Ομίχλη (αυτός)

«Αχ! Τι το ‘θελα να την ακούσω...τι το ‘θελα… Να τώρα τι έπαθα!»
Αυτά και άλλα μονολογούσε ο άτυχος οδηγός ενώ προσπαθούσε να βρει τον κεντρικό δρόμο. Αυτός το μόνο που ήθελε ήταν να οδηγήσει και να γυρίσει πίσω στο ζεστό του σπιτάκι. Η «αγαπημένη» του γυναικούλα όμως είχε λυσσάξει όση ώρα οδηγούσε.
«Να σταματήσουμε να κόψουμε κούμαρα. Να σταματήσουμε να πάρουμε μέλι».
Όλο "να σταματήσουμε" για κάτι ήθελε. Δε φτάνει που είχε φάει στη μάπα την πεθερά του όλο το μεσημέρι, δε φτάνει που είχε χάσει το μεσημεριανό του ύπνο, δε φτάνει που οδηγούσε και μετά βίας έβλεπε 2 αυτοκίνητα μπροστά από την ομίχλη, ήθελε να σταματήσουν και για κούμαρα!

Μωρέ έχε χάρη που έσκαγε η φούσκα του. Αλλιώς δε θα είχε σταματήσει. Και να που τον γλωσσόφαγε η άτιμη! Κατάφερε και χάθηκε!
Η ομίχλη είχε πυκνώσει για τα καλά όταν σταμάτησε προς νερού του.
Άρχισε και τη γκρίνια η γυναίκα του: «Να, να! Εκεί έχει κούμαρα. Να μου κόψεις ένα κλαδί. Όχι αυτό. Λίγο πιο κάτω. Όχι αυτό, δεν έχει πολλά επάνω. Να! βλέπω κι άλλα παρακάτω...Μα στραβός είσαι και δεν τα βλέπεις; Μα τι άχρηστοι που είσαστε εσείς οι άντρες! Αν δε σας λέμε εμείς τι να κάνετε, για τίποτα δεν είστε ικανοί! Προχώρα λίγο παρακάτω! Μα πού πας; Όχι τόσο μακριά! Θα χαθείς!
«Το ‘πε η άτιμη! Το ‘πε και χάθηκα»...
Κοίταξε ψηλά.
Ο ήλιος, ένας κάτασπρος δίσκος από την ομίχλη και τη συννεφιά, μόλις και μετά βίας φαινόταν. Σε λίγο ούτε αυτό το λιγοστό φως δε θα είχε στη διάθεσή του.
«Να τώρα που δε βλέπω την τύφλα μου και ψάχνω να βρω πού στο κέρατο είναι ο δρόμος. Και όσο πάει και σκοτεινιάζει. Σε λίγο δε θα βλέπω ούτε τη μύτη μου. Ξέχασα και το ρημάδι το κινητό. Αμ έλα που το ξεχνάς όταν το έχεις ανάγκη! Να τώρα που βρίσκομαι μέσα στα δέντρα και δεν ξέρω κατά που να κάνω. Μόνο έλατα και πεύκα βλέπω. Μα πως τα κατάφερα και έχασα το δρόμο; Δε μπήκα δα και τόσο μέσα στο δάσος»! Αυτά και άλλα σκεφτόταν όσο περιπλανιόταν μέσα στο δάσος. Που να ήξερε, ότι απλά έκανε γύρους; Δυο βήματα μακριά του ήταν ο δρόμος, αλλά, κάτι η ομίχλη, κάτι ο πανικός που είχε αρχίσει να τον κυριεύει, κάτι τα παραπανίσια κιλάκια του που δυσκόλευαν την κάθε του κίνηση, τον είχαν μπλοκάρει και δεν έβλεπε ότι ο δρόμος ήταν μόλις μερικά μέτρα μακριά του.

Κάποια στιγμή, σταμάτησε. «Πρέπει να σκεφτώ με ψυχραιμία» σκέφτηκε. Σταμάτησε και σκέφτηκε ότι δε μπορεί να είχε πάει πολύ μακριά. Σταμάτησε να αφουγκραστεί. Να ακούσει κάτι που θα τον οδηγήσει πάλι στο δρόμο. Ένα αυτοκίνητο, φωνές...κάτι. Αν ήταν τυχερός και περνούσε αυτοκίνητο από κείνη την ερημιά.
........
Ησυχία
..........
Πανικός
........
Ησυχία
...........
«Τι είναι αυτό που ακούω»; ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ!!! Από πού έρχεται ο ήχος; Να! Από δω! Από δω! Είναι πολύ κοντά. Σώθηκα, σώθηκα!
Επιτέλους στο δρόμο! Να και το αυτοκίνητό του! Με τα φώτα ανοιχτά όπως το είχε αφήσει!

ΟΥΦ! Τι τρομάρα ήταν αυτή; Είπε πως θα αφήσει εκεί τα κοκκαλάκια του! Αμ τώρα να δει η γυναικούλα του τι θα άκουγε που εξαιτίας της βρέθηκε εκεί! Στη μάνα της κατευθείαν θα την έστελνε! Στη μάνα της!

φωτό1,2,3,4,5: από διαδρομή Καλάβρυτα-Διακοφτό
φωτό 6: Λούχα Ζάκυνθος