Βραχνί

Είχα πει πως κάποια στιγμή θα σας πω για το Βραχνί. Ήρθε η ώρα. Το Βραχνί είναι ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα πριν τα Καλάβρυτα. Πολλοί Βραχνιώτες μετά το 1870 έφυγαν και μετοίκησαν στα προάστια της Πάτρας όπου ίδρυσαν το χωριό Βραχνέικα (προάστιο σήμερα).
Στο Βραχνί πέρασα ένα ολόκληρο καλοκαίρι της παιδικής μου ηλικίας. Ήμουν 6 χρονών όταν πήγαμε εκεί. Είναι ένα μέρος που σου προκαλέι λίγο δέος. Γύρω γύρω βουνά (όχι το καλύτερό μου) και γκρεμοί (επίσης). Γύρω από την εκκλησία μαζευόμασταν καθε μέρα όλα τα παιδιά του χωριού. Τα παιδικά μας βήματα έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα γυρω από αυτή την εκκλησία.


Τη μέρα που πήγαμε είχε χιονι ολόγυρα, και λίγο ακόμα μέσα στο χωριό. Στις σκεπές, στις άκρες των σπιτιών...
Στην παρακάτω φωτό, βλέπετε λίγη από την περίφραξη που είναι μπροστά από την εκκλησία επειδή υπάρχει γκρεμός!
Σε ένα από αυτά τα σπιτάκια πρέπει να είχαμε μείνει σαν παιδιά...

Αυτά τα περιεργα φυτά, που τα βλέπεις παντού στη διαδορμή για Καλάβρυτα, Βραχνί, χιονοδρομικό κλπ, το καλοκαίρι τα κόβαμε, τα ξεραίναμε και να τα χρησιμοποιούσαμε για μπαστούνια στις βόλτες μας. Όλοι ξέραιναν αυτά τα φυτά για μπαστούνια. Από τον μικρότερο έως τον μεγαλύτερο.
Πέρυσι που είχαμε ξαναπάει στα Καλάβρυτα, ήθελα πολύ να πάω να δω το χωριό ξανά, γιατί δεν είχα ξαναπάει από 6 χρονών. Επειδή όμως είμαστε με παρέα δε θέλαμε να ξεκόψουμε, γυρίσαμε και νύχτα μετά, οπότε έμεινε η επιθυμία για άλλη φορά. Φέτος, αφού κάναμε από πριν τις συνεννοήσεις, καταφέραμε να πάμε έστω για λίγη ώρα. Ο άντρας μου όση ώρα οδηγούσε με συνοδηγό μια χαρούμενη γιαπωνέζα που φωτογράφιζε ασταμάτητα, απορούσε με το δρόμο που οδηγούσε στο χωριό. Κατσικόδρομος και μόνοδρομος στην κυριολεξία. Απορώ πώς τόσα χρόνια δεν τον έχουν φτιάξει.
Όποτε περνούσαμε από κάποιο γνωστό σπίτι, ο αδερφος μου που οδηγούσε μπροστά μας, μου άναβε τα αλάρμ για να θυμηθώ και να ανασύρει το μυαλό μου παιδικές αναμνήσεις. Εκείνος ήταν τότε 12 και θυμόταν καλύτερα.

Και τώρα το κλου της υπόθεσης. Τι μου έχει μείνει από ολόκληρο εκείνο το καλοκαίρι:
1) Το χτύπημα με ξύλινη κούνια στο κούτελο του ξαδερφού μου και που τρέχανε στα Καλάβρυτα να του το ράψουνε. Ναααααααααααααααα μια τρύπα... Αυτή η κούνια ήταν μήλο της έριδος για όλα τα παιδιά. Όλοι θέλαμε να κάνουμε κούνια. Αγαπημένο μας παιχνίδι (άκρως επικίνδυνο) ήταν να περνάμε μπροστά από την κούνια ενώ κάποιος κουνιόταν. Ε, σε κάποια τέτοια φάση, και πάνω στον τσακωμό για το ποιος θα κάνει κούνια (6 παιδιά είχε η θεία, και τρία εμείς; Βάλε και κάτι άλλα ξαδέρφια....), έφαγε την κούνια στην κεφάλα και εμάς έτρεμε το φυλλοκάρδι μας μέχρι να τον φέρουνε από τα Καλάβρυτα.

2) Μια ωραία μέρα, βγήκαμε βόλτα. Σε ένα κοντινό χωράφι ήταν πεσμένα κάτω καρύδια. Σαν παιδάκια κι εμείς, σκύψαμε και τα μαζέψαμε. Σαν ακόμα καλύτερα παιδάκια, τα πήγαμε στις μανάδες μας. Δεν περνάει λίγη ώρα, τοκ τοκ τοκ, η πόρτα. Ανοίγουμε και τι να δούμε; Έναν αγροφύλακα! Εν ολίγοις, μας ειπε ότι δεν ήταν σωστό αυτό που κάναμε (ναι, να πάρουμε τα καρύδια από κάτω!!!) και αφού είπε κάμποσα, μας τα πήρε και έφυγε!!! Μάλλον από τότε μου έχει μείνει και δε γουστάρω τα ένστολα επαγγέλματα (για να δείτε τι κάνουν τα παιδικά τραύματα). Τώρα τι τα έκανε τα καρύδια; Τα σκόρπισε ξανά στο χωραφάκι; (χλωμό). Τα έκανε καρυδόπιτα η κ. Αγροφυλακίνα; (μάλλον).

3) Μια άλλη ωραία μέρα πήγαμε μια μακρινή βόλτα. Πήραμε τις μαγκουρίτσες μας και κινήσαμε. Η μάνα μου επέμενε να με κρατάει από το χέρι μια και ήμουν το μικρότερο. Τα άλλα, 8 και 12 χρονών, είχαν ξεφύγει πιο μπροστά κι εμένα δε μου άρεσε καθόλου που εγώ ήμουν φυλακισμένη στο μητρικό χέρι. Ο λόγος βέβαια που με κρατούσε φυλακισμένη, ήταν ότι από τη μια πλευρά του δρόμου ήταν γκρεμός... Κάποια στιγμή, κατάφερα και ξέφυγα. Έτρεξα για να τους προλάβω και............ντουπ! Πάρτην κάτω! Αφού προσγειώθηκα φαρδιά πλατιά, κοιτάζω και τι βλέπω; Το κεφάλι μου έβλεπε στον γκρεμό! Το υπόλοιπο σώμα στο δρόμο, και από τη μέση και πάνω στο γκρεμό!!! Φωνάζει η μάνα μου το όνομά μου και στο ακουσμα του ονόματός μου, σκέφτηκα τι ξυλιά με περίμενε έτσι και ερχόταν κοντά αφού την παράκουσα. Στη σκέψη αυτή, σηκώθηκα προσεχτικά, και όπου φύγει φύγει. Ούτε το πονεμένο και ματωμένο μου γόνατο υπολόγισα, ούτε το σημάδι που απέκτησα από τότε. Το ξύλο πάντως, το γλύτωσα!!!
Αυτές και πολλές άλλες αναμνήσεις έχω από το Βραχνί και τους 3 μήνες που μείναμε εκεί.

Καλή εβδομάδα να έχουμε! Μπαρδόν για το σεντονάκι!