα που ασχολείστε με το ίδιο χόμπυ, με την ίδια τρέλα με μένα. Άλλοι πιο έμπειροι, άλλο στο ξεκίνημά τους, όλοι όμως με την ίδια όρεξη για δημιουργία και αγάπη για το φακό.
Χαίρομαι...πολύ χαίρομαι...
Θα ρίξω και σκούρο και ανθρακί για να ταιριάζει με τη διάθεση των θλιμένων παιδιών.
Μα στα παιδιά, φτιάχνει γρήγορα η διάθεση ε; Τότε θα βάλω και κίτρινο και λευκό και ανοιχτό γαλάζιο. Τα παιδιά πρέπει να χαμογελούν!
Και τέλος, θα ζωγραφίσω μια λέυκα που σου αρέσει. Σε λίγο θα μείνει γυμνή από φύλλα κι εγώ πρέπει να προλάβω να στη δείξω πριν τα φύλλα της πέσουν στη γη...
Παίζω με τον ήλιο
Τον τρυπάω με πευκοβελόνες
Του αλλάζω τα χρώματα
Τον περιμένω να γίνει μια μπάλα πορτοκαλιά, για να τον πάρω και να τον παίξω στα χέρια μου σαν τόπι, όπως κάναμε παιδιά,
Μέχρι που με βαριέται...και φεύγει...και στέλνει το φεγγαράκι...και απλώνει μια γαλάζια νύχτα...μόνο για μένα!
Μα κοίτα τι όμορφη βραδιά...βγήκε και το φεγγάρι...δεν κουνιέται φύλλο. Μα καλά....τι κάθομαι και κάνω; Κάθομαι και ψήνω ενώ μπορώ να βγω έξω για καμία φωτογράφηση!!! Πότε θα ξαναβρώ τέτοια ωραία νύχτα; Σε λίγο θα χειμωνιάσει για τα καλά!
Φεύγω και............
Θα περάσω τα σύννεφα και θα βουτήξω στη γαλάζια θάλασσα. Θα τη βάψω χρυσή, πορτοκαλί, κόκκινη. Θα αφήσω να γλυστρήσει πάνω στις ακτίνες μου το ψαροκάικο που ξεκινάει τώρα απ' το λιμάνι. Οι ναύτες του θα τυφλώνονται από το φως μου. Θα τραβήξουν χαμηλά το καπέλο τους και θα σηκώσουν το χέρι τους για να μπορούν να δουν παραπέρα. Μα το άγγιγμά μου, θα είναι ευπρόσδεκτο τούτη τη μέρα του Νοεμβρίου.
Και μετά...Μετά, θα τρυπώσω από το παράθυρο του καραβιού που είναι έτοιμο να σαλπάρει γιατί κάποια με ψάχνει. Με βάζει από δω, με βάζει από κει και με βολεύει σε κάδρα που της αρέσουν πολύ. Της παίζω παιχνίδια και με κυνηγάει. Μα θα σταθώ. Θα σταθώ μόνο και μόνο για ένα της κλικ. Κι όλα αυτά...επειδή χαίρεται...
φωτίζει...
ο ήλιος...
