Εικόνες

Μακρύς γυαλός
Ο τύπος έκανε μπάνιο 3 Φλεβάρη αλλά με 17 βαθμούς

Κεφαλλονιά

Κορίθι

Overdose μια και θα τα πούμε πάλι την Κυριακή...

Θολό απόγευμα

Ένα θολό απόγευμα απλώνεται στον ουρανό. Φεύγει. Δίνει τη σκυτάλη στη νύχτα με εντυπωσιακό τρόπο...



...Και για να είναι σίγουρο ότι θα το προσέξω, βάζει φωτιά! Κάνει ένα κυπαρίσσι δάδα, το κάνει πυρσό και καίει τη μέρα πίσω του θριαμβευτικά...

Κερνάω και χαλβά μια και είναι Τσικνοπέμπτη! Χρόνια πολλά!

Φυλακισμένο φεγγάρι

Πάτρα

Όταν τα απαίσια καλώδια χρησιμεύουν για παιχνίδι της φαντασίας...



Τότε βάζεις το ολόγιομο φεγγάρι να τραγουδήσει τη νότα Λα στο πεντάγραμμο του ουρανού. Κι ας στονάρει λιγάκι από τη συννεφιά. Κι ας στονάρει λιγάκι από τα κλαδιά που το εμποδίζουν. Η νύχτα τραγουδάει μια μπαλάντα...Μια γλυκιά παραφωνία σε λα μείζονα...

Δυο ήλιοι

Δυο ήλιοι δυο φεγγάρια
δυο ήλιοι δυο φεγγάρια
δυο ήλιοι δυο φεγγάρια
λάμπουνε σήμερα

Το ένα στο πρόσωπό σου
το ένα στο πρόσωπό σου
το ένα στο πρόσωπό σου
Τ' άλλο στα σύννεφα

Αρέκια

Go Dimitris

Για τον Δημήτρη έχω μιλήσει ξανά στο μπλογκ μου, όταν ξεκίνησε πέρυσι τη 2η περιπλάνησή του. Ζηλεύω το Δημήτρη γι' αυτό που κάνει επειδή αντιπροσωπεύει για μένα και για πολλούς άλλους ένα όνειρο: Αυτό της περιπλάνησης στον κόσμο.

Ποιος αλήθεια δε θα ήθελε να γυρίσει τον κόσμο; Σε ποιον δεν αρέσουν τα ταξίδια;
Ποιος όμως είναι έτοιμος να αφήσει τη ζεστασιά του σπιτιού του για να φύγει μόνο με ένα σάκο; Ποιος πουλάει τα πάντα για να εξασφαλίσει τα εισιτήρια γι' αυτή την περιπλάνηση; Ποιος αφήνει την ασφάλεια του σπιτιού του, όχι για να πάει σε μέρη τουριστικά, με το άνετο ξενοδοχείο του και τις ανέσεις του, αλλά σε μέρη φτωχά, πολλές φορές επικίνδυνα; Χωρίς να ξέρεις που θα κοιμηθείς κάθε βράδυ, χωρίς να ξέρεις τι θα σου ξημερώσει, αν θα σε κλέψουν ή αν θα ζεις το επόμενο πρωί!

Αυτό έκανε και κάνει ο Δημήτρης. Πούλησε τα λιγοστά υπάρχοντά του και έφυγε. "Στα όνειρά μας δεν πρέπει να είμαστε φτωχοί", λέει ο Δημήτρης. Από άκρη σε άκρη της Γης ξεκίνησε να ψάχνει «χαμένους» Έλληνες. Χορηγούς όταν ξεκίνησε δεν είχε. Με δανεικά έφυγε. Ο κόσμος είναι αυτός που του δίνει δύναμη και κουράγιο να συνεχίσει.

Βρίσκεται στην 695η μέρα της περιπλάνησής του. Θυμάμαι πριν λίγες μέρες που διάβαζα στο site του, ότι αν κέρδιζε το φλουρί της βασιλόπιτας θα το εξαργύρωνε για ένα εισιτήριο.
Αν ειχα πολλά λεφτά. ειλικρινά θα του χάριζα έγω ένα εισητήριο αλέ ρετούρ. Ένα για να γυρίσει και να μας πει τις περιπέτειες του και ένα για να ξαναφύγει...

Ο κόσμος όπως σας είπα του δίνει δύναμη. Οι έλληνες που βρίσκει συχνά του λένε τα προβλήματά τους. Καμιά φορά μας λέει κι εκείνος τα δικά του. Υπάρχουν μερικές στιγμές που η κούραση και η πρόσκαιρη απογοήτευση μάλλον, τον λυγίζει. Εκείνες τις στιγμές (σπάνιες) είναι που τον πιάνει το παράπονο και το λέει σε μας που τον παρακολουθούμε.

