Δυο όψεις

Σήμερα έλεγα να βάλω φωτό από εξωτερικό ή από Αθήνα. Όχι πάλι Ζάκυνθο. Όμως κάτι με έκανε να βάλω τις φωτό που τράβηξα χτες το απόγευμα.
Φεύγοντας από το σπίτι, είχε έναν όμορφο ήλιο που έδυε πίσω από τα βουνά. Μετά από τόσες μέρες βροχής, επιτέλους είχαμε δει ήλιο σήμερα. Σταμάτησα το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου και βγήκα έξω να τον φωτογραφίσω. Η άτιμη η μηχανή με πρόδωσε. Από τη Δευτέρα μου έβγαζε μήνυμα οτι η μπαταρία τελειώνει κι εγώ το αγνοούσα. Στο πρώτο ζουμ που έκανα για να φέρω τον ήλιο πιο κοντά μου, έκλεισε.
Έριξα μια τελευταία ματιά στον ήλιο που χανόταν πίσω από το βουνό. Χαμογελούσε ειρωνικά. Σε λίγα δευτερόλεπτα, τον είχα κιόλας χάσει.
Γυρίζω πίσω από τη δουλειά που έκανα στη χώρα και βλέπω κάτι πανέμορφα κόκκινα σύννεφα. Πάτησα το γκάζι γρήγορα έτσι ώστε να βρεθώ σύντομα στο σπίτι, να αλλάξω μπαταρίες και να κατεβώ με τα πόδια στο ίδιο σημείο για να τα φωτογραφίσω.
Άλλαξα μπαταρίες, έφυγα με τα πόδια και πήγα στο ιδιο σημείο. Που ειναι τα κόκκινα σύννεφα; Οεο; Είχαν εξαφανιστεί! Είχαν γίνει γκρί και μαύρα.
Μια άλλη ομορφιά απλωνόταν μπροστά μου, διαφορετική.
Τράβηξα μερικές φωτό σκεπτόμενη τα mails που είχα λάβει πριν λίγο από δυο φίλους. Ήταν και οι δύο στις μαύρες τους. Ήταν μια από κείνες τις μέρες που όλα σου πάνε στραβά. Μια μέρα που ενώ ξεκινάει με μια όμορφη ανατολή...

...καταλήγει να είναι μες στη μαυρίλα.
Μια από κείνες τις μέρες που νιώθεις να βουλιάζεις σε ένα τέλμα και να τα βλέπεις όλα ανάποδα...

Από εκείνες, που όλα δείχνουν να είναι μαύρα...

Ενώ στην πραγματικότητα είναι ροζ και πορτοκαλί (ή το αντίθετο)

Από κείνες τις μέρες, που λες πως δε θα τελειώσουν ποτέ. Πως δε θα φτάσει ποτέ το βράδυ για να βρεθείς στη θαλπωρή του σπιτιού σου.

Από κείνες τις μέρες που λες ότι δε θα λυθούν ποτέ τα προβληματά σου, που θες να κλαψεις, που θες να βουλιάξεις σε έναν καναπέ και να αφήσεις τα δάκρυά σου να ξεχυθούν και μαζί τους να φύγουν και όλες οι έννοιες, που ξεχνάς ότι κάπου στο βάθος υπάρχει φως...
Τεχνητό...

ή φυσικό....
Είναι πάντα εκεί για να μας φωτίσει τις σκέψεις μας. Ένας ώμος δεκτικός, δύο φιλικά αυτιά, ένα φως που λαμπυρίζει ...
Φιλαράκια, μην ξεχνάτε ότι όλα έχουν δύο όψεις. Ένα μισοάδειο ποτήρι είναι ταυτόχρονα και μισογεμάτο. Μια φωτό τραβηγμένη το σούρουπο που αποπνέει μαγεία,

χάνει όλη της τη μαγεία σαν φωτιστεί με φλας...Κι όμως! Είναι ακριβώς το ίδιο τοπίο, τραβηγμένο από το ιδιο σημείο!

Έτσι είναι οι ζωές μας. Μαύρο-άσπρο, φως-σκοτάδι μέσα από μια μηχανή που κάποια στιγμή ξεμένει από μπαταρία και θέλουμε λιγάκι χρόνο. Εύχομαι τις μέρες που έρχονται να βρείτε χρόνο να γεμίσετε τις μπαταρίες σας. Όλοι το χρειαζόμαστε...
Επίσης, θυμηθείτε να μου στείλετε το λινκ αυτού του ποστ, όταν θα έχω τις μαύρες μου, με τίτλο "δάσκαλε που δίδασκες" :-)

Και για να ελαφρύνουμε το κλίμα, ελάτε να σας πάω μια βόλτα στο μπλογκ του φίλου μου του Κωνσταντίνου που μας το κράταγε κρυφό. Κωνσταντίνε, τέτοια μπλογκ τα διαφημίζουνε, δεν τα κρατάνε κρυφά... :-)