Όπως και να το δεις...

Οριζοντίως...

Διαγωνίως...

ή καθέτως...

Έχει την ομορφιά του...
(αυτά τα καλώδια μια μέρα θα τα κόψω, να μου το θυμάστε...μου χαλάνε το σκηνικό...)

Crying behind the windscreen

Ήταν η τελευταία φορά που βρίσκονταν. Το 'ξεραν και οι δύο. Δεν το είπαν με λόγια. Μιλούσαν τα μάτια, μιλούσαν οι νευρικές κινησεις των χεριών, μιλούσαν οι κοφτές λέξεις...


Πέρασαν μαζί όλη τη νύχτα. Αναπόλησαν, θυμήθηκαν, έκλαψαν, αλληλοκατηγορήθηκαν... Μείναν μαζί μέχρι το ξημέρωμα.

Μείναν εκεί μέχρι που η νύχτα έσβησε τα φώτα της. Πλανεύτρα νύχτα που όλα τα καλύπτει.

Κατηφόρισαν για να πάρουν τα αυτοκίνητά τους από κει που τα είχαν αφήσει. Πάντα χωριστά. Πάντα με δύο αυτοκίνητα. Δε γινόταν αλλιώς. Ζούσαν μέσα σε ένα παράνομο όνειρο.
Πόσο ήθελε να μπει στο πρώτο καράβι και να έφευγε...Πως θα ήταν οι μέρες της από δω και πέρα; Σκούρες και σκοτεινές σαν αυτή που ξημέρωνε; Γκρίζα και βαριά σαν τα σύννεφα; Πώς θα άντεχε να συνεχίζει να ζει έτσι; Χωρίς αυτόν; Έστω ετσι όπως τον είχε;


Κάθισαν μαζί στα σκαλοπάτια για τελευταία φορά. Έμειναν αμίλητοι να παρακολουθούν τον ήλιο που ερχόταν απ΄ την ανατολή.

Μιαν ανατολή που έκαιγε τα ξενυχτισμένα και κλαμένα μάτια τους.

Είχε φτάσει το τέλος. Είπαν μόνο ένα απλό "γειά". Μπήκαν στα αυτοκίνητά τους... Ακόμα κι αυτός ο ήλιος έπαιζε μαζί της. Την κορόιδευε μέσα από το τζάμι του αυτοκινήτου της. Θάλασσα και βράχος είχαν γίνει ένα!

Άργησε να βάλει μπρος τη μηχανή. Να 'ταν άραγε σημαδιακή η εικόνα που έβλεπε στο παρμπρίζ; Ο ήλιος καρφωμένος στο σταυρό της αγαπημένης τους εκκλησίας, στο σημείο που συναντιόντουσαν πάντα...Λες να άλλαζε κάτι; Τελευταία στιγμή;


Ξεκίνησε τη μηχανή. Έφυγε και κοίταξε από τον καθρέφτη της. Ήταν ένα παιχνίδι που έκαναν πάντα. Αυτός την ακολουθούσε και την ένευε από τον καθρέφτη. Σήμερα όμως; Σήμερα έστριψε το αμάξι του στην αντίθετη κατεύθυνση. Έφυγε προς την άλλη πλευρά. Δε γύρισε καν να την κοιτάξει...


Άδειος ο δρόμος...Τίποτα...


Ναι...ήταν το τέλος. Έπρεπε να το δεχτεί. Είχαν όλα τελειώσει. Οδήγησε με μάτια θολά. Δεν έβλεπε που πήγαινε. Τα δάκρυα την εμπόδιζαν να δει. Σταμάτησε στην άκρη. Έκλαψε ώρα πολλή μέχρι που δεν είχε άλλα δάκρυα. Κοίταξε έξω.


Ο ήλιος έβαζε φωτιά στα σύννεφα για να περάσει. Κάτι σκίρτησε μέσα της. Κάτι την ταρακούνησε. Τι ήταν αυτό; Ανακούφιση; Ναι! Ένιωθε ανακούφιση!!! Ένιωσε ελεύθερη!!! Πόσο καιρό είχε να νιώσει ελεύθερη; Σκούπισε τα δάκρυά της. Έτσι θα έκανε κι αυτή. Θα έβαζε φωτιά στο χτες. Θα το έκανε άκρη για να περάσει και να συνεχίσει. Ξεκίνησε τη μηχανή και τη ζωή της μαζί!
Βρρρρρρρρρρουμμμμμμμμμμμμμμμμ.............................................