"Ειλικρινά πολύ θα ήθελα να τους επισκεφτώ (κάποιους έλληνες εννοεί). Αλλά δυστυχώς οικονομικά πια αρχίζω να γονατίζω. Είναι κρίμα πάντως οι φωνές αυτών των ανθρώπων να μην καταγραφούν σε μια ιστορία ή σε μια βιντεοκασέτα. Πηγαίνω σε μέρη που δεν έχει πάει κανείς Έλληνας δημοσιογράφος και καταγράφω μοναδικές ιστορίες. Είναι η πρώτη φορά που με πιάνει το άδικο, η ΕΡΤ να ξοδεύει τόσα χρήματα άσκοπα και να μην έχει ούτε μια μικρή συνεργασία σε αυτή την προσπάθεια. Δεν με ενδιαφέρει αν θα εργαστώ εκεί ή όχι. Αλλά είναι το. . . γαμώτο"

Έχουμε ανταλλάξει μερικά emails από πέρυσι. Του έστειλα mail πριν λίγες μέρες λέγοντάς του ότι ήθελα να κάνω κάτι γι’ αυτόν. Να τον βοηθήσω με όποιον τρόπο μπορώ. Να ακουστεί η φωνή του παντού, μήπως βρει κι άλλους υποστηριχτές. Δε ζήτησε τίποτα. Το μόνο που είπε ήταν ότι το mail μου τον ενθάρρυνε να συνεχίσει. Το μόνο που μου είπε (για τη βοήθεια που του πρότεινα), ήταν ότι σύντομα θα βάλει google ads και με κάθε κλικ πάνω στις διαφημίσεις ίσως εξασφαλίσει μερικά χρήματα (για όποιον δεν ξέρει, οι διαφημίσεις google προσφέρουν 2-3 cents με κάθε κλικάρισμα που κάνουμε στον ιδιοκτήτη του site).

Εγώ λοιπόν, από την πλευρά μου κάνω αυτό που μπορώ. Ανεβάζω αυτό το ποστ εδώ και στο Hyngry for Life, γιατί κι ο Δημήτρης είναι πεινασμένος για ζωή (και συχνά μάλιστα μας αναφέρει όχι μόνο την ιστορία του κάθε τόπου αλλά και για τα εδέσματά του), με την ελπίδα να βρει ο Δημήτρης παραπάνω υποστηρικτές. Αν κάποιος ενδιαφέρεται να τον βοηθήσει με οποιοδήποτε τρόπο, μπορεί να επικοινωνήσει μαζί του μέσω του site του (ή αν θέλει να του δώσω το email του). Την πρωτοβουλία αυτή την παίρνω από μόνη μου. Ο Δημήτρης, μάλλον θα το μάθει on line. Ελπίζω να μην τον πειράξει.
Εκείνο που επίσης θα κάνω, είναι να μπαίνω καθημερινά στη σελίδα του (που ούτως ή άλλως το κάνω) και να κάνω κλικ στις διαφημίσεις από τη στιγμή που θα μπουν, για να εξοικονομήσει χρήματα για τα ταξίδια του.

Τέλος, εύχομαι να γίνει μια μέρα πραγματικότητα και για μένα το μότο του: "Το ταξίδι συνεχίζεται. Πάρε ένα σάκο κι έλα". Μακάρι κάποτε να καταφέρω κι εγώ να τον ακολουθήσω για λίγες μέρες όπως έκαναν πολλοί έλληνες και ξένοι ως τώρα.

Το ταξίδι συνεχίζεται,
πάρε ένα σάκο κι έλα. . .

Φωτό από την αγαπημένη μας Μπόχαλη

Παίγνιον

Σήμερα είναι η μέρα των πολλών ποστ!!!
Με καλεί ο Π.Κ. να παίξουμε. Τι πρέπει να κάνουμε;
Κάνω κλόπυ paste από τη Heart που είναι κι αυτή παιχνιδιάρα για να μην τα ξαναγράφω.

1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα (δε φταίω γι' αυτό που θα συμβεί, σας προειδοποιώ)
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο) (φτουυυυυ)
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας (ευτυχώς που υπενθύμιζε η χαρτ τι είναι περίοδος)
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη)( μούμπλε ντούμπλε...είπα, δε φταίω)
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο (ου δύσκολο!!!)

