Και τώρα, τα κωμικοτραγικά του Βέγκας.
Πολλά αστεία, ή ίσως κωμικοτραγικά είδαμε εκεί. Η τρέλα για τζόγο, είναι σπαρμένη παντού. Είναι χαρακτηριστικό, ότι στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου, όπως και στην αίθουσα υποδοχής, υπάρχουν κουλοχέρηδες. Μην τυχόν σου έμεινε κανένα δολαριάκι, να το χαλάσεις φεύγοντας ή να αρχίσεις το τζόγο με το που ήρθες....
Μπορείς να παντρευτείς σε παρεκκλήσι που έχει κάθε ξενοδοχείο. Αρκούν μερικά δολάρια και οι άδειες που βγαίνουν τάχιστα. Κι αν ακόμα είσαι παντρεμένος με το ταίρι σου, δεν πειράζει. ξαναπαντρεύεσαι άμα γουστάρεις, έτσι για πλάκα! Εδώ βλέπετε νιόπαντρους που πρόλαβε και τσάκωσε ο φακός μου. Γεγονός που συνέβαινε καθημερινά. Έπινες το καφεδάκι σου, περνούσε μια νύφη μπροστά σου...
Αν είσαι τζογαδόρος και θέλεις να πας εκεί αποκλειστικά για τζόγο (πράγμα σύνηθες), υπάρχουν πακέτα διακοπών που κλείνεις μέσω νετ και σου εξασφαλίζουν ακόμα και τη μεταφορά σου από και προς το αεροδρόμιο. Αυτό, δεν το κάνουν μόνο για να εξυπηρετηθείς, αλλά επειδή συνήθως οι τζογαδόροι φεύγουν χωρίς ούτε ένα δολάριο στην τσέπη. Από το να μην έχεις λοιπόν λεφτά για να πάρεις ταξί για το αεροδρόμιο, καλύτερα να το έχεις κλείσει από πριν.
Ένα πράγμα που έβλεπες συνήθως στους έμπειρους παίχτες στα μηχανήματα, ήταν να έχουν την cashcard κρεμασμένη από το λαιμό τους, με μια
σπιράλ αλυσίδα, η οποία έμπαινε στο μηχάνημα και εξασφάλιζαν ότι δεν θα την ξεχάσουν.
Η μανία να παίζουν στα μηχανήματα, σε κουλοχέρηδες, ήταν μεγάλη και τα προτιμούσαν πάρα πολλοί άνθρωποι. Το πιο ακραίο που είδαμε σε παίχτη σε μηχανήματα, ήταν το εξής: ο άνθρωπος υπέφερε μάλλον από κάποια ασθένεια των πνευμόνων ίσως ή κάτι τέτοιο. Έπαιζε λοιπόν και από τη μία είχε κρεμασμένη την κάρτα και συνδεμένη στο μηχάνημα και από την άλλη ο ίδιος ήταν συνδεμένος σε φιάλη οξυγόνου και καθισμένος σε αναπηρική καρέκλα…Πώρωση μιλάμε…
Όπως σας είπα, δεν υπήρχε περίπτωση να κερδίσεις στα καζίνο. Μικροποσά ναι. Μεγάλα ποσά δεν πιστεύω ότι κερδίζονται. Ακόμα κι αν κέρδιζαν κάποιοι, οι μεν έμπειροι τζογαδόροι, ξέρουμε όλοι την τρέλα και πάθος που έχουν, άρα ήταν θέμα χρόνου να τα ξαναχάσουν, οι δε τουρίστες και άπειροι παίχτες σαν εμάς, είχαν να κάνουν με το εξής: έπαιζες σε ένα μηχάνημα, οπότε κέρδιζες μερικά δολάρια. Το μηχάνημα δεν έδινε χρήματα, αλλά σου έβγαζε ένα χαρτάκι με το ποσό που είχες κερδίσει και barcode. Αυτό το χαρτάκι, μπορούσες να το βάλεις σε άλλο μηχάνημα και να συνεχίσεις το παιχνίδι. Ήταν σαν cashcard! Οπότε, είχες ήδη τον πειρασμό, αντί να εξαργυρώσεις το μικρό αυτό ποσό, να τζογάρεις σε άλλο μηχάνημα, πράγμα που συνέβαινε στις 99% των περιπτώσεων. Μερικά μηχανήματα έδιναν και χρήματα, αλλά ο πειρασμός, ήταν πάντα ο ίδιος και τα καζίνο βασίζονταν στην ελπίδα των ανθρώπων να γίνουν εκατομμυριούχοι άκοπα και γρήγορα.