Το έργο παίζεται και στην αίθουσα Windscreen λόγω της αδυναμίας του ιδιοκτήτη για τα αυτοκίνητα.

Βράδυ στο λιμάνι

-Κοίτα! Κοίτα τι όμορφα που φαίνονται απόψε τα φώτα στο λιμάνι!
-Είναι επειδή δε φυσάει καθόλου!


-Μα κοίτα πως καθρεφτίζονται στο νερό! Ούτε το καλοκαίρι δεν τα βλέπουμε έτσι ήρεμα τα νερά!
-Είναι μια πολύ ωραία βραδιά, γι' αυτό!


-Δες! Από πιο κοντά φαίνονται σα σταλακτίτες! Έτσι δε μοιάζουν;
-Ναι! Σα σταλακτίτες χρωματιστοί που βουτάνε στο νερό για βραδυνό μπανάκι και το βάφουν με τα χρώματά τους. Δεν είναι πανέμορφα;


ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΣΤΙΣ ΟΘΟΝΕΣ ΣΑΣ: Μια νέα φωτονουβέλα. Ένα αισθηματικό δράμα θα παιχτεί ταυτόχρονα στις 2 αίθουσες "Ονειρομαγειρέματα με Θέα" και "Windscreen ":
"Crying behind the Windscreen".
Σύντομα μαζΊ σας...

Ζήτω!

Μην ξεχάστε...

Αύριο πρωί-πρωί...

Να σημαιοστολιστείτε!!!

ΖΗΤΩ!!!

Από δω και πέρα βέβαια θα φωνάζουμε ζήτω, κάθε φορά που μαζεύουν τα σκουπίδια. Τα οποία σκουπίδια, τα μάζεψαν χτες 27 Οκτώβρη, για να μην παρελάσουν τα παιδιά πάνω στη βρώμα και τη δυσωδία των δρόμων.

Δεν ξέρω πως τα καταφέρνω, αλλά είμαι πάντα την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλοο σημείο...

Έτσι χτες, ήμουν μπροστά στα ΕΛΤΑ όταν μάζευαν τα σκουπίδια με δαγκάνες και έγιναν τα αποκαλυπτήρια της αγνοούμενης βέσπας. Έφαγε κανα δυό σκουντιές από την δαγκάνα αλλά ο καημένος ο υπάλληλος είχε την ευαισθησία να την αδειάζει από σκουπίδια και να τα μετατοπίζει από πάνω της, προκειμένου να μην την τσιμπήσει κι αυτή μαζί με τα σκουπίδια...

Άντε βρε! Και του χρόνου! ΖΗΤΩ!

Βαρκούλες

Στον ΕΟΤ...

Στο λιμάνι

Του Στέλιου στα Χανιά

Του Κωνσταντίνου

Που είναι τα ΕΛΤΑ; οεο;

-Γειά σας!
-Γειά σας!
-Θα ήθελα να στείλω αυτό το πακετάκι.
-Μάλιστα. Πως θέλετε να πάει; Απλό; Συστημένο;
-Ααααα...θα ήθελα να πάει με ταχυμεταφορά. Πόρτα-πόρτα. Έτσι δε λέγεται η υπηρεσία σας;
-Ννννννναι...χμμμμ...ξέρετε...δε θα μπορέσουμε να σας εξυπηρετήσουμε...
-Δε θα μπορέσετε; Μα γιατί;
-Ξέρετε...έχουμε ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα...Τις τελευταίες μέρες...με τις απεργίες των οδοκαθαριστών...χάθηκε η βέσπα που εκτελούσε τις ταχυμεταφορές...Ιδέα δεν έχουμε που βρίσκεται! Μέχρι να μαζευτούν τα σκουπίδια, βέσπα δε βλέπουμε! Μήπως τη βλέπετε εσείς;Η φωτό είναι από το ταχυδρομείο στην πόλη μας. Έτσι είναι κάθε γωνία εδώ και μέρες. Ο διάλογος δεν είναι πραγματικός, αλλά κάνω προπόνηση για να δω τι βλακεία θ' ακούσω αύριο που θα πάω εκεί, για να δω τι τύχη είχε ένα πακέτο που περίμενε η κόρη μου. Ναι...Τι τύχη... Έτσι έλεγε το χαρτί που μας άφησαν στην πόρτα: Παρακαλώ όπως επικοινωνήσετε με τον κύριο Τάδε στο τηλέφωνο τάδε για την τύχη του τάδε δέματος... Τι; Δε με πιστεύετε ότι έγραφε έτσι; Ααααα...μη με κάνετε να το σκανάρω...