Πάμε λοιπόν.
Το πρώτο βιβλίο που είναι δίπλα μου είναι το βιβλίο που μου χάρισε η Μαρία Ζαβιανέλη Διαμαντάκη και λέγεται Κύματα. Τη Μαρία τη γνώρισα από ένα email. "Γειά σου, με λένε Μαρία...με εμπνέουν οι φωτογραφίες σου..." Ναααααα περηφάνια εγώ! Τι ωραίο...να σου στέλνει email μια ποιήτρια και να σου λέει με εμπνέουν οι φωτογραφίες σου. Το έχω ξαναπεί: Έχω γνωρίσει πολλά αξιόλογα άτομα μέσω του ίντερνετ και blogging και η Μαρία δείχνει να είναι μια από αυτά. Για τη Μαρία όμως θα αναφερθώ σε άλλο ποστ σύντομα.
Ανοίγω το βιβλίο, φυλλομετρώ. Δυστυχώς δεν έχει 123 σελίδες. Λογικό. Τι είναι; Τσελεμεντές; Ποίηση είναι!!!
ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΔΕ ΦΤΑΙΩ...
Πάω στην κρεβατοκάμαρα. Δίπλα στο κομοδίνο μου στιβάζω τα βιβλία και περιοδικά που διαβάζω. Ένα περιοδικό διαβάζω μόνο για την ακρίβεια. Το Vita. Ανοίγω σελίς 122.
Σαλιγκάρια με χόρτα
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ!!!! Τα σιχαίνομαι τα σαλιγκάρια (στο φαγητό) και με κυνηγούν ακόμα και στα μπλογκοπαίχνιδα!
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ λάθος, λάθος! 123 λέει το παίγνιον! Ουφ! Τη γλύτωσα!
Σελίς: 123
μούμπλε ντούμπλε....
1η
2η
3η
4η
5η περίοδος...τη βρήκα
Να αναρτήσω τώρα λέει την 6η, 7η και 8η. Μάστα

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Κόβουμε το τυρί σε χοντρές φέτες, το αλατίζουμε (ανάλογα με το πόσο αλάτι έχει ήδη και πόσο αλμυρό το θέλουμε) και το αφήνουμε να στραγγίσει 2 ώρες περίπου.
Βάζουμε το τυρί σε αντικολλητική κατσαρόλα και με μια κουτάλα το τεμαχίζουμε ώστε να αρχίσει να λιώνει και να γίνει σαν παχύρευστο γάλα.
Προσθέτουμε το αλεύρι και ανακατεύουμε ώσπου το μείγμα ναπήξει ελαφρά.

Ποιοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοος γελάει; Εεε; δεν είναι οι συνταγές βιβλία αξιόλογα; Κοιτάτε να δείτε πώς με κυνηγάνε! Ένα περιοδικό που αναφέρεται κατ' εξοχήν στην υγεία, στην 123η σελίς έχει συνταγή! Πταίω εγώ μετά που μαγειρεύω; Όχι πείτε μου.

Είπα να πιάσω το επόμενο βιβλίο. Κι αυτό μου το χάρισε άτομο που γνώρισα μέσω ίντερνετ. Η Νατάσσα. Η Νατάσσα αρχίζει να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ και όχι στους απλούς φίλους.

ΚΡΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ
Μαρία και Νίκου Ψιλάκη
σελίς 123
Κουνέλι τηγανητό

Εγώ πταίω; Πείτε μου!

Διαλέξτε συνταγή λοιπόν και πιάστε τις κουτάλες. Για το υπόλοιπο της συνταγής του Vita (η οποία ήταν το Κουσιμάρι), διαβάστε το τεύχος Φεβρουαρίου!!!

Τέλος, αφήνοντας λίγο την πλάκα και έχοντας διακωμωδήσει ΕΝΤΕΛΩΣ το παιχνίδι, σας λέω σοβαρά ότι μέχρι να ξεκινήσω το blogging διάβαζα πάρα πολλά λογοτεχνικά βιβλία. Αγαπημένοι μου η Αλιέντε, ο Μαρκές, ο Κοέλιο και άλλοι πολλοί. Από τότε που άρχισα το blogging, δυστυχώς έχει μείνει πολύ πίσω αυτή η αγαπημενη συνήθεια του διαβάσματος. Και έχει μείνει, επειδή διάβαζα ΠΑΝΤΑ και ΜΟΝΟ την ώρα που πήγαινα για ύπνο. Τώρα, ασχολούμαι πολύ με το ίντερνετ γενικότερα και πέφτω ξερή για ύπνο αφού τρώω στα μούτρα το βιβλίο που έχω ανοίξει και μου με καταπλακώνει χαλώντας το ωραίο (λέμε τώρα) προσωπάκι μου μετά τη 2η σελίδα από τη νύστα.
Τα βιβλία με τις συνταγές τα διαβάζω με την ίδια αγάπη και προσοχή που διαβάζω και ένα οποιοδήποτε βιβλίο που με ενδιαφέρει.
Πολλά είπα..

