Monday, January 07, 2008

Βραχνί

Είχα πει πως κάποια στιγμή θα σας πω για το Βραχνί. Ήρθε η ώρα. Το Βραχνί είναι ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα πριν τα Καλάβρυτα. Πολλοί Βραχνιώτες μετά το 1870 έφυγαν και μετοίκησαν στα προάστια της Πάτρας όπου ίδρυσαν το χωριό Βραχνέικα (προάστιο σήμερα).
Στο Βραχνί πέρασα ένα ολόκληρο καλοκαίρι της παιδικής μου ηλικίας. Ήμουν 6 χρονών όταν πήγαμε εκεί. Είναι ένα μέρος που σου προκαλέι λίγο δέος. Γύρω γύρω βουνά (όχι το καλύτερό μου) και γκρεμοί (επίσης). Γύρω από την εκκλησία μαζευόμασταν καθε μέρα όλα τα παιδιά του χωριού. Τα παιδικά μας βήματα έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα γυρω από αυτή την εκκλησία.


Τη μέρα που πήγαμε είχε χιονι ολόγυρα, και λίγο ακόμα μέσα στο χωριό. Στις σκεπές, στις άκρες των σπιτιών...
Στην παρακάτω φωτό, βλέπετε λίγη από την περίφραξη που είναι μπροστά από την εκκλησία επειδή υπάρχει γκρεμός!
Σε ένα από αυτά τα σπιτάκια πρέπει να είχαμε μείνει σαν παιδιά...

Αυτά τα περιεργα φυτά, που τα βλέπεις παντού στη διαδορμή για Καλάβρυτα, Βραχνί, χιονοδρομικό κλπ, το καλοκαίρι τα κόβαμε, τα ξεραίναμε και να τα χρησιμοποιούσαμε για μπαστούνια στις βόλτες μας. Όλοι ξέραιναν αυτά τα φυτά για μπαστούνια. Από τον μικρότερο έως τον μεγαλύτερο.
Πέρυσι που είχαμε ξαναπάει στα Καλάβρυτα, ήθελα πολύ να πάω να δω το χωριό ξανά, γιατί δεν είχα ξαναπάει από 6 χρονών. Επειδή όμως είμαστε με παρέα δε θέλαμε να ξεκόψουμε, γυρίσαμε και νύχτα μετά, οπότε έμεινε η επιθυμία για άλλη φορά. Φέτος, αφού κάναμε από πριν τις συνεννοήσεις, καταφέραμε να πάμε έστω για λίγη ώρα. Ο άντρας μου όση ώρα οδηγούσε με συνοδηγό μια χαρούμενη γιαπωνέζα που φωτογράφιζε ασταμάτητα, απορούσε με το δρόμο που οδηγούσε στο χωριό. Κατσικόδρομος και μόνοδρομος στην κυριολεξία. Απορώ πώς τόσα χρόνια δεν τον έχουν φτιάξει.
Όποτε περνούσαμε από κάποιο γνωστό σπίτι, ο αδερφος μου που οδηγούσε μπροστά μας, μου άναβε τα αλάρμ για να θυμηθώ και να ανασύρει το μυαλό μου παιδικές αναμνήσεις. Εκείνος ήταν τότε 12 και θυμόταν καλύτερα.

Και τώρα το κλου της υπόθεσης. Τι μου έχει μείνει από ολόκληρο εκείνο το καλοκαίρι:
1) Το χτύπημα με ξύλινη κούνια στο κούτελο του ξαδερφού μου και που τρέχανε στα Καλάβρυτα να του το ράψουνε. Ναααααααααααααααα μια τρύπα... Αυτή η κούνια ήταν μήλο της έριδος για όλα τα παιδιά. Όλοι θέλαμε να κάνουμε κούνια. Αγαπημένο μας παιχνίδι (άκρως επικίνδυνο) ήταν να περνάμε μπροστά από την κούνια ενώ κάποιος κουνιόταν. Ε, σε κάποια τέτοια φάση, και πάνω στον τσακωμό για το ποιος θα κάνει κούνια (6 παιδιά είχε η θεία, και τρία εμείς; Βάλε και κάτι άλλα ξαδέρφια....), έφαγε την κούνια στην κεφάλα και εμάς έτρεμε το φυλλοκάρδι μας μέχρι να τον φέρουνε από τα Καλάβρυτα.

2) Μια ωραία μέρα, βγήκαμε βόλτα. Σε ένα κοντινό χωράφι ήταν πεσμένα κάτω καρύδια. Σαν παιδάκια κι εμείς, σκύψαμε και τα μαζέψαμε. Σαν ακόμα καλύτερα παιδάκια, τα πήγαμε στις μανάδες μας. Δεν περνάει λίγη ώρα, τοκ τοκ τοκ, η πόρτα. Ανοίγουμε και τι να δούμε; Έναν αγροφύλακα! Εν ολίγοις, μας ειπε ότι δεν ήταν σωστό αυτό που κάναμε (ναι, να πάρουμε τα καρύδια από κάτω!!!) και αφού είπε κάμποσα, μας τα πήρε και έφυγε!!! Μάλλον από τότε μου έχει μείνει και δε γουστάρω τα ένστολα επαγγέλματα (για να δείτε τι κάνουν τα παιδικά τραύματα). Τώρα τι τα έκανε τα καρύδια; Τα σκόρπισε ξανά στο χωραφάκι; (χλωμό). Τα έκανε καρυδόπιτα η κ. Αγροφυλακίνα; (μάλλον).