Στα ξενοδοχεία , οι προσφορές πήγαιναν κι ερχόντουσαν. Δεν μπορούσες σχεδόν να προχωρήσεις, χωρίς να σε σταματήσουν για μια προσφορά. Προσφορά για τα σόου του ξενοδοχείου μαζί με γεύμα, προσφορά για μαθήματα χαρτοπαίγνιων, προσφορά για το ένα, προσφορά για τα άλλο… Τη μέρα που φεύγαμε και πήγαμε να κάνουμε check out στο ξενοδοχείο, είπαμε επιτέλους, να σταματήσουν να μας λένε για προσφορές, αλλά….! Καθώς φεύγαμε από το γκισέ, μας σταμάτησε μια υπάλληλος για να μας κάνει προσφορά με 1-2 νύχτες επιπλέον δωρεάν για την επόμενη φορά που θα αποφασίσουμε να ξαναπάμε στο Βέγκας!!!! Τρέλα δηλαδή!
Το γκισέ του ξενοδοχείου, ήταν το μεγαλύτερο γκισέ που έχω δει στη ζωή μου, όχι μόνο σε ξενοδοχείο, αλλά σε οτιδήποτε έχει γκισέ και σαλίγκαρο για ουρά. Αν έφτανες αργά τη νύχτα, όπως φτάσαμε εμείς, όλα ήταν ήρεμα και λειτουργούσε ένα γκισέ με έναν υπάλληλο. Αν πήγαινες πριν τις 10-11 το πρωί, είχε περισσότερους υπαλλήλους, αλλά πάλι ήταν ήρεμα. Μετά τις 10-11 όμως…Τα γκισέ ήταν τουλάχιστον 10-15, δούλευαν όλα πυρετωδώς και ο σαλίγκαρος που σχηματιζόταν στην ουρά, είχε τουλάχιστον 5-6 σειρές, σε μήκος 10 μέτρων ο καθένας. Πιο πολύ κόσμο, δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου μέσα σε ξενοδοχείο…
Δύο πράγματα που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση από άποψη τεχνολογίας σ’ αυτό το μέρος. Ένα γκατζετάκι που αγοράσαμε από το καπνοπωλείο του ξενοδοχείου, το οποίο ήταν το εξής: ήταν ένα μικρό πραγματάκι, σαν φορτιστής μπαταριών ΑΑ. Στη μια πλευρά, είχε υποδοχή για βύσμα φορτιστή κινητού τηλεφώνου. Μέσα στη συσκευασία, είχε 6 αν θυμάμαι διαφορετικά βύσματα. Τι έκανε αυτό; Φόρτιζε το κινητό σου, με 2 μπαταρίες ΑΑ! Μπορεί να μην ακούγεται σπουδαίο, αλλά αν σκεφτείτε ότι στην Αμερική, θέλεις ειδικές πρίζες ή μετατροπέα για να φορτίσεις το κινητό σου, θα καταλάβετε πόσο πολύτιμο ήταν…Ακόμα πιο κουφό: αν δεν συμπεριλαμβανόταν στην συσκευασία το βύσμα της δική σου μάρκας κινητού, έστελνες ένα ιμέιλ στην εταιρεία και σου έστελνε ένα δωρεάν!