Τώρα πρέπει να προσκαλέσω 5 λέει να κάνουν το ίδιο. Γιατί καλέ; Τι μου κάνανε οι άνθρωποι; Άσε που τους κάλεσε όλους ο Π.Κ. Ποιον να καλέσω εγώ τώρα;
Θα καλέσω μόνο τη Νατάσσα. Δε θα φταίω εγώ αν σας διαβάσει κανέναν ταξιδιωτικό οδηγό.
Φιλώ σας.

Το παιχνιδάκι συνοδεύτηκε με φωτό από την ανατολή όπως την είδα πριν 2-3 μέρες από το δωμάτιο του γιού μου (να θυμηθώ να το διώξω αυτό το παιδί από αυτό το δωμάτιο και να πάω εγώ εκεί :-))) )

Zante wave festival

Από τη χτεσινή ροκ συναυλία στο Πνευματικό κέντρο εδώ. Χρειάζεται και λίγο καμιά εκδηλωσούλα στο νησί το χειμώνα. Όλες το καλοκαίρι γίνονται και δεν ξέρουμε πού να πρωτοπάμε! Καλή προσπάθεια ήταν από τους μεγάλους που τραγουδησαν και ακόμα καλύτερη από τα παιδάκια (τι παιδάκια;;; έφηβους!) που ασχολούνται με τη μουσική και έχουν τόσο ωραία ενδιαφέροντα!

Γέρακας-Ζάκυνθος

Από την απογευματινή μας βόλτα...

Από το μπαλκόνι στην Πάτρα

Τι να δει κανείς και τι να φωτογραφίσει κλεισμένος μέσα σε ένα σπίτι 4 μέρες;;;

Τις νιφάδες του χιονιού που το περασμένο Σαββατόβραδο είχαν στήσει τρελό χορό...

Τα φώτα των αυτοκινήτων που ζωγράφιζαν χρωματιστές ουρές καθώς περνούσαν...

Και καλώδια...Πολλά καλώδια (και χιόνια)...

Cameo: The island

Λαγανάς
Λιμανάκι Αγίου Σώστη

Πανσέληνος

Επιτέλους σπίτι μου. Ψάχνω κάτι να πω και δεν ξέρω πως να αρχίσω. Ήταν πολύ συγκινητικό για μένα να έρθω και να δω τόσα μηνύματα συμπαράστασης από όλους σας. Σπάνια μιλάω για τα συναισθήματά μου εδώ. Συνήθως μιλάνε οι φωτογραφίες μου για μένα. Ήταν πολύ συγκινητικό λοιπόν να δω σε ένα ποστ χωρίς φωτογραφία τόσα μηνύματα. Σας ευχαριστώ πολύ όλους. Κάτι παραπάνω έχω γράψει εκεί, στα σχόλια. Δεν υπάρχει λόγος να τα ξαναλέω εδώ. Απλά ήθελα να πω ευχαριστώ.
Χάρηκα που έπαιρνα sms, χάρηκα που έβρισκα emails τις 2 φορές που μπήκα στα κλεφτά από άλλο σπίτι, χάρηκα με τα τηλεφωνήματα, χάρηκα με το βιβλίο της Μαρίας από τα Χανιά που βρήκα εδώ μόλις γύρισα, χάρηκα με όλα.
Τα προβλήματα στην Πάτρα δεν έχουν τελειώσει. Ίσως τώρα μόλις αρχίζουν. Όμως άρχισαν να μπαίνουν σε μια σειρά. Ελπίζω να πάνε καλύτερα τα πράγματα. Ελπίζω οι επόμενες μέρες να είναι τόσο φωτεινές όσο το φως του ολόγιομου φεγγαριού που αιχμαλώτησα σήμερα καθώς πάτησα το πόδι μου εδώ. Φωτογραφίες από τη χώρα, τη Μπόχαλη (στην οποία πήγα μια βόλτα για να ηρεμήσω βλέποντας από κει τη θέα) και από το Ακρωτήρι. Ευτυχώς που έχω κι αυτό στο νού μου να με χαλαρώνει...

ΖΑΚΥΝΘΟΣ

ΜΠΟΧΑΛΗ

ΑΚΡΩΤΗΡΙ

Και για τους ξενύχτηδες, μην ξεχάστε ότι μετά τις 3 έχουμε έκλειψη σελήνης...