-Κι εγώ; Είμαι καλύτερη εγώ; Τρύπησα, σκούριασα και δε μου δίνει κανείς σημασία. Μέσα στο καρνάγιο φτιάχνουν ένα καινούριο ιστιοφόρο. Ποιος θα δώσει σημασία σε μας; Ούτε να μας επιδιορθώσουν δε θέλουν...
-Κι αυτή η προπέλα εδώ; Αυτή που κάποτε στριφογύριζε όλο νεύρο και νάζι...
-Αυτή η προπέλα...δε θα ξαναγυρίσει ΠΟΤΕ!
Εχω μιά αδυναμία στα εγκαταλειμμένα πλοία, σκάφη, αυτοκίνητα, μοτοσυκλέττες, βάρκες, σπίτια, τρακτέρ, φορτηγά... Γι'αυτό έχουμε και label "wreck" στο Panoramio!
ReplyDeleteΣύντομα και στο Windscreen...
Η 2η θα είναι πολύ ωραία ασπρόμαυρη.
κι όμως πίσω από αυτά κρύβονται δημιουργικές ιστορίες, όλα κάνουν τον κύκλο τους..
ReplyDeleteκαλημέρα:)
Oμορφες , αν και μια μελαγχολία στην προκαλούν.
ReplyDeleteΦαντάζεσαι όμως να μπορούσαν να μιλήσουν?
Πόσα θα είχαν να πουν άραγε!!
Γλυκιά μελαγχολία, όταν η ψυχές των άψυχων αγγίζουν τις ψυχές των έμψυχων.......
ReplyDeleteσαν γυναικες που αναπολουν τις στιγμες της λαμψης και της νιοτης τους!!!
ReplyDeleteπολυ ωραιο...καλο απογευμα!
Ανθρωποι κι αντικείμενα
ReplyDeleteυποκείμενα
στον ίδιο νόμο.
Γηραιές κυρίες
μου θύμισαν οι βάρκες σου.
Και κουβέντες στο σαλόνι
δημόσιου γηροκομείου.
Κωνσταντίνε, γνωρίζομεν, γνωρίζομεν...:-)
ReplyDeleteDear Witch, ναι. Όλα κάνουν τον κύκλο τους.
Tdjm, πολλά...πολλά...
Ηλιογράφε-ποιητή, όμορφα που μας τα λες...
Μάμα, αναπολούν παρεούλα.
Άκουα, γηροκομείου κιόλας ε; :-)