Το 2ο εντυπωσιακό που είδα σχετικό με τεχνολογία πάντα, ήταν στο αεροδρόμιο. Στο αεροδρόμιο, εκτός από τους κουλοχέρηδες που υπήρχαν, υπήρχε στον τοίχο μηχάνημα, από το οποίο εξείχαν πάλι βύσματα φορτιστών κινητών τηλεφώνων. Πάρα πολλές μάρκες και μοντέλα. Φανταστείτε ένα πίνακα σε μέγεθος αφίσας, γεμάτο με τέτοια βύσματα. Με 1 δολάριο, φόρτιζες το κινητό σου για μισή ώρα. Όσο κι αν φαίνεται ασήμαντο, ήταν πολύ σημαντικό, αφού τα ταξίδια ήταν πολύωρα, οι αναμονές στα αεροδρόμια επίσης και οι ταξιδιώτες συχνά δεν έπαιρναν τους φορτιστές τους ή έρχονταν από χώρες με άλλου είδους πρίζες, όπως εμείς.
Αυτά και άλλα ήταν το Λας Βέγκας. Σίγουρα είναι κι άλλα που δεν σκέφτομαι αυτή τη στιγμή, ή άλλα για τα οποία μπορώ να συνεχίσω να μιλάω. Για τις φτηνές τιμές στα φαγητά, για την εξυπηρέτηση του κόσμου, για τις προσφορές στα ξενοδοχεία κλπ κλπ. Τελικά το Λας Βέγκας είναι ένα τεράστιο λούνα παρκ για μεγάλα παιδιά…ή μήπως όχι;
Αναρωτιόμουν αν θα είχα μούτρα να βγάλω το τρίποδο μπροστά σε κόσμο. Ενδρεπόμην βλέπετε... Επειδή όμως, όποιος ντρέπεται στερεύεται κι εγώ δεν ήθελα να στερηθώ βραδυνές φωτό, το έβγαλα. Μήπως με ήξεραν; σκέφτηκα... Άλλη μια τουρίστρια με τρίποδο...
Βέβαια, η εικόνα θα ήταν αστεία, διότι το τρίποδο είναι μεγάλο (όχι τόσο σε όγκο, αλλά σε ύψος) και η μηχανή μια πορδή με το συμπάθειο...Αλλά σκοτίστηκα. Αυτή έχουμε, με αυτή βγάζουμε...
Το τελευταίο βράδυ λοιπόν, πήρα το τριποδάκι ανα χείρας και κατάκοπη, γιατί είχα περπατήσει κοντά 6 ώρες εκείνη τη μέρα, πήγα βόλτα στην παλιά πόλη. Αφού το καλοσκέφτηκα, το έβγαλα...
Έπρεπε να είναι αργά, για να μην έχει πολύ κόσμο, αλλά όχι τόσο αργά που να είναι όλα τα φώτα σβηστά. Η αλήθεια είναι, ότι λόγω των ενδοιασμών δεν είχα το καλύτερο αποτέλεσμα, αλλά είχα βραδυνές φωτό από την Κέρκυρα που ήθελα και είχα σκιές από ανθρώπους που μου αρέσουν πολύ να βγαίνουν στις βραδυνές φωτό......
Φτάνουμε στο φανάρι και έχω πλέον καλύτερη θέα. Το φανάρι γίνεται κόκκινο κι εγώ κολλάω σχεδόν πάνω στο αμάξι. Καλέ ένα χέρι!!! Έλα Χριστέ μου! Ένα πλαστικό γάντι (;), χέρι (;) περίσσευε από το αμάξι. Μα την αλήθεια επίτηδες το έχουν κάνει... Μη μου πείτε ότι τυχαίως ξεχάσανε ένα χέρι έξω από το πορτ μπαγκάζ;
Έμπαινες από τη μια πόρτα και έβγαινες από άλλη, πράγμα που επεδίωκαν, έτσι ώστε να παρασυρθείς και να μείνεις στο καζίνο. Παράθυρα και ρολόγια στα καζίνο δεν υπάρχουν, για λόγους ευνόητους. Δεν πρέπει όποιος παίζει να αγχώνεται για το τι ώρα είναι ή για το αν ξημέρωσε κιόλας. Όποιος πιστεύει ότι θα πάει στο καζίνο και θα κερδίσει, είναι βαθιά νυχτωμένος. Μπορεί να κερδίσεις ένα μικρό ποσό, θα βρουν όμως τρόπο να στα πάρουν. Άλλωστε ψιλοπωρώνεσαι με το παιχνίδι επειδή ο καθένας πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει και να είναι τυχερός την επόμενη φορά. Σοβαρά ποσά όμως κανείς δεν κερδίζει. Δεν τον αφήνουν...
