Λας Βέγκας

Είναι πάρα πολύς καιρός τώρα που θέλω να γράψω ένα ποστ για το Βέγκας, αλλά επειδή θα είναι μεγάλο, όλο το αναβάλλω. Ξεκινάω λοιπόν, σιγά-σιγά και όπου φτάσει.
Το Βέγκας, ήταν μια έκπληξη για μας όπως σας έχω ξαναπεί, αφού ήταν δώρο από τη φίλη μου. Ένα τριήμερο στο Λας Βέγκας. Το ότι ήταν έκπληξη είχε ένα αρνητικό: δεν ήμασταν προετοιμασμένοι γι' αυτό το ταξίδι, όχι ψυχολογικά, αλλά δεν ξέραμε τι πάμε να δούμε. Όταν κάποιος πάει στο Βέγκας, θεωρώ πια απαραίτητο, να έχει κάνει ένα ψαξιματάκι για το τι μπορεί να δει εκεί. Το μόνο ψάξιμο που προλάβαμε να κάνουμε ήταν για τη θερμοκρασία που θα συναντούσαμε: 43 βαθμούς. Όταν είδα σε ένα σάιτ 43 βαθμούς, προς στιγμήν έμεινα άφωνη με ένα κενό στο μυαλό. Γυρίζω στον καλό μου και λέω:
-43 βαθμούς λέει. Κελσίου ή Φαρενάιτ εννοεί;
-Κελσίου!!!
-Καλέ που πάμε; Πώς θα αντέξουμε να περπατάμε;
-Ξέρω κι εγώ; Θα δούμε...

Η θερμοκρασία λοιπόν, δεν είναι το μόνο για το οποίο πρέπει να ψάξει κάποιος όταν πάει εκεί. Η πόλη αυτή προσφέρεται για θεάματα. Είναι ένας από τους πολλούς λόγους που την επισκέπτονται τόσο οι αμερικάνοι, όσο και οι τουρίστες. Πέρα από τον τζόγο και τα καζίνο, στην πόλη αυτή υπάρχουν θεάματα με πολύ καλές τιμές, φτηνότερα από ό,τι σε άλλες πόλεις. Αυτή είναι η διαφορά. Μεγάλες παραστάσεις ανεβαίνουν σε θέατρα, μεγάλοι τραγουδιστές δίνουν συναυλίες, πολλές ευκαιρίες για διάφορα θεάματα σε καλές τιμές. Εκτός από τα σόου που έχει το κάθε ξενοδοχείο καθημερινά, υπάρχουν παραστάσεις διασήμων, όπως για παράδειγμα η συναυλία του Σαντάνα, του οποίου έχουν προπωληθεί τα μισά εισιτήρια από τις 12 μέρες που θα είναι εκεί, Ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ κλπ.

Πέρυσι, στο ξενοδοχείο που μέναμε εμείς, το Luxor, εκτός από τα σόου του ξενοδοχείου, υπήρχε η έκθεση The Bodies που ήταν εδώ στην Αθήνα για 2 μήνες. Εμείς τότε δεν είχαμε ιδέα τι ήταν αυτό. Αφού ανατρίχιασα όταν είδα τη γνωστή αφίσσα, είπα ότι είναι τρελοί αυτοί οι αμερικάνοι που εκθέτουν πτώματα και δεν μου ξαναπέρασε από το μυαλό να πάω να δω τι είναι. Όταν η έκθεση ήρθε εδώ και άκουσα γι΄ αυτή μέσα από τις ειδήσεις, η αφίσα μου θύμισε αμέσως που την είχαμε ξαναδεί. Τότε κατάλαβα τι είχαμε χάσει. Γι' αυτό λέω, ότι πρέπει να ψάχνεις πριν πας εκεί γιατί μπορεί να τύχει μια καλή ευκαιρία να δεις κάτι μοναδικό. Υπάρχουν σελίδες που ενημερώνουν το κοινό για το τι μπορεί να δει κατά εποχές.

Στις επάνω φωτό, βλέπετε μερικές από τις αίθουσες που το Λούξορ είχε θεάματα.