3) Μια άλλη ωραία μέρα πήγαμε μια μακρινή βόλτα. Πήραμε τις μαγκουρίτσες μας και κινήσαμε. Η μάνα μου επέμενε να με κρατάει από το χέρι μια και ήμουν το μικρότερο. Τα άλλα, 8 και 12 χρονών, είχαν ξεφύγει πιο μπροστά κι εμένα δε μου άρεσε καθόλου που εγώ ήμουν φυλακισμένη στο μητρικό χέρι. Ο λόγος βέβαια που με κρατούσε φυλακισμένη, ήταν ότι από τη μια πλευρά του δρόμου ήταν γκρεμός... Κάποια στιγμή, κατάφερα και ξέφυγα. Έτρεξα για να τους προλάβω και............ντουπ! Πάρτην κάτω! Αφού προσγειώθηκα φαρδιά πλατιά, κοιτάζω και τι βλέπω; Το κεφάλι μου έβλεπε στον γκρεμό! Το υπόλοιπο σώμα στο δρόμο, και από τη μέση και πάνω στο γκρεμό!!! Φωνάζει η μάνα μου το όνομά μου και στο ακουσμα του ονόματός μου, σκέφτηκα τι ξυλιά με περίμενε έτσι και ερχόταν κοντά αφού την παράκουσα. Στη σκέψη αυτή, σηκώθηκα προσεχτικά, και όπου φύγει φύγει. Ούτε το πονεμένο και ματωμένο μου γόνατο υπολόγισα, ούτε το σημάδι που απέκτησα από τότε. Το ξύλο πάντως, το γλύτωσα!!!
Αυτές και πολλές άλλες αναμνήσεις έχω από το Βραχνί και τους 3 μήνες που μείναμε εκεί.

Καλή εβδομάδα να έχουμε! Μπαρδόν για το σεντονάκι!

13 comments:

  1. Συγκινητικό, νοσταλγικό, χρειαζούμενο! Δίχως αναμνήσεις είμαστε μηδέν!
    Καλοδεχούμενη η ανάρτηση αυτή. Από τις καλύτερές σου!

    ReplyDelete
  2. Kαλημέρα Κική μου...

    Ομορφο , όπως πάντα ,το ξεκίνημα μου...μεσα από τα δικά σου γραπτά..

    Κι είναι και το πρώτο του χρόνου...

    Κάτι μου λέει πως η χρονιά θα είναι γλυκιά...όπως και οι αναμνήσεις σου..

    υγ να θυμηθώ που έχω βάλει την μαγκούρα του παππού μου!!!

    ReplyDelete
  3. Και μετά από τόσες περιπέτειες ήθελες να ξαναπάς, ε; Ο χρόνος λοιπόν τα απαλύνει όλα και αφήνει μια γλυκειά γεύση...

    ReplyDelete
  4. hehe an kai apo patra kata to imisi to vraxni den to gnoriza:))))

    Pantws kai gw kati paromoies anamniseis exw apo to xwrio mou sti Xio ton Anavato...gkremos kai skantalies kai anoigmena gonata!!!

    Agapimeno post!

    ReplyDelete
  5. καλά...δεν είναι και σεντόνι!!!
    Ωραίες αναμνήσεις!!! :)
    Πολύ ωραία αυτά τα ορεινά ρε γμτ...όλη η ορεινή Ελλάδα...αλλά για διακοπές... ;)
    Καλημέρα!

    ReplyDelete
  6. Π.Κ. ευχαριστώ! Να χαίρεσαι το Γιάννη σου!

    Ξανθούλα, χαίρομαι που ξεκίνησες το διάβασμα των ποστ του 2008 έτσι και χάρηκες!

    Elie, ίσως τα τελευταία που έγραψα να άφησαν εντύπωση ότι είχα άσχημες αναμνήσεις...Όχι, δεν είχα, αλλά στο παιδικό μυαλό αυτές και κάτι λίγες ακόμα έχουν μείνει. Αυτές μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση. Ναι, ήθελα να ξαναπάω να δω αν ειχε αλλάξει...

    Αγγελική, τα Βραχνέικα όμως;

    Μάνο, ναι. Για διακοπές! :-)

    ReplyDelete
  7. Πως γλυκαινει η καρδιά ,όταν γυρναμε στα μέρη των παιδικών μας αναμνήσεων...
    Πολύ όμορφο!

    ReplyDelete
  8. Aqua, ευχαριστώ! :-)

    ReplyDelete
  9. Anonymous9:52 PM

    Πολύ όμορφο το... σεντονάκι!!

    Για έξι χρονών, πάντως, σου έχουν μείνει πολλές αναμνήσεις!

    ReplyDelete
  10. Πέννυ είναι κι άλλες ακόμα, αλλά το σεντόνι είχε γίνει υπέρδιπλο! Ευχαριστώ!

    ReplyDelete
  11. se katalabainno apolita gt su aresi to braxni...blepis ine to xorio mu k ime para poli perifani gia auto..!sto braxni piga apo otan imun 3 ebdoamdon k itan to proto mu taksidi.!apo tote pigenume sxedon kathe sabbato k ta kalokeria ,ton aygusto dld ton pername eki..!sth foto su kiolas me kapia spitia pu exis trabiksi ena apo ayta ine k to diko mas!

    ReplyDelete
  12. Anonymous4:32 PM

    k dn to estile o john...athanasia me lene...

    ReplyDelete
  13. Γεια σου Αθανασία! Σοβαρά; Τράβηξα και το σπίτι σου; Λες να συνυπήρξαμε εκείνη τη χρονιά εκεί;;;

    ReplyDelete