Το Λας Βέγκας γενικά, είναι η πόλη που επιτρέπονται όλα. Επιτρέπεται να καπνίζεις στο δρόμο (που σε κάποιες πόλεις στην Αμερική απαγορεύεται). Επιτρέπεται να πίνεις στο δρόμο (που στη Βοστώνη πχ απαγορευόταν). Επιτρέπεται να διαφημίζεις αγοραίο έρωτα. Στο δρόμο σου πρότειναν κάρτες μες στα μούτρα με κοπέλες που έρχονταν σε 20 λεπτά αν ήθελες, ακόμα κι αν συνοδευόσουν από γυναίκα. Φυσικά, υπήρχαν προτάσεις για όλα τα γούστα.
Τώρα, ήταν η σωστή ώρα, για να δει κανείς τα free shows που είχε το κάθε ξενοδοχείο εξωτερικά. Τα σιντριβάνια στο 
που εξωτερικά είχε αυτά τα αυτοκινητάκια που τρέχουν σαν τρελαμένα
και πάρα πολλά άλλα που είδαμε και που δεν είδαμε και που μπορείτε να δείτε σε φωτό μαζεμένες 
Πέρυσι, στο ξενοδοχείο που μέναμε εμείς, το Luxor, εκτός από τα σόου του ξενοδοχείου, υπήρχε η έκθεση The Bodies που ήταν εδώ στην Αθήνα για 2 μήνες. Εμείς τότε δεν είχαμε ιδέα τι ήταν αυτό. Αφού ανατρίχιασα όταν είδα τη γνωστή αφίσσα, είπα ότι είναι τρελοί αυτοί οι αμερικάνοι που εκθέτουν πτώματα και δεν μου ξαναπέρασε από το μυαλό να πάω να δω τι είναι. Όταν η έκθεση ήρθε εδώ και άκουσα γι΄ αυτή μέσα από τις ειδήσεις, η αφίσα μου θύμισε αμέσως που την είχαμε ξαναδεί. Τότε κατάλαβα τι είχαμε χάσει. Γι' αυτό λέω, ότι πρέπει να ψάχνεις πριν πας εκεί γιατί μπορεί να τύχει μια καλή ευκαιρία να δεις κάτι μοναδικό. Υπάρχουν 
Στις επάνω φωτό, βλέπετε μερικές από τις αίθουσες που το Λούξορ είχε θεάματα.
Μπορούσες να περπατήσεις από το ένα ξενοδοχείο στο άλλο, απλώς περπατώντας στους διαδρόμους του ξενοδοχείου που σε οδηγούσαν στο επόμενο, είτε επάνω σε κυλιόμενο διάδρομο (για να μην κουράζεσαι) είτε ακόμα καλύτερα με ένα τραινάκι που ένωνε εξωτερικά μεν τα ξενοδοχεία, αλλά το έπαιρνες από τον 1ο όροφο του ξενοδοχείου γιατί οι γραμμές του ήταν στον αέρα, όπως φαίνεται και στη φωτό. Μπορούσες να μπεις σε οποιοδήποτε ξενοδοχείο, στους κοινόχρηστους χώρους, χωρίς να σε ενοχλήσει κανένας.
Αν θέλαμε να πάμε παραπέρα, έπρεπε να ανεχτούμε τους 43 βαθμούς για 2-3 λεπτά, όσο χρειαζόταν να περάσεις στο επόμενο ξενοδοχείο και από κει να πας σε άλλο και σε άλλο. Στην πόλη επίσης κυκλοφορούσε ένα λεωφορείο, το οποίο έκανε τη διαδρομή 
Ειδικά αν έμενες μέσα στο χώρο των ξενοδοχείο για πολλές ώρες, μετά από λίγο ένιωθες τα ποδαράκια σου μπούζι. Παρεμπιπτόντως, αυτές οι θερμοκρασίες επικρατούν και σε όλα τα αεροδρόμια και έτσι και κάνεις το λάθος να πας χωρίς ζακέτα, την έκανες...Αν έχει και καθυστέρηση το αεροπλάνο, ξύλιασες...