Η θερμοκρασία, ήταν ένα θέμα. Όχι μόνο για τη ζέστη, αλλά γενικώς. Στη διάρκεια της μέρας, η θερμοκρασία ήταν κοντά στους 40 βαθμούς (συχνά παραπάνω). Έρημος γαρ. Ήταν αδύνατον να κυκλοφορήσεις από το πρωί έως τις 8 το βράδυ. Για όλα όμως υπάρχει λύση. Πόσο μάλλον στην πόλη που ο καθένας πάει για τουρισμό και δεν θέλει να χάσει χρόνο κλεισμένος και άπραγος κάπου. Αφού δεν μπορούσες να κυκλοφορήσεις έξω, κυκλοφορούσες μέσα. Μπορούσες να περπατήσεις μια πολύ μεγάλη απόσταση, περπατώντας εσωτερικά από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο. Κουφό; Κι όμως αληθινό. Πχ, το δικό μας ξενοδοχείο, ενωνόταν με άλλα δύο. Το Mandalay Bay και το Excalibur.

Μπορούσες να περπατήσεις από το ένα ξενοδοχείο στο άλλο, απλώς περπατώντας στους διαδρόμους του ξενοδοχείου που σε οδηγούσαν στο επόμενο, είτε επάνω σε κυλιόμενο διάδρομο (για να μην κουράζεσαι) είτε ακόμα καλύτερα με ένα τραινάκι που ένωνε εξωτερικά μεν τα ξενοδοχεία, αλλά το έπαιρνες από τον 1ο όροφο του ξενοδοχείου γιατί οι γραμμές του ήταν στον αέρα, όπως φαίνεται και στη φωτό. Μπορούσες να μπεις σε οποιοδήποτε ξενοδοχείο, στους κοινόχρηστους χώρους, χωρίς να σε ενοχλήσει κανένας.

Αν θέλαμε να πάμε παραπέρα, έπρεπε να ανεχτούμε τους 43 βαθμούς για 2-3 λεπτά, όσο χρειαζόταν να περάσεις στο επόμενο ξενοδοχείο και από κει να πας σε άλλο και σε άλλο. Στην πόλη επίσης κυκλοφορούσε ένα λεωφορείο, το οποίο έκανε τη διαδρομή κατά μήκος του βασικού δρόμου του Λας Βέγκας, που βρίσκονται όλα τα γνωστά ξενοδοχεία. Οι στάσεις που έκανε, ήταν μπροστά από ξενοδοχεία. Την 1η φορά, βγάλαμε εισιτήριο. Δεν ήταν δύσκολο. Τη 2η φορά, στην επιστροφή, δεν βγάλαμε γιατί δεν υπήρχε κοντά πωλητήριο εισιτηρίων. Θα βγάζαμε μέσα στο λεωφορείο, αλλά ήταν τέτοιο το στριμωξίδι, που ο οδηγός απλά σου έκανε νόημα να περάσεις παραμέσα, για να χωρέσει και ο υπόλοιπος κόσμος.

Ένα άλλο θέμα με τη θερμοκρασία ήταν το εξής: Εξωτερικά τη μέρα 43, το βράδυ κοντά 30 και μέσα στα ξενοδοχεία 22 περίπου βαθμούς. Αποτέλεσμα ήταν, να πρέπει οπωσδήποτε να κουβαλάς μια ελαφριά ζακέτα ή εσάρπα, γιατί έξω πέθαινες από τη ζέστη και μέσα πέθαινες από το κρύο.


Ειδικά αν έμενες μέσα στο χώρο των ξενοδοχείο για πολλές ώρες, μετά από λίγο ένιωθες τα ποδαράκια σου μπούζι. Παρεμπιπτόντως, αυτές οι θερμοκρασίες επικρατούν και σε όλα τα αεροδρόμια και έτσι και κάνεις το λάθος να πας χωρίς ζακέτα, την έκανες...Αν έχει και καθυστέρηση το αεροπλάνο, ξύλιασες...

Στην παραπάνω φωτό βλέπετε την πισίνα του ξενοδοχείου. Αν άντεχες να μείνεις κάτω από τον ήλιο των 45 βαθμών, έπαιρνες και το μπανάκι σου. Και για την ιστορία, για να μπεις στην πισίνα (μια και είπα ότι έμπαινες όπου ήθελες) σου ζητούσαν την κάρτα του δωματίου σου...

Συνεχίζεται...