Μαγεία!

-Τρέξε! Τρέξε στο μπαλκόνι να δεις!
-Ω! Ένα ουράνιο τόξο!
-Δεν είναι ένα! Κοίτα προσεχτικά! Είναι δύο. Τα βλέπεις;
-Ναι! Μα τι όμορφα!

-Παρατηρείς κάτι; Κοίτα τα χρώματα! Όταν είναι δύο, τα χρώματα του ενός είναι σε αντίθετη διάταξη από το άλλο!

-Αχ τι όμορφα που είναι! Είναι το πιο μεγάλο ουράνιο τόξο που έχω δει!

-Μακάρι να μπορούσα να το φωτογραφίσω ολόκληρο...

-Κοίτα! Είναι πάνω από το σπίτι! Λίγα βήματα πιο κάτω! Πάμε να το πιάσουμε;
-Αχ χαρά μου! Το ουράνιο τόξο είναι μαγικό! Όσο πιο πολύ το πλησιάζεις, τόσο πιο πολύ απομακρύνεται!

-Ακόμα κι αν πάμε εκεί, πριν προλάβουμε να το πλησιάσουμε θα έχει εξαφανιστεί. Λίγο κρατάει η μαγεία του!

-Κοίτα το πλοίο που πλησιάζει! Μπορούν άραγε να το δουν όσοι είναι επάνω;
-Όχι! Δε μπορούν! Βλέπεις, το ουράνιο τόξο βγαίνει όταν βρέχει, απέναντι από όπου είναι ο ήλιος. Αυτοί έχουν τον ήλιο μπροστά! Δεν το βλέπουν!

-Και θα περάσουν από μέσα του και δε θα το ξέρουν καν;

-Ναι! Θα περάσουν και δε θα καταλάβουν τίποτα.
-Και μετά...;

-Μετά θα αναρωτιούνται, γιατί γέμισαν κίτρινα και πορτοκαλί και πράσινα χνούδια. Θα ξεσκονίζει ο ένας τον άλλον από απαλά ιριδίζοντα χρώματα....

-Δεν είναι σκέτη μαγεία;

Τα απαραίτητα και τα αγαπημένα

Μπαίνω σημερα να δω την άμο και τι να δω; Δε φτάνει καλέ που θέλατε να δείτε την κουπίτσα μου που πίνω καφέ, θέλετε να δείτε και τα ενδότερα της τσάντας μου. Θέλετε και αγαπημένα αντικείμενα στο σπίτι...Χμμμμ
Μάααααστα, μάαστα...Η τσάντα μου περιλαμβάνει πάντα τα αντικείμενα της πρώτης φωτό. Γυαλιά χειμώνα-καλοκαίρι (δεν αντέχω τον ήλιο), πορτοφόλι (δεν πάω πουθενά χωρίς αυτό γιατί έχει μέσα ταυτότητα, δίπλωμα κλπ), χαρτομάντηλα (έχουμε και τις αλλεργίες μας), κλειδιά (ΜΗ ΓΕΛΑΤΕ, το ξέρω πως είναι πολλά αλλά θέλω να τα έχω όλα πάντα μαζί μου, ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να βρεθείς), κινητό (δε μου αρέσει να μιλάω αλλά μου αρέσει η τεχνολογία και να συνεννοούμαι με sms), τσιχλίτσες Χίου (βοηθάνε στη χώνεψη) και στυλό. Τα 2 τελευταία μπορεί και να λείπουν, τα υπόλοιπα όχι. Τελευταία η μηχανή επίσης είναι μέσα στην τσάντα.

Στο σπίτι, αγαπημένα αξεσουάρ προσωπικά που συνοδεύουν τις εμφανίσεις μου είναι τα πολλά φω δαχτυλίδια και βραχιόλια. Το χειμώνα τα φουλάρια επίσης.

Αγαπημένη ασχολία στο σπίτι είναι η γνωστή αρρώστια με την κουζίνα...



Και φυσικά, το αγαπημένο μου pc, που περνάω πάρα πολλές ώρες μπροστά του.

Ε...και μια και φτάσατε μέχρι εδώ, να σας κεράσω κι αυτό που ψηνόταν όση ώρα έφτιαχνα το ποστ.

Για να δούμε Νατάσσα, τι θα μας δείξεις εσύ;